Η περιγραφή της Θεσσαλονίκης από το δήμαρχό της, μετά τα τελευταία γεγονότα στις εκδηλώσεις μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, την καθιστούν στα μάτια των τρίτων και κυρίως όσων θα ήθελαν να την επισκεφθούν ή να επενδύσουν σε αυτή, μια μάλλον αφιλόξενη επιλογή. Ποιος άραγε θα ήθελε να κάνει τουρισμό, πολύ δε περισσότερο ποιος θα επένδυε τα χρήματά του, σε μια πόλη που ο ίδιος ο δήμαρχός της ισχυρίζεται ότι σχεδόν είναι ζωσμένη από τα φίδια του φασισμού, ενώ συγκεκριμένες ομάδες ακραίων απεργάζονται σχέδια για την εξόντωσή του και στοχεύουν να τη βυθίσουν στο σκοτάδι του μίσους και της βίας;
Στο ίδιο πνεύμα ήταν και τα λόγια του πρωθυπουργού της χώρας. Πώς όμως ο πρωθυπουργός της χώρας φιλοδοξεί να καταστεί η Θεσσαλονίκη διπλωματικός κόμβος και τόπος πολυμερών συναντήσεων ξένων ηγετών, όταν ο ίδιος την παρουσιάζει ως μια πόλη που ανά πάσα στιγμή, οργανωμένες ομάδες μπορούν να απειλήσουν τη ζωή ακόμη και του ίδιου του δημάρχου της;
Η Θεσσαλονίκη αυτή, έτσι όπως την παρουσιάζουν και που πριν λίγες μέρες τους έφερε κοντά, δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Υπάρχει μόνο ως φάντασμα, που γίνεται εργαλείο στους πολιτικούς τους σχεδιασμούς, του μεν δημάρχου για να κρύβει τις μικρές αποδόσεις στην παραγωγή έργου, του δε πρωθυπουργού για να υπηρετεί την επιδίωξή του να μικρύνει την απόσταση που χωρίζει το Σύριζα από τη ΝΔ, στριμώχνοντας την στην πιο δεξιά γωνία του πολιτικού φάσματος, με το να χρεώνει στην ίδια και σε στελέχη της ζόφο στην πόλη.
Στη βάση αυτού του «κόλπου» ο πρωθυπουργός όρισε το δήμαρχο επικεφαλής του δημοκρατικού μετώπου, χρίζοντας τον αυτομάτως κεντρικό πρόσωπο στην επίτευξη του πολιτικού του στόχου, ενώ ο απόλυτα ευθυγραμμισμένος δήμαρχος προχθές, για… ξεκάρφωμα και προφανώς με κοινή τους προσυνεννόηση, δήλωνε στην εναπομείνασα Πρωτοβουλία ότι η στήριξη Τσίπρα είναι καλοδεχούμενη μεν, χωρίς ανταλλάγματα δε… Μα για ποια ανταλλάγματα μιλάει, όταν ήδη έχει προσφέρει στον πρωθυπουργό την ύψιστη ανταπόδοση, το συγχρονισμό του πολιτικού τους βηματισμού;
Αυτή η νέα εξέλιξη έρχεται ως συνέχεια μιας αλληλουχίας αντίστοιχων πολιτικών κινήσεων του πρωθυπουργού, οι οποίες επιχειρούν πλήγμα στον πυρήνα των αρχών της κεντροδεξιάς παράταξης, με την απόπειρα αποδόμησης του θεμελιώδους αξιακού της κώδικα, ώστε να την μετατρέψουν στα μάτια των πολλών, από μια ιστορική δημοκρατική παράταξη της ευθύνης και της προάσπισης της αρετής, σε πολιτικό χώρο που υποθάλπει ακραία στοιχεία και φλερτάρει με αντιδημοκρατικές ιδέες και πρακτικές. Αυτή τη φορά όμως έχει σύμμαχό του και το δήμαρχο Θεσσαλονίκης.
Όλοι όσοι μεγάλωσαν σε αυτή την παράταξη και δίνουν για χρόνια μάχες για την πατρίδα και τη δημοκρατία, στα αμφιθέατρα, στους χώρους δουλειάς, σε κάθε κοινωνική γωνιά, αυτοί που συνιστούν τη σπονδυλική της στήλη, δεν μπορούν να καταπιούν απνευστί αυτή την προσβολή. Η ΝΔ θα πρέπει συντεταγμένα, επιθετικά και μετωπικά, να απαντήσει και στους δύο. Δεν αρκούν οι διαγραφές μεσαίων στελεχών, τύπου προέδρου ΟΝΝΕΔ Πέλλας, που ξέφυγαν στις δημόσιες τοποθετήσεις του μετά το συμβάν του Λευκού Πύργου, που στο κάτω κάτω είναι περισσότερο κινήσεις άμυνας…Ούτε φτάνει μια γλυκανάλατη κριτική από αγγαρεία, που μοιάζει σαν να βγαίνει από στόματα μετανιωμένων Μπουταρικών, που μάλιστα είναι τόσο απαλή, που να τους διατηρεί ακόμη και σήμερα οιωνοί υποστηρικτές του. Μία κριτική που δεν κόβει μαχαίρι το φλερτ με την προοπτική Μπουτάρη.
Χωρίς να χάνει άλλο χρόνο θα πρέπει με ιδεολογικούς, αξιακούς, αλλά και ιστορικούς όρους να κόψει το… βήχα και του πρωθυπουργού, αλλά και του δήμαρχου, καθώς ο σχεδιασμός τους είναι πλέον κοινός.
Πέρα από την ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία αμέσως μετά τη δικτατορία, που τότε πέτυχαν ο Καραμανλής μαζί με τις Ελληνίδες και τους Έλληνες, να θυμίσει για παράδειγμα σε όλους, ότι μία από τις ελάχιστες πραγματικές μάχες – ίσως και η μοναδική -που δόθηκαν μεταπολιτευτικά, για την εμπέδωση της δημοκρατίας στη χώρα, ήταν η νικηφόρα μάχη για την ελευθερία της έκφρασης και τον πλουραλισμό, με το γκρέμισμα του καθεστωτικού μονοπωλίου της ενημέρωσης και την εγκαθίδρυση της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80. Μια μάχη που δόθηκε από την παράταξη αυτή που ο πρωθυπουργός σήμερα μέμφεται και αμφισβητεί την προσήλωσή της στις δημοκρατικές αξίες, από την κεντροδεξιά. Δόθηκε με ορμητήριό της τη Θεσσαλονίκη και βασικούς πρωταγωνιστές τον τότε δήμαρχό της Σωτήρη Κούβελα και τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού της πόλης, αυτής της πόλης που σήμερα ο δήμαρχός της την εμφανίζει να αγκομαχά, διεκδικώντας περισσότερη δημοκρατία..
Καθώς όμως από όλη την παραπάνω μεθόδευση αυτή η πόλη τελικά βγαίνει χαμένη, οφείλουν και όλοι αυτοί, εντός και εκτός Θεσσαλονίκης, που τα τελευταία κυρίως χρόνια λανσάρονται αυτάρεσκα ως “μέτωπα λογικής”, “μεταρρυθμιστικές δυνάμεις” και άλλα σχετικά, που είναι διάσπαρτοι στο πολιτικό φάσμα (πολιτικοί, διανοητές, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, κλπ), αυτοί που σταθερά τα τελευταία χρόνια μετά πάθους ισχυρίζονται, από τη μια μεριά ότι αυτό που προέχει για τη σωτηρία της χώρας είναι «να φύγουν αυτοί», δείχνοντας την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, ενώ αυτό που απαιτείται για να αναδειχθεί και να λάμψει η Θεσσαλονίκη είναι «να παραμείνει μέχρι τα 100 του δήμαρχος αυτός», δείχνοντας με καμάρι το Γιάννη Μπουτάρη, με βάση τα νέα δεδομένα να τοποθετηθούν με ειλικρίνεια δημόσια, αν πραγματικά ο δημόσιος λόγος τους δεν είναι ιδιοτελής. Πολλοί εξ αυτών, από τη μέρα της στήριξης Τσίπρα σε Μπουτάρη μέχρι και σήμερα, περιέργως εξαιρούν το δήμαρχο από τα βέλη της κριτικής, τα οποία στο σύνολό τους στρέφονται κατά του πρωθυπουργού. Ο Μπουτάρης μένει σχεδόν ανέπαφος, ακόμη και από τους πιο σκληρούς πολέμιους του Τσίπρα. Κι αυτό είναι κάτι που μάλλον πρόσκαιρα αθροίζεται ως κέρδος και στο δήμαρχο, αλλά και στον πρωθυπουργό.
Δεν γίνεται όμως, επί τρία συνεχόμενα χρόνια να κραυγάζεις για να φύγει ο Τσίπρας, ως το μεγαλύτερο κακό που βρήκε τον τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια και στην τελική μάχη που δίνει για να διατηρηθεί στην εξουσία, να αφήνεις εκτός κριτικής έναν κεντρικό πλέον συμπαίκτη του, το δήμαρχο Θεσσαλονίκης…