Ακούω από πολλά στελέχη και μέλη της Νέας Δημοκρατίας να σχολιάζουν αρνητικά σειρά επιλογών του Κυριάκου Μητσοτάκη τόσο σε ότι αφορά την κυβέρνηση και τους υπουργούς του όσο και τις επιλογές σε γενικούς γραμματείς. Oι ενστάσεις επικεντρώνονται στα πολιτικά πρόσωπα που μπήκαν στην κυβέρνηση και προέρχονται από άλλους πολιτικούς χώρους όπως τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη ή τον Γιώργο Μαυρωτά. Όπως επίσης και στους -πολλούς- τεχνοκράτες.
Οι νεοδημοκράτες που διαμαρτύρονται λένε: «γιατί ο πρωθυπουργός αξιοποιεί στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους και όχι από τη ΝΔ; Γιατί δεν επιλέγει ανθρώπους που γνωρίζουν και έχουν προσφέρει στην παράταξη και την εκλογική της νίκη και προτιμά τεχνοκράτες;».
Έχει βάση αυτή η κριτική; Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο αν διερευνηθούν τα κίνητρά της. Τα πολιτικά πρόσωπα που δεν ανήκουν στη ΝΔ πριν ενταχθούν στην αυτοδύναμη κυβέρνησής της δεν θα έπρεπε να καταστήσουν σαφές πως αποδέχονται τις βασικές θέσεις και αρχές του κόμματος που στηρίζει και από το οποίο αυτή προέρχεται; Είναι δυνατόν π.χ. ο κ. Μαυρωτάς να δηλώνει πως παραμένει «Ποτάμι» και ο κ. Χρυσοχοϊδης να μην ξεκαθαρίζει πριν την υπουργοποίησή του πως δεν ανήκει πλέον στο ΠΑΣΟΚ και να διαγράφεται την επομένη; Υπάρχει επομένως μια ουσιαστική βάση στην κριτική που ασκείται για τις εκτός ΝΔ επιλογές του κ. Μητσοτάκη καθώς θα έπρεπε να μπουν σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο. Προφανώς ο πρωθυπουργός με αυτές τις επιλογές του σηματοδοτεί την προσπάθειά του για πολιτική επικυριαρχία στο χώρο του κέντρου και τις χτίζει και με πρόσωπα από αυτόν τον πολιτικό χώρο τις δυνατότητες των οποίων εκτιμά. Οφείλουν όμως και τα πρόσωπα αυτά να καταδείξουν τη συμβατότητα της πολιτικής τους ταυτότητας με αυτήν της κυβέρνησης. Της κυβέρνησης της ΝΔ. Πως να το κάνουμε υπάρχει θέμα όταν π.χ. ο κ. Μαυρωτάς επιμένει στη θέση του για τη «Συμφωνία των Πρεσπών», ένα κορυφαίο θέμα της πολιτικής και ευαίσθητο για τους ψηφοφόρους της ΝΔ.
Σε ότι αφορά τους τεχνοκράτες μπορεί να έχουν κριθεί θετικά στον επαγγελματικό ή ακαδημαϊκό στίβο αλλά θα πρέπει να αποδείξουν ότι το ίδιο μπορούν να κάνουν και σε αυτόν της πολιτικής. Η άσκηση πολιτικής έχει και άλλες πτυχές και δεν σημαίνει αυτόματα πως ένας καλός καθηγητής, φερ’ ειπείν, θα είναι και καλός πολιτικός. Άρα θα πρέπει να υπάρξουν πρώτα αποτελέσματα ώστε να υπάρξει συμπέρασμα επ’ αυτής της κριτικής.
Αν η κριτική ασκείται υπό τις δύο παραπάνω διαστάσεις τότε πιστεύω έχει βάση. Αν όμως ασκείται με την παλαιοκομματική λογική πως «θα πάρω και εγώ μια θέση και έναν μισθό γιατί έτρεξα για το κόμμα» τότε είναι παλαιοκομματική και αντιπαραγωγική. Προφανώς και στη ΝΔ υπάρχουν πολλά και άξια στελέχη που μπορούν να συνδράμουν και στην διοίκηση του κράτους. Δεν αρκεί όμως από την άλλη η ταύτιση στην πολιτική φιλοσοφία για την άσκηση διοίκησης. Δεν μπορεί η ιδιότητα του πολιτευτή ή του υπεύθυνου σε μια κομματική θέση να αποτελεί διαβατήριο. Χρειάζεται σύνθεση πολλών ιδιοτήτων. Και κάποτε θα πρέπει να τελειώνουμε με αυτές τις μονοσήμαντες και ξεπερασμένες από τις συνθήκες λογικές.