Του Βαγγέλη Πλάκα
Κάτι που θεωρώ βασικό στην πολιτική για την αξιοπιστία κομμάτων και πολιτικών, είναι η συνέπεια και σταθερότητα. Ένα κόμμα, ένας πολιτικός να εκφράζουν και υπηρετούν τις ίδιες πολιτικές αξίες και θέσεις είτε είναι στην αντιπολίτευση, είτε στην κυβέρνηση. Είτε κάτι τους «βολεύει», είτε όχι.
Κατ’ εμέ π.χ. το να επιχειρείς να διακόψεις μια πολιτική εκδήλωση ενός κόμματος ή μια παρέλαση είναι απαράδεκτο. Ή όταν ένας βουλευτής ανεξαρτητοποιείται από το κόμμα του πρέπει να παραδίδει την έδρα του.
Ο κυβερνών συνασπισμός προσεγγίζει και ερμηνεύει τα πολιτικά γεγονότα στο επίπεδο της πολιτικής επικοινωνίας με όρους κομματικού συμφέροντος. Να παραδώσει την έδρα ο Γιώργος Λαζαρίδης καθώς εξασθενεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης αλλά όχι η Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου που την ενίσχυσε.
«Φασίστες» και «ακροδεξιοί» όσοι διαμαρτύρονται για τη συμφωνία των Πρεσπών (αν και οι αντιδράσεις ειναι οριζόντιες ως προς το πολιτικό φάσμα), «πάνδημη και αυθόρμητη παρέμβαση του λαού της Θεσσαλονίκης» η ματαίωση της παρέλασης το 2011.
Οι πολιτικές τοποθετήσεις αυτές μπορεί να τη βοηθούν να στήσει το νέο πολιτικό της αφήγημα και το προεκλογικό της διακύβευμα. Δεν πείθουν όμως ως ερμηνείες παρά ίσως συσπειρώνουν κάποιες παραδοσιακές δυνάμεις της, ούτε βοηθούν στην δική της και ευρύτερα την πολιτική αξιοπιστία.