Επτά γνωστοί δημοσιογράφοι γράφουν στο MyPortal.gr τις εκτιμήσεις τους για το 2019. Τι μας περιμένει στο πεδίο της πολιτικής, της οικονομίας, της αυτοδιοίκησης και της Θεσσαλονίκης.
Το 2019 δεν θα προλαβαίνουμε να ψηφίζουμε
Του Βαγγέλη Πλάκα
Το 2019 είναι το πρώτο μετα-μνημονιακό έτος για την Ελλάδα. Τυπικά τουλάχιστον. Διότι αυτό θα αποτυπωθεί στην πράξη από το κατά πόσο η χώρα θα μπορέσει να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες από τις αγορές με ένα προσιτό επιτόκιο. Και απο πολιτικές με αντίκρυσμα στην πραγματική κατάσταση της οικονομίας που θα βοηθήσουν στην ανακούφιση των πολιτών και την ανάπτυξη. Όχι παροχές που ανατινάζουν τα θεμέλια που χτίστηκαν από τις μνημονιακές θυσίες της κοινωνίας.
Σε πολιτικό επίπεδο το τοπίο δείχνει σημάδια σταθεροποίησης συγκριτικά με τη ρευστότητα των πρώτων μνημονιακών ετών. Στάδιο το οποίο μπορεί δυνητικά να επηρεαστεί και από τη διαδικασία κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών. Παρά τη δεδηλωμένη πρόθεση των ΑΝΕΛ να φύγουν απο την κυβέρνηση μόλις έρθει η Συμφωνία στη Βουλή, το Μέγαρο Μαξίμου εκπέμπει το μήνυμα πως έχει διασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία ώστε αυτή να περάσει. Ένδειξη προς τούτο μπορεί να θεωρηθεί και το ότι αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο άμεσων διαδικασιών μετά την ολοκλήρωση της Συνταγματικής Αναθεώρησης στην πΓΔΜ, δηλαδή τον Ιανουάριο.
Τα σενάρια για το χρόνο των εθνικών εκλογών ποικίλουν. Αν δεν εξασφαλιστεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία για τη Συμφωνία των Πρεσπών εκ των πραγμάτων οι εθνικές κάλπες δεν θα μπορούν να στηθούν αργότερα από τον Μάρτιο. Πιστεύω πως ο πρωθυπουργός θα ήθελε βουλευτικές εκλογές μαζί με τις αυτοδιοικητικές τον Μάιο ώστε το πολιτικό μήνυμα που θα βγει από τις τετραπλές κάλπες να ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Yπάρχουν βέβαια και αυτοί που εισηγούνται στον πρωθυπουργό κάλπες στο τέλος της θητείας καθώς εκτιμούν πως -και με τις παροχές- το κλίμα μπορεί να αλλάξει κάτι ωστόσο που ως τώρα δεν διαφαίνεται στις έρευνες που δείχνουν ξεκάθαρο γαλάζιο προβάδισμα.
Η πόλωση που διαφαίνεται ευνοεί τον δικομματισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και θα συμπιέσει τα μικρότερα κόμματα. Η οποία πόλωση δεν θα επιτρέψει, κατά τη γνώμη μου, να δημιουργηθούν και οι απαιτούμενες ευρύτερες συναινέσεις για μια γενναία και σύγχρονη αναθεώρηση του Συντάγματος.
Μια χρονιά πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων
Του Άρη Ραβανού
Χρονιά πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων είναι το 2019 με τη Συμφωνία των Πρεσπών που είναι προ των πυλών της Ελληνικής Βουλής να αποτελεί τον καταλύτη πολιτικών εξελίξεων. Η αναδιαμόρφωση του πολιτικού χάρτη ήδη έχει ξεκινήσει όπως έδειξε και η πρόσφατη μεταγραφή του Χάρη Θεοχάρη στην ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας αλλά και οι νέες οπτικές του Ποταμιού για τη συμφωνία, καθώς και η αναταραχή στο ΚΙΝΑΛ για τη συμπόρευση ή όχι με το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ.
Η κυβέρνηση προσδοκά σε ανάκαμψη δημοσκοπική και κατ’ επέκταση εκλογική και ως εκ τούτου θα εργαλειοποιηθούν πολλά γεγονότα από εδώ και πέρα όπως η επίσκεψη της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ ενόψει της Συμφωνίας των Πρεσπών στην Ελληνική Βουλή. Αντίθετα η Νέα Δημοκρατία αναμένει εκλογική νίκη και το ερωτηματικό είναι εάν θα επιτευχθεί αυτοδυναμία.
Η Συμφωνία θα επιφέρει και το διαζύγιο του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και ως τούτου αναμορφώνει όλο το σκηνικό, ενώ έως 20 Ιανουαρίου υπάρχει η προοπτική του ανασχηματισμού, τελευταίου προ των εκλογών. Παράλληλα θα βρεθεί στο επίκεντρο και η διαδικασία αναζήτησης μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας που θα περπατήσει για μερικούς μήνες.
Αυτό βέβαια είναι το καλό σενάριο για το Μέγαρο Μαξίμου, αφού έχει ως δεδομένο την επικύρωση της συμφωνίας. Μια ενδεχόμενη μη επικύρωση, βέβαια, θα πυροδοτήσει άλλα σενάρια. Κι αυτό αφού θα τεθεί ζήτημα κυβερνητικής νομιμοποίησης, ενώ είναι σχεδόν βέβαιη η πρόταση μομφής από τη μείζονα αντιπολίτευση, η οποία όμως προβλέπεται πως θα απορριφθεί. Σε αυτό το σκηνικό προχωρεί η συζήτηση για τον εκλογικό χρόνο και ειδικά πάνω στα τρία βασικά σενάρια για το πότε θα τοποθετηθούν οι κάλπες για τις εθνικές εκλογές.
Το πρώτο σενάριο εκκινεί από την μη επικύρωσή της Συμφωνίας και από τις μηδενικές αντοχές που θα μπορεί να επιδείξει η κυβέρνηση πλέον αφού είχε ποντάρει σε αυτήν πολύ. Όμως το σενάριο του Μαρτίου φέρεται να μην είναι αυτό που προκρίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Το δεύτερο σενάριο είναι αυτό των πολλαπλών εκλογών το Μάιο, δηλ. ευρωεκλογές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και βουλευτικές, το οποίο έχει και πολλούς οπαδούς εντός της κυβέρνησης.
Το πιο μακρινό των σεναρίων, ακόμη και για τους πιο αισιόδοξους συριζαίους και παρότι είναι το σενάριο που θέλει περισσότερο από όλα ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας. Εδώ, με δεδομένο πως οι κάλπες για τις ευρωεκλογές θα έχουν στηθεί τον Μάιο, υπάρχει η αίσθηση πως η δυσαρέσκεια του κόσμου θα έχει κατευθυνθεί εκεί και άρα οι εθνικές εκλογές θα λάβουν αμιγώς πολιτικά και διαιρετικά χαρακτηριστικά.
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος πιστεύουν πως οι κάλπες τόσο μακριά θα είναι καταστροφικές αφού θα έχει παγιωθεί και πιθανότατα θα ανοίξει κι άλλο η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ που θα καταγράψουν οι κάλπες των ευρωεκλογών και επίσης κανείς δεν θα θυμάται ώς τότε το πακέτο παροχών του Δεκεμβρίου.
Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά
Του Θεόφιλου Σιχλετίδη
Αν και καμία ευκαιρία δεν είναι η τελευταία, η πόλη της Θεσσαλονίκης έχει μπροστά της μία μεγάλη ευκαιρία. Το 2019 μπορεί να αποτελέσει τη χρονιά που θα αφήσουμε πίσω μας μία κατάσταση παρακμής, πολύ έντονης στη φάση της οικονομικής κρίσης, που αφετηρία είχε πριν από είκοσι χρόνια. Πίσω στο 1999 η πόλη ήθελε – καλύτερα την… ήθελαν – να γίνει πρωτεύουσα των Βαλκανίων, Ντουμπάι της Ευρώπης, Βαρκελώνη στην άλλη πλευρά της Μεσογείου και διάφορα άλλα ευφάνταστα. Τελικά έγινε ένα βιομηχανικό κέντρο σε παρακμή. Η ανεργία, με βάση τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, στο Πολεοδομικό Συγκρότημα της Θεσσαλονίκης στο τέλος του 1999 ήταν στο 13%, το 2013 ξεπέρασε το 31% και το 2018 κινήθηκε κοντά στο 22%. Και αυτά τα ποσοστά τα λένε όλα.
Αυτό που θα πρέπει να απαιτήσουν οι πολίτες της Θεσσαλονίκης – και θα έχουν την ευκαιρία μέσα στο 2019 με τις πολλές εκλογικές αναμετρήσεις – από αυτούς που διεκδικούν την ευθύνη να σχεδιάζουν και να υλοποιούν πολιτικές, είναι να αφήσουν τα συνθήματα και να δουλέψουν πολύ περισσότερο. Η παρακμή δεν ήρθε τυχαία, δεν ήταν ότι δεν βγήκε κάποιο σχέδιο, δεν… έκατσαν κάποιες μεγάλες επενδύσεις, δεν κατέβηκαν από μόνα τους τα ρολά στις εισόδους των εργοστασίων. Η παρακμή ήρθε και έμεινε γιατί η πόλη εγκλωβίστηκε στα συνθήματα αυτών που είτε δεν ήθελαν είτε δεν μπορούσαν να κάνουν σωστά τη δουλειά. Υπό την προϋπόθεση ότι θα γίνουν οι σωστές επιλογές, το 2019 μπορεί να φέρει τη Θεσσαλονίκη κοντά σε μία νέα εποχή.
2019: Έτος… καταλληλότητας
Της Γεωργίας Σαδανά
Δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης “της γενιάς μας”, το 2019 έρχεται με περισσοτέρες αβεβαιότητες από το 2018, χωρίς αυτή η διαπίστωση να συνιστά αναγκαστικά λόγο γενικευμένης ανησυχίας. Γιατί τα χειρότερα, από χρηματοοικονομική και κοινωνική σκοπιά έχουν περάσει, καθώς η χώρα στα περισσότερα, βασικά, οικονομικά μεγέθη -πολύ αργά μεν- αλλά ανακάμπτει.
Συνεπώς, οι οικονομικοί δείκτες είναι οι πρώτοι θετικοί οιωνοί για την νέα χρονιά, χωρίς να θεοποιεί κανείς τους αριθμούς έναντι των ανθρώπων. Αντίθετα, η κοινωνική διάσταση της πολιτικής αναμένεται να τεθεί στο επίκεντρο των πολλαπλών, εκλογικών αναμετρήσεων, που θα εξελιχθούν την νέα χρονιά. Το κοινωνικό πρόσημο της πολιτικής θα ανακατέψει την κάλπη των ευρωεκλογών, ενώ το δίπολο “πρόοδος- συντήρηση” θα καλλιεργήσει συνθήκες ακραίας πόλωσης μέχρι τις εθνικές εκλογές. Παράλληλα, οι δυναμικές των τοπικών κοινωνιών αναμένεται να αποτυπωθούν στα νέα πρόσωπα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Κυρίως, όμως, το πολιτικό προσωπικό που θα προκύψει από τις εκλογικές αναμετρήσεις της νέας χρονιάς δεν θα έχει για πρώτη φορά το άλλοθι των μνημονίων και της χρεοκοπίας, μετά την έξοδο της χώρας από την επιτροπεία. Στον αντίποδα, τα πρόσωπα που θα προκριθούν απο τις κάλπες πρέπει να πορευθούν με πρόγραμμα, έργο, ευρεία πολιτική και κοινωνική αντίληψη και παραγωγικές ικανότητες. Επαφίεται, λοιπόν, στην κοινωνία να δημιουργήσει με τις επιλογές της ένα μακρόπνοο περιβάλλον οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στους κατάλληλους. Ούτε στους δήθεν άριστους, ούτε στους δήθεν αρεστούς.
Ας είναι, λοιπόν, το 2019 έτος καταλληλότητας, για να μην ζήσουμε ξανά μέρες και έργα των ετών της χρεοκοπίας, που προηγήθηκαν.
Το πολιτικό σκηνικό στο Δήμο Θεσσαλονίκης
Tης Χρύσας Κυριακού
Το πολιτικό σκηνικό στον δήμο Θεσσαλονίκης ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, όσο περνά ο καιρός και πλησιάζοντας προς τις εκλογές, όλο και θολώνει περισσότερο.
Το φυλλορρόημα της Πρωτοβουλίας με την αποχώρηση Αβραμόπουλου, Κουράκη και Ζέρβα συνεχίστηκε κι ολοκληρώθηκε με την απόφαση του Γιάννη Μπουτάρη να μη διεκδικήσει εκ νέου την επανεκλογή του. Κι είναι παρακινδυνευμένο να κάνουμε οποιαδήποτε πρόβλεψη για την πορεία της Καλυψώς Γούλα, πολύ περισσότερο που από την επομένη κιόλας της εκλογής της ως υποψήφιας δημάρχου άρχισε να αμφισβητείται ακόμη και μέσα στους κόλπους της παράταξης. Έτσι κι αλλιώς ο Γιάννης Μπουτάρης έβαλε ψηλά τον πήχυ.
Εκ των πραγμάτων οι αυτοδιοικητικές εκλογές στους μεγάλους δήμους ενέχουν κυρίως και πολιτικά μηνύματα. Τα μεγάλα πολιτικά κόμματα όμως δείχνουν να μην το έχουν αντιληφθεί επαρκώς. Δεν εξηγείται αλλιώς η επιλογή τόσο της ΝΔ στο πρόσωπο του Ν. Ταχιάου, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο της Κ. Νοτοπούλου καθώς, κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για «αδυνατισμένες» επιλογές. Κυρίως στο στρατόπεδο της ΝΔ με τις παράλληλες υποψηφιότητες τόσο του Γιώργου Ορφανού, όσο και του Εφραίμ Κυριζίδη αλλά ακόμη και αυτής του Παναγιώτη Ψωμιάδη.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η επιλογή Νοτοπούλου, με την τόσο απότομη άνοδο στα κυβερνητικά σκαλοπάτια, πείθει δύσκολα ακόμη και ένθερμους ψηφοφόρους αλλά και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Παρά τις, κατά κοινή ομολογία, φιλότιμες προσπάθειες της υφυπουργού, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να κινηθεί σε μια πιο δοκιμασμένη συνταγή.
Η επανεμφάνιση του Σπύρου Βούγια στα τεκταινόμενα της πόλης μας, συνεπικουρούμενη από τον Νίκο Νυφούδη έρχεται να προστεθεί στο θολό σκηνικό. Η υποψηφιότητα του Χ. Αηδονόπουλου, του Β. Μωυσίδη, του Γρ. Ζαρωτιάδη και πολλών άλλων ευνοούνται από το σύστημα της απλής αναλογικής αλλά μένει να δούμε ποιες από όλες αυτές θα φτάσουν μέχρι τέλους, καθώς είναι πιθανό να υπάρξουν συμπράξεις και συνεργασίες το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουν όλοι οι υποψήφιοι είναι ότι ο δήμος Θεσσαλονίκης έχει ανάγκη από ένα νέο πρόγραμμα με όραμα, ευαισθησίες, ένα πρόγραμμα αναπτυξιακό αλλά και ρεαλιστικό. Δεν απομένει λοιπόν παρά να περιμένουμε την ετυμηγορία των Θεσσαλονικιών εκλογέων.
Ποιος θα βγάλει από την πρίζα τα φωτάκια του δέντρου;
Της Γεωργίας Δερμιτζάκη
Αν μη τι άλλο ήταν μία … εκρηκτική χρονιά που η σχετική σφραγίδα, αυτή δηλαδή της εκρηκτικής της διάστασης, έμελλε να μπει ταυτόχρονα με την εκπνοή του χρόνου.
Γεγονός είναι πως διανύουμε μία πολιτικά ασταθή και ρευστή περίοδο τους τελευταίους μήνες καθώς όλα φαίνεται πια ξεκάθαρα να «μυρίζουν» εκλογές. Αυτές μάλλον τοποθετούνται περισσότερο στο πρώτο τρίμηνο του νέου έτους, με επικρατέστερο το διάστημα ανάμεσα στα τέλη Φεβρουαρίου ή ακόμα και διεξαγωγή τους τον Μάρτιο, πάντως σίγουρα σε μια ασφαλή απόσταση από τις αυτοδιοικητικές και τις ευρωεκλογές, «για τον φόβο… των Ιουδαίων», του αποτελέσματος.
Τόπο στα νιάτα δίνουν όλα τα κόμματα, ή ακόμα και τόπο στους, έως πρότινος, εκτός πολιτικής, μιας και μάλλον οι «παλιοί» ή κούρασαν ή κουράστηκαν… ή απλά δεν φτάνουν να γεμίσουν τα ψηφοδέλτια, ή ίσως δεν «εξυπηρετούν» πια. Είναι το νέο (δεν είναι έμμεση αναφορά στην κ. Παπακώστα) αυτό που ζητάει πια ο ψηφοφόρος; Μένει να φανεί. Θα πείσουν ώστε να κερδίσουν τον ψηφοφόρο; Γιατί αυτός (ο ψηφοφόρος) σε μια εποχή -όπως ορθά αναφέρει και το spot του myportal– που κυριαρχεί το «Fake», καλείται να εντοπίσει και να “επιβραβεύσει” με την ψήφο του το … «Real»!
Ο Τσίπρας προσπαθεί να κρατήσει την αυτοδυναμία της κυβέρνησής του παρά τις συνεχείς παλινωδίες και τους τριγμούς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από την άλλη έχει ανέβει επικοινωνιακά, πράγμα που επιβεβαιώνουν και οι δημοσκοπήσεις και έχει ποντάρει στη «συστράτευση», η οποία έως τώρα φαίνεται να τον επιβεβαιώνει.
Θα είναι ο Καμμένος αυτός που θα ρίξει την κυβέρνηση; Θα αναγκαστεί ο Τσίπρας από τις εξελίξεις να πάει σε εκλογές; Θα προχωρήσει σε ανασχηματισμό ώστε να πάει σε εκλογές τελικά στο τέλος του έτους; Θα υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες που θα πιέσουν με προφάσεις ή « επιχειρήματα» για την πρώτη ή τη δεύτερη εκδοχή;
Ποιος τελικά θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά; Και … ποιος …-ο ψηφοφόρος;- θα …βγάλει από την πρίζα τα φωτάκια του δέντρου;
«Αρχή άνδρα δείκνυσι», πάντα!
Της Φένιας Κλιάτση
Το 2019 που έρχεται είναι μια χρονιά που θα σημαδευτεί τουλάχιστον από 3 εκλογικές αναμετρήσεις ,και ενδεχομένως, μια εθνική εκλογική αναμέτρηση στις αρχές του 2020, εάν η Βουλή δεν καταφέρει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Άλλωστε σε ότι έχει σχέση με το τελευταίο, είναι κάτι που έχει συμβεί ξανά στο πρόσφατο παρελθόν και όχι μόνο.
Η διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος θα αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων σε συνδυασμό με τα δημοσιονομικά της χώρας μας, καθώς το «μαξιλαράκι» πάνω στο οποίο κοιμόμαστε , θεωρητικά αντέχει για δύο χρόνια, δηλαδή για το 2019 και το 2020,όμως κάποιοι ήδη φροντίζουν να το δεσμεύσουν εξαγγέλλοντας παροχές ,προσλήψεις και επιδόματα έτσι ώστε να έχουν ένα καλό «πάτημα» για να κουνάνε επιδεικτικά το δάχτυλο στους επόμενους.
Την ίδια ώρα η επίτευξη ή μη ,συμφωνίας για το Σκοπιανό προκαλεί αναταράξεις και ανακατατάξεις καθώς έχουν ενταθεί οι διεργασίες για τη δημιουργία ενός νέου κομματικού σχήματος που θα τοποθετηθεί στον χώρο μεταξύ ΝΔ και Χρυσής Αυγής και θα έχει ως «σημαία» την απόρριψη κάθε συμφωνίας με την ΠΓΔΜ που θα περιλαμβάνει το όνομα της Μακεδονίας με οποιοδήποτε συνθετικό.
Ήδη, ας μη ξεχνάμε πως η Συμφωνία των Πρεσπών έχει χρεωθεί το πρώτο «επώνυμο» θύμα της , τον Νίκο Κοτζιά , ενώ αμφίβολη είναι και η τύχη του Πάνου Καμμένου ο οποίος μετρά τρομερές απώλειες τόσο μέσα στο κόμμα του όσο και στη κοινωνία εξαιτίας των απανωτών κυβιστήσεων στις οποίες έχει επιδοθεί τους τελευταίους μήνες.