Πότε επιτέλους θα πάψει ο στιγματισμός των παιδιών;

από Δερμηντζάκη Γεωργία
sms

Πότε επιτέλους θα πάψουν τα Μέσα να στιγματίζουν και να εκθέτουν παιδιά; Είτε αυτό είναι 10χρονη από τη Θεσσαλονίκη είτε είναι 9χρονη από τη Ρόδο; Και πότε επιτέλους οι Αρχές θα αποφασίσουν να δράσουν για την προστασία αυτών των δικαιωμάτων; Πότε οι μικροί ή μεγάλοι ή wanna be «Εισαγγελάτοι» θα σεβαστούν τη δημοσιογραφική δεοντολογία και θα τηρήσουν τους κανόνες; Και πότε οι Ενώσεις θα λάβουν μέτρα εναντίον τους;

Στην Ελλάδα της κρίσης, μιας κρίσης που άρχισε επίσημα γύρω στο 2010 και με διάφορες αφορμές δείχνει να παρατείνεται εφ’ όρου ζωής, έχουν εκπέσει αξίες, ήθη, κανόνες και θεσμοί. Κι ενώ στοιχεία της δικογραφίας ή της κατάθεσης ενός μάρτυρα είναι μυστικά, προβάλλονται από τους κάθε λογής «σταρ» (δημοσιογράφους, παρουσιαστές, δικηγόρους…) σαν να παρακολουθεί το Πανελλήνιο ένα «ριάλιτι» που δεν αφορά αληθινούς ανθρώπους. Σαν να μην αποτελούν αυτοί οι άνθρωποι κομμάτι της πραγματικής μας κοινωνίας, σαν να ‘ναι κάτι επίπλαστο που θυσιάζεται στο βωμό της τηλεοπτικής μας τέρψης και της δημοσιογραφικής απληστίας ορισμένων. Και εντέλει, σαν να μην έχουν δικαιώματα γιατί το αποφάσισε κάποιος άλλος, τρίτος, τέταρτος… σαν να είχε τούτος το δικαίωμα για κάτι τέτοιο, ως άλλος άριστος, που όμως δεν το χει! Και εντούτοις κανείς δεν υπάρχει για να παρέμβει και να εμποδίσει την κατρακύλα. Κανείς;

Το χειρότερο, φοβάμαι, πως δεν είναι η εκβιαστική (ή όχι) έκθεση προσωπικών δεδομένων σε δημόσια θέαση και η δημοσιοποίηση στοιχείων. Το χειρότερο είναι ότι πλέον έχει επικρατήσει τόσος κορεσμός από την έκθεση κάθε προσωπικής στιγμής στα πάσης φύσεως media (είτε εντέλει αυτά λέγονται Social, είτε Τηλέ+ και ό,τι άλλο…), τόση έκθεση της καθημερινότητας του πολίτη, που σαν άλλος σταρ συναγωνίζεται στο Instagram τον Ρουβά, τη Βανδή, τη Ριάνα … και όποιον άλλον (εντάξει, μπορεί να χω μείνει και λίγο πίσω…), που πια δεν μας κάνει εντύπωση,ότι το να βγαίνουν τέτοιου είδους λεπτομέρειες στη δημοσιότητα, -τόσο στην περιπέτεια του 10χρονου κοριτσιού όσο και στην ιστορία της 9χρονης μικρής από τη Ρόδο και τον αγώνα της μητέρας της- είναι παραβίαση προσωπικών δεδομένων, είναι βίαιη εισβολή στο «χωράφι» κάποιου άλλου «βρε αδερφέ», που δεν έχεις δουλειά! Και γι αυτό, γι’ αυτήν την εισβολή που κάνεις πρέπει κάποιος να σου τραβήξει το αυτί. Είτε αυτά είναι τα ίδια πρόσωπα που θίγονται, είτε οι γονείς και οι κηδεμόνες τους, είτε ο Νόμος ο ίδιος που εκπροσωπείται ξεκάθαρα σε κάθε σύγχρονο ευνομούμενο κράτος.

Έχουμε τόσο συνηθίσει σε αυτή τη μόδα της έκθεσης που πλέον όλοι πια… θεσμοί και μη, δεν αντιδρούμε…! Δεν ενεργούμε. Δεν λέμε το σωστό, δεν παρεμβαίνουμε, και εντέλει δεν τιμωρούμε. Ή μήπως όχι …;