Του 
δημοσιογράφου Νίκου Οικονόμου
Όπου και αν κοιτάξω η Ελλάδα με πληγώνει, που έλεγε και ο ποιητής. Με πληγώνει με τον φανατισμό που ξεχειλίζει παντού. Στο δρόμο και την άσφαλτο, όπου οι κανόνες καταπατούνται σε μόνιμη βάση και ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί, στη γειτονιά, όπου ο καθένας είναι έτοιμος να κατασπαράξει τον διπλανό του, στις τηλεοράσεις και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, όπου ο εντυπωσιασμός και το μίσος έχουν πάρει τη θέση της αξιοπιστίας, στο δημόσιο αλλά και στις ιδιωτικές εταιρίες, όπου η εργασιακή ανασφάλεια έχει κάνει τους πάντες καχύποπτους. Αυτός ο φανατισμός είναι το χειρότερο απομεινάρι της κρίσης που μας ακολουθεί τα τελευταία χρόνια.
Όχι ότι ο φανατισμός δεν ήταν και παλιά ίδιον της φυλής μας. Εμφύλιος πόλεμος το 1946, ιουλιανά το 1965, δικτατορία το 1967 για να θυμηθούμε μόνο τα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Ή τον Ανδρέα Παπανδρέου να κεραυνοβολεί τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στο κοινοβούλιο και στις πλατείες, το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ να μαλώνουν στα πεζοδρόμια και την ΟΝΝΕΔ με την ΚΝΕ να τσακώνονται στα αμφιθέατρα. Σκεφτείτε επίσης πόσες πετυχημένες οικογενειακές επιχειρήσεις χωρίστηκαν στα δύο ή και στα τρία, γιατί κάποια στιγμή διχάστηκαν τα μέλη τους. Ή πόση δόση αλήθειας έχει στην Ελλάδα η γνωστή ρήση για την κατσίκα του γείτονα…
Όλα αυτά τα φαινόμενα τα τελευταία χρόνια οξύνθηκαν. Η συμφωνία και συνεννόηση είναι πια λέξεις σπάνιες στο λεξιλόγιο των κομμάτων και των πολιτικών, το γιαούρτωμα των πολιτικών και των δημόσιων προσώπων θεωρείται πια μεγάλη μαγκιά, ενώ δε θα αργήσει και η στιγμή που κάποιοι βουλευτές θα πιαστούν στα χέρια. Αυτό που ανησυχεί πιο πολύ όμως είναι ο καθημερινός φανατισμός, που κυριαρχεί στην Ελλάδα. Στο fb η κάθε ανάρτηση μπορεί να αποτελέσει λόγο για να χωρίσουν παλιές φιλίες, η ανθρωποφαγία πάει σύννεφο, ενώ ένας κακώς εννοούμενος επιθετικός δημόσιος λόγος δίνει τον τόνο. Μια διαδρομή με το λεωφορείο κρύβει συχνά εκπλήξεις και η επιθετικότητα και οι καυγάδες μεταξύ επιβατών έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο. Στην ουρά τα ίδια. Στην κάθε ουρά. Είτε είναι κανείς στην τράπεζα, είτε στην εφορεία, είτε στο ΙΚΑ, ένα μικρό ή μεγάλο μπινελίκι θα το ακούσει. Οχι πια μεταξύ αυτού που κάθεται στην ουρά και του υπάλληλου, αλλά ανάμεσα στους ίδιους τους πολίτες. Για να μην αναφερθούμε στα γήπεδα, όπου οι περισσότεροι αγώνες γίνονται κεκλεισμένων των θυρών, γιατί οι ομάδες είναι τιμωρημένες λόγων επεισοδίων.
Ο καθημερινός φανατισμός έχει διεισδύσει παντού.
Και αυτό παραλύει τη χώρα. Και τους Ελληνες…