Έχουν περάσει πολλά χρόνια, από εκείνο το δειλινό του Σεπτεμβρίου του 1974, όπου λίγες μέρες πριν ξεκινήσω στην πρώτη δημοτικού, παρά τα 5.5 χρόνια μου, έγινε η βάπτιση του μικρότερου αδελφού μου, Χρήστου. Κατοικούσαμε στις αγαπημένες μου 40 Εκκλησιές, και μετά το μυστήριο είμασταν συγκεντρωμένοι έξω από την πολυκατοικία μας, προκειμένου να μεταβούμε στο εξοχικό κέντρο «Σούρτα Φέρτα», στην Άνω Πόλη. Μικρά παιδιά εγώ και η αδελφή μου παίζαμε με το παραδοσιακό παιγνίδι της εποχής, το φυσοκάλαμο και κάποια στιγμή εκεί στην άκρη του πεζοδρομίου όπως βρισκόμασταν, της έπεσε από τα χέρια της το φυσοκάλαμο δίπλα στο πεζοδρόμιο κι εγώ, ως λίγο μεγαλύτερη έσκυψα να το πάρω. Για κακή μου τύχη εκείνη την ώρα είχε πάρει την στροφή, για τον δικό μας μικρό δρόμο ένα αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ταχύτητα – ο οδηγός του ήταν σε κατάσταση μέθης, όπως εξακριβώθηκε – κι «έπεσε» επάνω μου! Μήνες νοσηλεύθηκα στο «Άσυλο του Παιδιού» σε βαθύ κώμα και ευτυχώς τα κατάφερα κι επιβίωσα χάρις τον σπουδαίο γιατρό Σπύρο Δοξιάδη και την αγάπη όλων, κυρίως όμως των γονιών μου.
Το επόμενο διάστημα μετά τη νοσηλεία μου κι όταν άρχισα να πηγαίνω στο σχολείο, υπήρξε κόλαση για εμένα. Η παρενόχληση από τους συμμαθητές μου κι άλλα παιδιά και η συστηματική υποτίμησή μου -λόγω της κατάστασής μου- καθώς και οι βιαιότητά τους αρκετές φορές με έκαναν όχι μόνο να φοβάμαι να πάω στο σχολείο αλλά κι όταν πήγαινα να προσπαθώ να είμαι μακριά τους, με ότι συνεπάγεται αυτή η απομόνωση. Δεν είχα καμμία φίλη, διότι όλες τους, φοβόντουσαν τ’ αγόρια και έτσι η μόνη γενναία, που με πλησίασε ήταν η Βασιλίνα· ένα γλυκό κορίτσι, που η οικογένειά της ήταν από τις πρώτες που ήλθε, από την τότε Σοβιετική Ένωση. Αχτίδα φωτός στη ζωή μου. Είχα μία Φίλη. Με αγαπούσε, παίζαμε, με υπερασπιζόταν τόσο, που μια μέρα την χτύπησαν, γιατί έκανε παρέα μαζί μου και με προστάτευε. Ευτυχώς την επόμενη χρονιά πήγαμε σε άλλη περιοχή και τα πράγματα ομαλοποιήθηκαν αλλά δεν ξεπεράστηκαν. Πέρασαν πολλά χρόνια κυρίως παρέα με τα βιβλία μου και σιγά – σιγά έκανα φιλίες συνήθως με πολύ μεγαλύτερους, από εμένα ανθρώπους. Έκλαψα πολύ στη ζωή μου, για την τόση κακία, που βίωνα και ανυπεράσπιστη προσπαθούσα να επιβιώσω ίσως στον πιο δύσκολο, για τα παιδικά μου μάτια, κόσμο. Όταν μετά από χρόνια ζήσαμε όλοι τις τραγικές περιπέτειες των παιδιών, που έγιναν θύματα bullying μέχρι θανάτου, όπως ο Άλεξ στη Βέροια, ο Βαγγέλλης Γιακουμάκης στα Γιάννενα και τώρα ο Νίκος στην Αργυρούπολη, πάγωνε κάθε φορά η καρδιά μου. Σοκαρισμένη έζησα στη μνήμη μου, στιγμές, που έχουν ριζωθεί στην ψυχή μου και που ποτέ δεν έφυγαν. Με κάθε τέτοιο συμβάν bullying, όλα γίνονται χθες ή σήμερα, για όσοι από εμάς ζήσαμε τέτοιες τραγικές ώρες, μέρες ή ακόμη και χρόνια. Σμικραίνει ο χρόνος, απότομα. Ένα παιδί με όνειρα ο Νίκος ΦΙλίππου, ένας ωραίος νέος που τον πληγώσαν και γύρισε την πλάτη του σε όλους, αποφάσισε να βάλει τέλος στην ζωή του, μια Κυριακή. Τώρα, ποιός θα ξεκλειδώσει τον κώδικα της σκέψης του, να μας φανερωθούν τα όνειρά του; Πώς όλοι εμείς επιτρέψαμε αυτή την τραγωδία; Ας το παραδεχθούμε: ηττηθήκαμε παταγωδώς. Πολιτεία, θεσμοί, κοινωνία. Όμως, οφείλουμε όλοι μας, παρά την θλίψη και τη συντριβή, που μας διακατέχει, ένα πράγμα ενωμένοι όλοι, να κάνουμε: δεν πρέπει να αποδεχθούμε την ήττα και κυρίως δεν πρέπει να παραδοθούμε οριστικώς. Να σκύψουμε όλοι βαθιά μέσα μας και να κάνουμε σκληρή αυτοκριτική, να πονέσουμε και να ανασυνταχθούμε, να προσεγγίσουμε, να ανταλλάξουμε δημιουργικές σκέψεις, να αγαπήσουμε, να ανοίξουμε μια χαραμάδα στην ελπίδα, να προσπαθήσουμε να νικήσει, η χαρά. Να σηκωθούμε ξανά, να δώσουμε στα παιδιά μας αυτό που τους αξίζει, αυτό που δικαιούνται. Να μην επιτρέψουμε να συμβεί ξανά τέτοια τραγωδία. Το οφείλουμε στον Άλεξ, στον Βαγγέλη, στο Νικόλα. Σε όλους όσοι, δεν τα κατάφεραν. Το οφείλουμε πάνω απ’ όλα στον εαυτό μας, που κάθε μέρα ξεμακραίνει, από τις βασικές αξίες της ζωής και του ανθρωπισμού. Ας μην χαθούνε άλλοι άνθρωποι μικροί ή μεγαλύτεροι, από την δική μας αδιαφορία. Όλοι Μαζί θα τα καταφέρουμε. Στο «Μαζί» βρίσκεται η αξιοπρέπεια. Σας μιλώ, από καρδιάς. Καλό Ταξείδι Νικόλα…