Αυτή είναι η συνήθης ερώτηση της αντιπολίτευσης στο Δήμο Θεσσαλονίκης, είτε από βήματος Δημοτικού Συμβουλίου, είτε μέσα από ΜΜΕ της πόλης. Είναι μία ερώτηση καλόπιστη μάλλον, που τίθεται όμως πάντα μετά από μπαράζ ανακοινώσεων, πρωτοβουλιών, συγκεκριμένων αριθμών και παρουσιάσεων με δεδομένα, συγκριτικούς πίνακες και άλλων πρωτοβουλιών της παρούσας Διοίκησης. Άρα ενέχει τακτικισμό.
Πριν όμως δούμε τι έχει γίνει, συνοπτικά αυτούς τους μήνες και κατά πόσον το άθροισμα αυτών συνιστά και συγκροτεί ένα όραμα για την πόλη, ας απαντήσουμε σε μία βασική ερώτηση. Τι θα συνιστούσε σήμερα όραμα για την πόλη της Θεσσαλονίκης;
Το «όραμα για τη Θεσσαλονίκη» νοείται ως μία καλογραμμένη έκθεση ιδεών λυκειακού τύπου, που περιγράφει γλαφυρά ένα ιδεατό σχέδιο για το μέλλον της πόλης, που ποτέ δεν έρχεται, παρά μόνο γεμίζει σελίδες επί σελίδων;
Θα συνιστούσαν επαρκές «όραμα για την πόλη» ορισμένες φαντεζί διακηρύξεις για μία πόλη που αξιοποιεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και «αλλάζει τον αέρα της κάθε δεκαετία»;
Άποψή μου είναι πως όχι. Προτιμώ το όραμα του συγκεκριμένου, του απτού, του μετρήσιμου. Προτιμώ να δω σε πίνακες πόσα οχήματα από το στόλο της καθαριότητας λειτουργούσαν, πόσα επισκευάστηκαν και πόσα προγραμματίζονται να αγορασθούν ή να μισθωθούν. Προτιμώ να μάθω πως ακριβώς θα ενισχυθεί η ανακύκλωση – γιατί αυτά είναι τα βήματα προς την κυκλική οικονομία και όχι τα λογύδρια κομματικών παραγόντων.
Προτιμώ να βλέπω τον προϋπολογισμό του Τεχνικού Προγράμματος να αυξάνεται, να βρίσκονται πόροι και να εντάσσονται νέα έργα σε αυτό. Έργα συγκεκριμένα, για τη σχολική στέγη, για αναπλάσεις του δημοσίου χώρου, για σημεία εμβληματικά – ιδιαίτερου πολιτιστικού και τουριστικού ενδιαφέροντος. Προτιμώ τις παρεμβάσεις σε κάθε γειτονιά – μικρής και μεσαίας κλίμακας.
Προτιμώ να πληροφορηθώ για τις μεταρρυθμίσεις εντός του Δήμου, για το αν για παράδειγμα εν έτη 2020 θα μπορεί ο δημότης, ο κάτοικος και ο επιχειρηματίας να πληρώνει ηλεκτρονικά τις οφειλές του στο Δήμο και δεν θα στήνεται με τις ώρες σε διάφορες ουρές.
Προτιμώ να μάθω, με τρόπο έγκυρο και δεσμευτικό, για το αν η πόλη θα κάνει βήματα προς την κατεύθυνση των smart cities. Άλματα και όχι βήματα, συνολική εφαρμογή τεχνικών λύσεων και όχι πιλοτικές εφαρμογές σε 2 γειτονιές και 3 πλατείες.
Μπορεί κατά μόνας, κάθε ενέργεια και δράση που λαμβάνει χώρα να μην συνιστά «όραμα για την πόλη» αλλά το άθροισμα τους αποτυπώνει μια κατεύθυνση. Τί το οραματικό στο να κατεβάζεις μηχανάκια και λογής εμπόδια από τα πεζοδρόμια ή να πλένεις με πιεστικά δρόμους και πλατείες; Κανείς δεν θα βρει γοητευτική την ενασχόληση με τον αστικό εξοπλισμό, την αλλαγή των στάσεων του ΟΑΣΘ, τις συνεχείς αυτοψίες στα σχολικά κτίρια και την πλύση των κάδων.
Πολιτικά όλοι αναζητούν το μεγάλο, το μοναδικό, το ιστορικά ξεχωριστό. Δυστυχώς όμως για αυτούς, οι δημότες, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες ενδιαφέρονται για μία άλλη ατζέντα. Αυτήν της καθημερινότητας. Απαιτούν καθαρές γειτονιές, φωτισμό, πάρκα, ΜΜΜ και θέσεις στάθμευσης – θέλουν να ζήσουν με όλες εκείνες τις πρόνοιες του αστικού περιβάλλοντος που συναντά κανείς στην ευρωπαϊκή πόλη.
Η Θεσσαλονίκη κουράστηκε από τους διχασμούς, κουράστηκε από τις διαμάχες. Είναι αλήθεια πως τα διλλήματα χτίζουν πολιτικές και πολιτιστικές καριέρες. Με το Μετρό ή με τα αρχαία; Με τα ΜΜΜ ή με τις θέσεις στάθμευσης; Με τον πεζόδρομο ή με την κυκλοφορία των οχημάτων; Με το κέντρο ή τις γειτονιές;
Η απάντηση είναι απλή. Μια συμμαχία όλων εκείνων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που έχουν αντιληφθεί σε βάθος την ιστορική αναγκαιότητα η πόλη να προχωρήσει επιλέγει το «και – και». Αφήνει το διχαστικό «είτε – είτε» και με ευαισθησία για την κληρονομιά, το περιβάλλον και τις ανάγκες της κοινωνικής διαστρωμάτωσης της πόλης δηλώνει πως είναι αποφασισμένη να προχωρήσει.
- O Αλέξανδρος Παπουτσής, είναι πολιτικός επιστήμονας και ειδικός σύμβουλος του Δημάρχου Θεσσαλονίκης