Με την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ να αναφέρεται σε «downside scenario», κατά το οποίο σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα υποχρεωθεί σε νέο πρόγραμμα, αλλά και με τον γερμανικό τύπο να επισημαίνει δια του Spiegel ότι ο Τσίπρας «θυσιάζει την ανάκαμψη εν όψει εκλογών», η απειλή ενός ακόμα μνημονίου εμφανίζεται στον ορίζοντα.
Δεν είναι υπερβολή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να παραδώσει καμμένη γη σε όλα τα μέτωπα και ένα ατύχημα μπορεί να προκαλέσει εξελίξεις. Η αφορμή μπορεί να προέλθει από τράπεζα, ΔΕΚΟ, αδυναμία εξόδου στις αγορές, πολιτική αστάθεια ή άλλο γεγονός. Το πιστόλι, όμως, ενδέχεται, υπό αρνητικούς όρους, να ξαναμπεί στον ελληνικό κρόταφο – και μάλιστα σε περίοδο που γεωπολιτικά ζητήματα θα ζητούν διευθετήσεις ευρείας συναίνεσης.
Σε τέτοια περίπτωση, όπως συνέβη και στο παρελθόν, οι δανειστές-εταίροι είθισται να επιζητούν διευρυμένες, κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Τα τελευταία χρόνια κυβερνήσεις έπεσαν και σχηματίστηκαν με μνημονιακές ανάγκες κατά νου, ενώ υλοποιήθηκαν κάποτε αδιανόητες συμπλεύσεις: Μετά τη συγκυβέρνηση των «αιωνίων» αντιπάλων, το 2015 ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είδαμε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να ψηφίζουν μαζί το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως, ορθά στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν συζητούν καν το ενδεχόμενο να κληθεί μια κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη να διαχειριστεί την «ανάγκη» συγκυβέρνησης (και) με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως υπογείως το φάσμα μιας τέτοιας, μακρινής έστω, προοπτικής καθορίζει καταστάσεις και προκαλεί εξελίξεις – όπως συμβαίνει με πιο φανερό τρόπο και μέσα στο ΚΙΝΑΛ. Είναι ποτέ διανοητή μια σύμπραξη με το κόμμα του Τσίπρα; Σε ποιον βαθμό;
Η τομή είναι βαθιά, όσο και -προς ώρας- βουβή. Από τη μια υπάρχουν εκείνοι που «ακούνε» και «αγοράζουν» το αφήγημα μιας κεντρώας στροφής του κυβερνώντος κόμματος. Η σταθερότητα της χώρας απαιτεί συγκλίσεις, είναι το επιχείρημα. Από την άλλη υπάρχουν αυτοί που θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατο λόγω προσώπων και κουλτούρας να μεταβληθεί σε αξιόπιστο συνεργάτη. Δεν γίνεται θεσμική συνεννόηση με καθεστωτικούς νταήδες, το σκεπτικό τους.
Ιδεολογικά, ενώπιον του διλλήματος μιας τέτοιας συγκυβέρνησης, η ανθρωπογεωγραφία του πάλαι ποτέ «συνταγματικού», ή άλλοτε «ευρωπαϊκού», τόξου χωρίζεται κατά βάση με γνώμονα την αντίληψη περί του τι εστί αριστερά. Από τη μία στοιχίζονται εκείνοι που «τιμούν τους αγώνες» της. Από την άλλη στέκονται όσοι θεωρούν ότι κομμουνισμός (ακόμα και υπό το προσωπείο της «νέας αριστεράς») και φιλελεύθερη δημοκρατία είναι σαν το λάδι με το νερό και δεν αναμιγνύονται.
Ειδικά εντός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, άξιο παρατήρησης είναι το ποιοι στέκονται πού με πρόσθετο κριτήριο το βαθμό στήριξής τους στον πρόεδρο και την τάση τους προς αρχηγισμό. Και αυτό, διότι σε περίπτωση καταναγκαστικής πολιτικής συνεννόησης, ενδεχομένως και να ετίθετο θέμα πρωθυπουργίας. Κάποιοι ίσως και να έβλεπαν τον αρχηγό, υπό συνθήκες, εκτός πρωθυπουργικού αξιώματος – με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν για τις εξελίξεις στην παράταξη.
Η απλούστερη απάντηση, βέβαια, σε αυτά τα σενάρια δίνεται με την ψήφο στις κάλπες που έρχονται. Ισχυρή αυτοδυναμία της ΝΔ θα παρείχε στον Κυριάκο Μητσοτάκη τα μέσα που χρειάζεται για να αποτρέψει το ατύχημα και να επαναφέρει τη χώρα σε τροχιά ομαλότητας. Μένει να επιδείξουν όλοι στην Πειραιώς συμπεριφορές που εκπέμπουν ενότητα και αυτοπεποίθηση. Ο λόγος του διχασμού και της φοβικότητας δεν προσελκύει ψήφους.
Πηγή: https://meaculpa.gr/constantinos-bogdanos/20048-to-fasma-mias-sugkubernisis-nd-kinal-suriza