Του Γιάννη Μπελενιώτη*
Με ρωτάνε πολλοί γιατί αποφάσισα να αξιοποιήσω την περίοδο της καραντίνας για να καταγράψω τις προτάσεις και σκέψεις μου για την ανάπτυξη, την οικονομία, την πολιτική και την αυτοδιοίκηση και τη Θεσσαλονίκη στο βιβλίο μου “Σχέδιο για την επόμενη ημέρα” που κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις “Μαλλιάρης Παιδεία”.
Η απάντηση όσο απλή ακούγεται άλλο τόσο σύνθετη είναι: από αγωνία. Είμαι 36 ετών, ασκώ επαγγελματικές δραστηριότητες στην ελεύθερη οικονομία απο τα 20 μου και είμαι επίσης νέος πατέρας. Έχω αγωνία για το μέλλον τόσο της ελληνικής οικονομίας, ως επιχειρηματίας, όσο και της ελληνικής κοινωνίας, ως ενεργός πολίτης και οικογενειάρχης.
Βλέπω πολλά στραβά και ανάποδα στη λειτουργία του Δημοσίου, στη νοοτροπία του πολιτικού και συνδικαλιστικού προσωπικού, στις καθημερινές συμπεριφορές όλων μας και προβληματίζομαι για την επόμενη ημέρα. Η επόμενη ημέρα απαιτεί λοιπόν ένα σχέδιο οργάνωσης, εκσυγχρονισμού και βαθύτατης μετεξέλιξης του κράτους. Απαιτεί όμως και παιδεία, όχι με τη στενή έννοια του όρου της εκπαίδευσης αλλά με αυτό του σεβασμού ο,τιδήποτε είναι δημόσιο, ο,τιδήποτε μπορεί να αφορά και τους άλλους.
Πιστεύω βαθιά πως ο στόχος η Ελλάδα, 200 χρόνια μετά την επανάσταση του 1821 που οδήγησε στην ίδρυση του κράτους, να πορευθεί επιτέλους συντεταγμένα, οργανωμένα, με σχέδιο και στόχους αφορά συνέργειες. Όλοι μας, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότεροι, έχουμε ρόλο αλλά και ευθύνη.
Έτσι και εμείς οι νέοι επιχειρηματίες. Αφενός με την δράση μας στον πυρήνα της επαγγελματικής μας δραστηριότητας, παρά τις αντιξοότητες και τα εμπόδια του περιβάλλοντος, η οποία δημιουργεί πλούτο και προστιθέμενη αξία στην ελληνική οικονομία, αφετέρου με την κινητοποίηση των υγιών και δημιουργικών δυνάμεων προς την κατεύθυνση αρωγής της πολιτείας.
Αυτός είναι άλλωστε και ο πραγματικός ρόλος των Επιμελητηρίων. Φοβάμαι ότι λίγοι πλέον το θυμούνται καθώς ως θεσμοί σε πλείστες περιπτώσεις έχουν μετεξελιχθεί σε μηχανισμοί προώθησης προσωπικών πολιτικών φιλοδοξιών. Ένας ξεπερασμένος συνδικαλισμός προηγούμενων δεκαετιών κυριαρχεί με εκπροσώπους που μπορεί να μην έχουν καν επαγγελματική δραστηριότητα αλλά να διατηρούν έναν ελάχιστο πυρήνα φίλων που τους υποστηρίζουν.
Μέσα στην απαξία των τελευταίων ετών απέναντι σε ανάλογους θεσμούς, με ευθύνη πρώτιστη των διοικήσεών τους, δυστυχώς κυριαρχούν δυνάμεις ήσσονος προσπάθειας και αποτελεσματικότητας. Στην νέα προσπάθεια και αρχή του Ελλάδα 2.0” τα Επιμελητήρια ως θεσμοί πρέπει να διαδραματίσουν ρόλο ως αναπτυξιακοί μηχανισμοί, είναι πολύτιμα εργαλεία. Με ποιούς όμως μπροστά; Μόνο με νέους ανθρώπους, που να γνωρίζουν τη σύγχρονη πραγματική οικονομία, την καινοτομία και τις τεχνολογικές εξελίξεις, την ανάγκη βιώσιμης και ισόρροπης ανάπτυξης. Με ανθρώπους που είναι αυτοδημιούργητοι, με καινοτόμους start uppers, με επιχειρηματίες που δεν βλέπουν το δημόσιο ως έσοδο αλλά ως αρωγό.
Έχουμε ευθύνη όλοι. Πρώτιστα με την ενεργό συμμετοχή μας.
Ας ετοιμάσουμε λοιπόν ένα σχέδιο για την επόμενη ημέρα.
* Ο Γιάννης Μπελενιώτης είναι πολιτικός επιστήμων και οικονομολόγος. Είναι CEO & CO Founder εταιρείας πληροφορικής και επικοινωνίας η οποία ασχολείται και με ευρωπαϊκά και ερευνητικά προγράμματα.