Πώς θα είναι η επόμενη μέρα στις αστικές συγκοινωνίες;

από Ουγγρίνης Φάνης
sms
Οι εικόνες από την πλατεία Αντιγονιδών, με τους αποκαμωμένους Θεσσαλονικείς να περιμένουν στωικά την άφιξη του επόμενου αστικού λεωφορείου, σόκαραν όσους δεν γνωρίζουν την απαξίωση του μοναδικού φορέα μαζικής μεταφοράς της πόλης. Εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς  αναγκάζονται καθημερινά να παστώνονται σε αρχαία λεωφορεία, με τρύπιες φυσούνες, με σάπια αμαξώματα, με βρώμικους κινητήρες, με διαλυμένα αμορτισέρ, και με την τηλεματική αποσυντονισμένη. Κι ο λόγος που παστώνονται έχει να κάνει με την δραστική περικοπή δρομολογίων που επέβαλε ο…πολύπειρος μάνατζερ Στέλιος Παππάς, όταν ήρθε αντιμέτωπος με τις σοβαρές ελλείψεις που ταλανίζουν τον μονοπωλιακό ΟΑΣΘ. Πονάει κεφάλι-κόβει κεφάλι αντί καινοτόμων συμπράξεων.
Αναμένεται πάντως η εναλλακτική λύση, στην μορφή του μετρό, μετά το 2022 στην καλύτερη περίπτωση. Όμως, πέρα από τα θέματα με τους σταθμούς στην Εγνατία, το μετρό δεν πρόκειται να εξυπηρετήσει όλη την πόλη, τουλάχιστον στην αρχική φάση του. Οι κάτοικοι των περιοχών στο τρίγωνο μεταξύ Νέας Ελβετίας, Κρήνης και σιδηροδρομικού σταθμού θα έχουν το προνόμιο να κινούνται με αυτό το μέσο, με τους κατοίκους της Σταυρούπολης να είναι λογικά οι επόμενοι τυχεροί. Οι υπόλοιποι όμως; Η Τούμπα, ο Εύοσμος, το Κορδελιό, το Καλοχώρι, η Θέρμη κι η Περαία πώς θα συνδεθούν με την πόλη; Και το σύνολο των περιφερειακών δήμων πώς θα συνδεθούν μεταξύ τους, έστω σε κάποιον βαθμό; Παραδόξως, δεν ακούμε τίποτε το ουσιαστικό γύρω απ’ αυτά τα ζητήματα. Λογικά θα έπρεπε η γραμμή της Καλαμαριάς να καταλήγει στο δήμο Θερμαϊκού, μέσω του αεροδρομίου, ακόμη και με υπέργεια χάραξη. Με αντίστοιχο τρόπο θα έπρεπε να δρομολογηθεί η σύνδεση του κομβικού δήμου Θέρμης με το αμαξοστάσιο. Μια γραμμή τραμ θα μπορούσε κάλλιστα να ενώσει την Τούμπα με την Αρετσού, κατασκευασμένη κατά μήκος της περιφερειακής τάφρου. Το τραμ είναι μάλλον εύκολο να δρομολογηθεί και στο παλιό δίκτυο του ΟΣΕ που συνδέει το λιμάνι με την Μενεμένη, με μια εφικτή επέκτασή του κατά μήκος της παλαιάς κοίτης του Δενδροποτάμου να φτάνει ως την Πολίχνη. Κι αν βρεθούν τα κεφάλαια, ένα μέσο σταθερής τροχιάς θα ενοποιούσε πλήρως το θαλάσσιο μέτωπο, τουλάχιστον από το δέλτα του Αξιού ως την Μίκρα.
Ωραία όλα αυτά, αλλά κοστίζουν θα πείτε. Είναι αλήθεια ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορεί σήμερα να προχωρήσει σε τέτοιες επενδύσεις, αυτό όμως δεν ισχύει για ιδιωτικά κεφάλαια από κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι απαιτήσεις της Θεσσαλονίκης είναι αστείες σε σχέση με τα κολοσσιαία πρότζεκτ που υλοποιούνται στις μητροπόλεις του αναπτυσσόμενου κόσμου, ειδικά εάν οι νέες υποδομές κατασκευαστούν σε κρατική γη, με μικρές ανάγκες απαλλοτριώσεων. Από κει και πέρα όλα εξαρτώνται από την διάρκεια των παραχωρήσεων, που δεν υπάρχει κανείς λόγος να είναι σύντομες, δεδομένων των μεγάλων αναγκών της Θεσσαλονίκης.Το μέλλον ανήκει στις μαζικές μεταφορές, και ειδικά στα μέσα σταθερής τροχιάς, με λεωφορεία κινούμενα με ηλεκτρισμό ή με φυσικό αέριο να λειτουργούν συνδυαστικά. Προσθέστε κι ένα σωστό δίκτυο ποδηλατοδρόμων, μαζί με οικολογικά ταξί, κι η πόλη θα γίνει τόπος γαλήνης, δίχως κάπνα, μικροσωματίδια, κόρνες, και μαυρισμένες προσόψεις κτιρίων. Πάρα πολλά μπορούν να γίνουν. Ποιός επιτέλους θα τα σπρώξει;