Γράφει για το myportal.gr ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαΐδης
Η απεργία της Πέμπτης, όπως και οι συγκεντρώσεις και οι πορείες που την πλαισίωσαν είχα λίγο μεγαλύτερη λαϊκή συμμετοχή από τις αμέσως προηγούμενες. Σε τίποτε φυσικά δεν θύμιζαν τις μαζικές, θορυβώδεις και συχνότατα επεισοδιακές κινητοποιήσεις τις οποίες διοργάνωνε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, τότε που… καβαλούσε τόσο όμορφα το κύμα της λαϊκής οργής… Αλλά ούτε κι αυτές των πρώτων μηνών διακυβέρνησης του Αλ. Τσίπρα, που διοργανώνονταν στο πνεύμα της ανοχής προς την πρώτη φορά Αριστερά…
Όπως και να’ χει η δραστηριότητα των (απαξιωμένων κι αυτών, λόγω του κλίματος της εποχής), συνδικάτων θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Ή να επικαιροποιηθεί. Στα δύσκολα μνημονιακά χρόνια της πατρίδας μας οι κινητοποιήσεις ούτε πρόσθεσαν ούτε αφαίρεσαν κάτι από τα σπουδαία ζητήματα που κατά καιρούς διακυβεύτηκαν. Το τσουνάμι της προσαρμογής ήταν τόσο δυνατό που οι δίκαιοι αγώνες διεκδίκησης έμοιαζαν σαν κλαράκια μπροστά του, που όχι απλώς λύγισαν αλλά εξαϋλώθηκαν από την ορμή του. Έτσι, φτάνουμε στις ημέρες στις οποίες τα στελέχη μίας αριστερής κυβέρνησης υπερασπίζονται τους πλειστηριασμούς, πανηγυρίζουν για τις αποκρατικοποιήσεις (ξεπουλήματα τις λέγανε κάποτε) και πασχίζουν να μας πείσουν ότι ο νέος νόμος, που ουσιαστικά θα απαγορεύει τις απεργίες θα είναι ουσιαστικά υπέρ των εργατικών αγώνων…
Ο πρώτος που θα πρέπει να αναθεωρηθεί είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι απεργίες ημών των δημοσιογράφων! Κανείς δεν μπορεί με σοβαρότητα να ισχυριστεί ότι όταν απεργούμε μας αναπολεί ο κόσμος και του λείπουμε. Με την στάση μας ουσιαστικά πετάμε στον βρόντο θαυμάσιες ευκαιρίες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του πολίτη… Και αυτό πρέπει να αλλάξει…