Όχι σε μια κοινωνία αυτοδικίας

από Πλάκας Βαγγέλης
sms

Κάθε που μαθαίνω μια δυσάρεστη είδηση για ένα παιδί ή ένα νέο άτομο βάζω αυτόματα στη θέση τους τα παιδιά μου και νιώθω μεγάλη θλίψη και οργή για όσους ευθύνονται. Η υπόθεση της δολοφονίας της φοιτήτριας στη Ρόδο με συγκλόνισε. Προσπάθησα να σκεφτώ πως θα αισθάνονται οι γονείς της… μια απόλυτη κενότητα… ένα πρόωρο τέλος των πάντων… κανείς δεν μπορεί να το νιώσει αν δεν το ζήσει… κάτι που απεύχομαι για όλους. Ακ+

Από το πρωί σχεδόν σε κάθε συζήτηση ακούω: “καλά του έκαναν”, “να αγιάσει το χεράκι τους”, “και λίγα έπαθε” ως σχόλια στον ξυλοδαρμό του 19χρονου κατηγορούμενου για τη δολοφονία της φοιτήτριας από συγκρατούμενούς του.

Κάποιες σκέψεις με αφορμή το ειδικό που αφορούν το γενικό: Προφανώς θέλω την παραδειγματική τιμωρία των δραστών αλλά δεν μπορούμε να χαιρόμαστε και να επικροτούμε φαινόμενα αυτοδικίας. Μια ευνομούμενη πολιτεία, όσο απεχθές και αν είναι ένα έγκλημα, δεν μπορεί να τάσσεται υπέρ της λογικής “οφθαλμός αντί οφθαλμού”. Πολλώ δε μάλλον όταν καν δεν έχει γίνει δίκη.

Υπάρχει η δικαιοσύνη που θα κάνει τη δουλειά της βάσει των στοιχείων της υπόθεσης όσο και αν πάντα οι αποφάσεις της δεν μπορούν να ικανοποιήσουν το θυμικό. Δεν αποτελεί αυτό όμως δικαιολογία για φωνές που θέλουν την κοινωνία να παίρνει το νόμο στα χέρια της. Απέναντι και στον χειρότερο εγκληματία. Μια τέτοια επιλογή οδηγεί μόνο σε ολισθηρούς και αδιέξοδους δρόμους.

Υ.Γ.: Στη συγκεκριμένη υπόθεση υπάρχει μια σειρά ευθυνών που πρέπει να εντοπιστεί ποιους βαραίνουν και να εντοπιστούν. Σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης ο 19χρονος κατηγορούμενος θα κρατούνταν απομονωμένος από άλλους κρατούμενους. Πως μπήκαν μέσα στο κελί του; Κανείς δεν τους αντιλήφθηκε να μπαίνουν και να τον δέρνουν; Πως μαγνητοσκοπούσαν, προφανώς με smart phone, την πράξη τους και πως το βίντεο βγήκε εκτός φυλακών;