Το είδαμε και αυτό. Σημάδι των καιρών που αλλάζουν με πιο βραδείς ρυθμούς στη Θεσσαλονίκη. Εξηγούμαι. Οι υποψηφιότητες για τον κεντρικό δήμο συναγωνίζονται στα ίσα τις συμμετοχές στον νυχτερινό ημιμαραθώνιο. Μόνο που ο δεύτερος χρειάζεται γερά πνευμόνια και δημιουργεί παραλυτικά φαινόμενα στην κυκλοφορία της πόλης.
Σε αντίθεση με τις αντοχές που απαιτεί, ωστόσο, ένας ημιμαραθώνιος, η διεκδίκηση της δημαρχίας Θεσσαλονίκης μετατρέπεται σε σπριντ, ακόμη και αν δεν τον διεκδικεί η μετρ του είδους, Βούλα Πατουλίδου. Πρώτη φορά (και όχι από την Αριστερά) ο δήμος Θεσσαλονίκης μετρά περισσότερους μνηστήρες που μπορεί να σηκώσει: συνταγές δοκιμασμένες (και όχι πολύ πετυχημένες), αφίξεις χωρίς βαρύ κοινωνικό αποτύπωμα, ονόματα που δεν δημιουργούν εύκολα συνειρμούς στο πρώτο άκουσμά τους.
Συμβαίνει, συνήθως, μετά από τον «τυφώνα», όλα τα υπόλοιπα καιρικά φαινόμενα να μοιάζουν σαν σταγόνες βροχής ή σαν αναπαίσθητο αεράκι της Λεωφόρου Νίκης. Γιατί η πληθωρική προσωπικότητα του Γιάννη Μπουτάρη, κάτι σαν ροκ σταρ της ζωής όλης, δεν άφηνε χώρο στη σκιά του, για να ανθίσουν πολλά λουλούδια. Μάλλον, γιατί οι συγκρίσεις ήταν αμείλικτες.
Παρά το εκτόπισμα του νυν δημάρχου, οι μνηστήρες είναι πολλοί, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά. Ίσως, γιατί οι πολιτικές εφεδρείες στην πόλη έχουν «καεί», πιθανά γιατί υπερισχύει η διασφάλιση του προσωπικού πολιτικού κεφαλαίου απέναντι σε μια εκλογική κούρσα, όπου όλα μπορεί να συμβούν. Αποδεδειγμένα, άλλωστε, μια εκλογική αναμέτρηση με αντίπαλο το Γιάννη Μπουτάρη ξεκινά σπριντ και καταλήγει νυχτερινός ημιμαραθώνιος στα εκλογικά κέντρα, με το δήμαρχο να νικά στο τέλος με 200 ψηφοδέλτια.
Κρύβεται, όμως, η λύση στα προβλήματα της πόλης πίσω από βουνά από ψηφοδέλτια και δεκάδες ονόματα; Δύσκολα. Με απόσταση 500 και χιλιομέτρων, η Θεσσαλονίκη φαντάζει με την ματιά του νότου σαν ένα μικρό κακομαθημένο κοριτσάκι που αρνείται να παραδεχθεί ότι έφαγε το γλυκό από το βάζο και δείχνει ως υπαίτιο το κοριτσάκι της γειτόνισσας. Στον 21ο αιώνα, οι συνθήκες, τα κριτήρια και οι προοπτικές έχουν αλλάξει. Η πόλη δεν χρειάζεται λάβαρα και κραυγές, αλλά δουλειές και εξωστρέφεια. Κυρίως, χρειάζεται εκείνους που θα απευθυνθούν με νηφαλιότητα στον κόσμο της, χαράσσοντας ένα σχέδιο με ορίζοντα δεκαετίας. Χωρίς μιζέρια, μικροψυχία και μικροσυμφέροντα. Και κυρίως χωρίς όλους αυτούς που συνέβαλαν στο να γίνει η πόλη μικρή και επανακάμπτουν, για να την κοντύνουν κι άλλο.