Ακούω από πολλές πλευρές για την ανάγκη δημιουργίας ενός προοδευτικού-δημοκρατικού μετώπου στο Δήμο Θεσσαλονίκης που θα διασφαλίσει την κληρονομιά εξωστρέφειας και διεθνοποίησης που άφησε πίσω του ο Γιάννης Μπουτάρης. Προφανώς ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, και αυτό αναγνωρίζεται σχεδόν απο όλους, συνέβαλε τα μέγιστα και στο να αποκτήσει η πόλη τουριστικό ρεύμα, brand name στο εξωτερικό αλλά και να αναδείξει πτυχές της ιστορίας της, όπως την πλούσια και πολυσχιδή εβραϊκή.
Αλλά, εντάξει, μην είμαστε και υπερβολικοί. Δεν ζούσαμε πριν στα υπόγεια του Undreground του Μπρέκοβιτς…
Το ότι ο καθένας που το επικαλείται το βλέπει και το εννοεί διαφορετικά, το έχω ξαναπεί. Όπως και έχω διατυπώσει και την εκτίμηση πως η πρωτοβουλία που αναλαμβάνει από σήμερα ο Γιάννης Μπουτάρης και η “Πρωτοβουλία” για το συντονισμό αυτοδιοικητικών δυνάμεων δεν θα έχει τύχη και αποτέλεσμα. Ο καθένας φαίνεται πως θέλει να τραβήξει το δρόμο του, δεν βλέπω να αναδεικνύονται κεντρικές συνεργασίες πλην ίσως κάποιες περιφερειακές. Το “εγώ” των περισσοτέρων εξακολουθεί να παραμένει ισχυρότερο των όποιων θεμάτων μπορούν να λειτουργήσουν προς μια σύγκλιση. Θεμιτό και αυτό.
Ωστόσο επειδή αυτό το “προοδευτικό και δημοκρατικό μέτωπο” θα παραμείνει στην προεκλογική ατζέντα, όσοι το χρησιμοποιούν πρέπει να εξηγήσουν επακριβώς τι εννοούν και ποιους βλέπουν από τους υποψηφίους δημάρχους πως το πρεσβεύουν. Ποιοι δηλαδή, πλην των ακραίων φυσικά, από τους υποψήφιους είναι το… σκοτάδι; Διότι ελλείψει περιεχομένου, έργου και αυτοδιοικητικής πρότασης από ορισμένους φοβάμαι πως θα χρησιμοποιηθεί απλώς και μόνο ως προεκλογικό διακύβευμα για να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά και να αποτελέσει συγκολλητικό αρμό για το 2ο γύρο.