Της Μαρίας Σαμολαδά, ΔημοσιογράφουΕδώ και πάρα πολύ καιρό, εξαιτίας του γεγονότος ότι καθημερινά οδηγώ αρκετά στους δρόμους της πόλης μας, τόσο στο κέντρο όσο και περιφερειακά της Θεσσαλονίκης, αλλά και αναγκαστικά περπατώ αρκετά, καθώς δεν έχουν κατασκευαστεί ακόμη χώροι να «μπουκάρεις» με το αυτοκίνητο, κάτι που ισχύει εν μέρει με τα μηχανάκια, παρατηρώ μία ακατανόητη συμπεριφορά των πεζών.
Να ξεκαθαρίσω εκ προοιμίου ότι δεν θα ήθελα να θίξω ή να προσβάλλω τη μνήμη θυμάτων, που βρήκαν απροσδόκητο θάνατο ή που καταδικάστηκαν σε αναπηρία παρασυρόμενα από κάποιο μηχανοκίνητο μέσο.
Γεγονότα που συντάραξαν την κοινή γνώμη, δείχνοντας πόσο δανεική είναι η ζωή…
Έτσι, καθώς κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή φαίνεται πως είμαστε έτοιμοι να αρπαχτούμε με οδηγούς ΙΧ αλλά όχι να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Την περασμένη εβδομάδα, μέσα σε ένα 24ωρο, μπορεί και λιγότερο, είχαμε τρεις παρασύρσεις πεζών.
Ποιος έφταιγε; Ο πεζός ή ο οδηγός; Ποιος έχει προτεραιότητα;
Η λογική.
Έχετε δει πως «πετάγονται» πεζοί ανάμεσα από τα αυτοκίνητα όταν λίγα, μόνο λίγα μέτρα παρακάτω είναι η διάβαση πεζών!
Το χειρότερο όλων είναι όταν βλέπω να κρατάνε από το χέρι κάποιο παιδί.
Αντιλαμβάνεσαι εκείνη την ώρα, αγαπητέ γονιέ, παππού κλπ τι ακριβώς μαθαίνεις στο παιδί που αναθρέφεις και εκείνο θα γίνει μια μέρα μεγαλύτερο και θα μπορεί να μετακινείται μόνο του;
Του δείχνεις πώς να αυτοκτονήσει… από βλακεία.
Γιατί το να θες να διασχίσεις το δρόμο, όχι από διάβαση, είναι απόπειρα αυτοκτονίας.
Γιατί τα παιδιά μαθαίνουν, διδάσκονται, μιμούνται τον τρόπο μας, τις συνήθειές μας και όχι τα λόγια μας.
Έχω ακούσει μάλιστα παιδί να κάνει παρατήρηση στον συνοδό γονιό, λέγοντάς του, «η κυρία στο σχολείο μας είπε να περνάμε το δρόμο από τα φανάρια. Έλα μπαμπά, πάμε, να εκεί είναι…»
Ακόμη πιο φρικτό θέαμα είναι οι γονείς, οι οποίοι σπρώχνουν το παιδικό καροτσάκι (μέσα με παιδί, όχι τους άλλους που μαζεύουν ανακυκλώσιμα από τα απορρίμματα) και από οποιοδήποτε σημείο βρουν δίοδο βγάζουν πρώτα το καροτσάκι στο δρόμο, ενώ οι ίδιοι περιμένουν στο πεζοδρόμιο… αν ήμουν εισαγγελέας θα ασκούσα δίωξη για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο.
Τελικά τι φοβερή ανακάλυψη ο Γρηγόρης και ο Σταμάτης! Πράσινο και κόκκινο…
Τα πράγματα είναι απλά.
Όταν είναι πράσινο περνάμε το δρόμο Γρήγορα, όταν είναι κόκκινο Σταματάμε.
Αυτό λέγεται ΚΟΚ…και όπως ισχύει για τους οδηγούς των μηχανοκίνητων οχημάτων ισχύει και για τους πεζούς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ορισμένοι, οι οποίοι κοιτάζουν προκλητικά απροκάλυπτα το φανάρι, το οποίο ενώ είναι κόκκινο εκείνοι τσουπ πετάγονται νομίζοντας ότι είναι ο flash και θα περάσουν απέναντι σε χρόνο dt…
Δεν περνάνε όμως…
Έτσι ή παρασύρονται ή δημιουργούν κυκλοφοριακό κομφούζιο επιβαρύνοντας επιπλέον το πρόβλημα.
Όχι ότι δεν φταίνε και οι οδηγοί… αλλά αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του, το οποίο αξίζει δικής του ανάλυσης, η οποία δεν θα αργήσει (και για να δεσμευτώ σας λέω ότι θα έχει ως τίτλο «νύχτα το πήρες;»)…
Δεν μπορώ, λοιπόν, να δικαιολογήσω κάποιον, όσο κουρασμένος και αν είναι, να μην κάνει λίγα βήματα για να διασχίσει το δρόμο με ασφάλεια, ρισκάροντας ανάπαυση εις τόπον χλοερό…
Δεν μπορώ, λοιπόν, να μην θεωρήσω «χαζό» όποιον προσπαθεί ανορθόδοξα να διασχίσει κάθετα από οποιοδήποτε σημείο πέραν της διάβασης δρόμο.
Α! Και κάτι τελευταίο: ο πεζός δεν έχει πάντα προτεραιότητα… ο χαζός έχει, χάρην του ακαταλόγιστου…
Διάλεξε που ανήκεις, τι τέλος θέλεις να έχει η δανεική ζωή σου και πως θα κυκλοφορούν με ασφάλεια τα παιδιά σου…