Του Χρήστου Τσαλικίδη
Η φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι χρειάζονται δυο πλήρεις θητείες για να αλλάξει η πορεία της χώρας είναι απολύτως σωστή! Και δεν χωρά καμία αμφιβολία. Αντιδρούν μονάχα όσοι θέλουν την Ελλάδα ταυτόσημη με την έννοια του βολέματος, του «έλα μωρέ» και του «δεν βαριέσαι». Εκείνοι που τη θέλουν μαλθακή και ετερόφωτη γιατί αρνούνται να αλλάξουν συνήθειες και καλόμαθαν στις «μισές δουλειές» ακόμα και όταν επρόκειτο για πολύ σοβαρά ζητήματα.
Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτή ήταν για δεκαετίες η εθνική εικόνα που αντανακλούσε πάνω μας. Εξαντλούσαμε τη δυναμική μας στο δήθεν και στο φαίνεσθαι, απότοκος του γεγονός ότι αναπτυχθήκαμε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης με την αντίληψη του εύκολου κέρδους. Με λίγα λόγια, επί δεκαετίες δεν ήταν στραβός ο γιαλός… Εμείς στραβά αρμενίζαμε.
Ώσπου φτάσαμε στο σημείο καμπής του 2009 και των μνημονίων, όταν κατανοήσαμε με τον πλέον σκληρό τρόπο πως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε μυαλά και συνήθειες. Γιατί, πολύ απλά, οι δυσκολίες σμιλεύουν χαρακτήρες. Και αν μη τι άλλο ήμασταν λιγάκι κακομαθημένοι…
Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να αλλάξουμε νοοτροπία. Δεν αρκεί μονάχα να το λες. Πρέπει να το θέλεις. Η μετάβαση στη νέα εποχή δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Μεσολάβησε και τη τετραετία 2015-2019 που οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις λίγο έλειψε να μας στοιχίσουν την ευρωπαϊκή συνέχεια της χώρας. Όμως όταν φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού πρυτάνευσε η λογική.
Κάπως έτσι, μετά από μια δωδεκαετή κρίση, η μεγαλύτερη πρόκληση με την οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι ως κοινωνία είναι να κάνουμε ένα μεγάλο άλμα ως κοινωνία. Να παραμερίσουμε το «θέλω» και να επικεντρωθούμε στο «πρέπει» με ορίζοντα δεκαετίας. Η Ελλάδα του 2030 πρέπει να είναι μια άλλη Ελλάδα. Μια καλύτερη Ελλάδα που θα εκπέμπει σταθερότητα, συνέπεια και συνέχεια.
Η τολμηρή πορεία των μεταρρυθμίσεων που ακολουθούμε τα τελευταία 3,5 χρόνια αποδίδει καρπούς και αυτό αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες της αντιπολίτευσης να πυροδοτήσει κλίμα αμφισβήτησης και έντασης. Ανάπτυξη 6%, αποκλιμάκωση της ανεργίας, προσέλκυση σημαντικών επενδύσεων, βελτίωση μισθών και συντάξεων είναι καταστάσεις που θεωρούνταν ακατόρθωτες τα προηγούμενα χρόνια. Γι’ αυτό σήμερα λογίζονται ως απτές αποδείξεις πως εφόσον εργαστούμε με θέληση και αποφασιστικότητα μπορούμε να πετύχουμε θαύματα.
Και εδώ τίθεται η μεγάλη πρόκληση….
Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το βήμα παραπέρα; Επιθυμούμε η εγχώρια ανάπτυξη να τροφοδοτείται από τις επενδύσεις; Ή μήπως μας χαϊδεύουν και πάλι τα αυτιά οι σειρήνες του λαϊκισμού και των ανέφικτων υποσχέσεων στα μεγάλα ζητήματα;
Εφόσον κάθε ένας και κάθε μια από εμάς απαντήσει με ειλικρίνεια σε αυτό το θεμελιώδες εσωτερικό ερώτημα, τότε δεν χωρά καμία αμφιβολία πως κυριολεκτικά κρατάμε τη μοίρα της Ελλάδας στα χέρια μας. Γιατί, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, μετά την απομάκρυνση από το… ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Στην προκειμένη περίπτωση όπου ταμείο, βλέπε κάλπη!