Τι μαθαίνει κανείς σε ένα Φεστιβάλ…

από Νικολαΐδης Χρήστος
sms

Γράφει για το Myportal.gr ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαΐδης
Δηλώνω λάτρης των ταινιών ντοκιμαντέρ και αυτήν την εβδομάδα δηλώνω ευτυχής που είμαι Θεσσαλονικιός! Γιατί ζω στην πόλη που φιλοξενεί το 20ό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, το μεγαλύτερο και καλύτερο του είδους του στην Ελλάδα, μία διοργάνωση από τις λίγες σε σπουδαιότητα και περιεχόμενο… Πρόκειται για μία άψογη διοργάνωση, που δίνει ζωντάνια στην πόλη αλλά και θαυμάσιες ευκαιρίες στους κατοίκους της να γνωρίσουν δημιουργίες, ικανές να τους προσφέρουν πολλά: από μία ενδιαφέρουσα ώρα σε κάποια σκοτεινή αίθουσα μέχρι ένα φιλμ που μπορεί να σε συναρπάσει…

Χρησιμοποιώ την στήλη αυτή για να μεταφέρω μία τέτοια συναρπαστική στιγμή που ένιωσα χτες και μάλιστα μετά την προβολή, στο σκέλος του περίφημου Q&A με τον σκηνοθέτη. Μόλις είχαμε παρακολουθήσει ένα σημαντικό ντοκιμαντέρ το «Δηλώσεις και διαδηλώσεις» των Αμερικανών Michael GALINSKY και Suki HAWLEY, που αφορούσε τις διαδηλώσεις που γίνονται από το 1987 στην χώρα τους για διάφορα θέματα: από την Κου Κλουξ Κλαν και τα θύματα της αστυνομικής βίας, μέχρι τους πολέμους και την εκλογή του Τραμπ. Το φιλμ με έναν αριστοτεχνικό τρόπο παρουσιάζει σκηνές και εικόνες από διαφορετικές διαδηλώσεις δίνοντας πληροφορίες για το κλίμα μέσα στο οποίο οι πολίτες αποφασίζουν να σηκωθούν από τον καναπέ, τα στοιχεία που τους παρακινούν, τις φιγούρες ακτιβιστών που ηγούνται τέτοιων εκδηλώσεων, την αντιπαράθεση με την αστυνομία, τη στάση των αρχών εξουσίας και πολλά ακόμη σχετικά θέματα.

Μετά την προβολή ο Galinsky ρωτήθηκε από θεατή γιατί δεν χρησιμοποίησε καθόλου στο ντοκιμαντέρ του «πιασάρικες» σκηνές βίας σαν κι αυτές που κατακλύζουν κάθε βράδυ τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Σκηνές «εκτέλεσης» νεαρών μαύρων από αστυνομικούς, ή ωμούς ξυλοδαρμούς διαδηλωτών, που θα έδιναν και ένα άλλο χρώμα στην ταινία. Η απάντηση του με συγκλόνισε: Είχα πολλές τέτοιες σκηνές αλλά δεν τις έβαλα στην ταινία γιατί ήθελα να μείνω στην ουσία. Εάν βάλεις τέτοιες σκηνές τότε ο θεατής θυμώνει, εξοργίζεται. Και όταν εξοργίζεται τότε σταματά να σκέφτεται, απλώς νιώθει. Έτσι, δεν μπορεί να αντιληφθεί την ουσία της ταινίας μου, κάτι που δεν το θέλω, οπότε τις αποφεύγω είπε ο σκηνοθέτης…

Πρόκειται για μία σοφή τοποθέτηση. Μία εξαίρετη οπτική. Που μοιάζει με την ακριβώς αντίστροφη την οποία χρησιμοποιούν κάποιοι πολιτικοί και κάποια κόμματα…