Όταν τελείωσε αυτή η τρομερή περιπέτεια που είχε μπλέξει η πατρίδα με τον πιο γελοίο και ανούσιο εμφύλιο πόλεμο, αυτόν που διεξήχθη από το 1943 έως το 1949 άφησε πίσω του μια τεράστια καταστροφή στην οικονομία και την κοινωνία.
Από την μια οι νικητές, αυτοί που έφεραν την χώρα στο δυτικό άρμα του πλανήτη και από την άλλη οι ηττημένοι. Οι αδικημένοι της ιστορίας, οι μετέπειτα κυνηγημένοι, που όμως έγραψαν την ιστορία. Το ευτύχημα όπως έγραψαν και τελικά αναγνώρισαν οι ηττημένοι είναι ό,τι ευτυχώς που το τιμόνι έστρεψε με πολύ αίμα στην δύση και όχι στην ανατολή, γιατί θα είχαμε φτάσει σε επίπεδα της γειτονικής Αλβανίας. Όταν άνοιξαν τα σύνορα και κατέρρευσε ο υπαρκτός έψαχναν οι άνθρωποι καράβια για την Ιταλία και έρχονταν με τα πόδια στην Ελλάδα.
Ευτυχώς… Βέβαια μετά το ’49 υπήρχε δεύτερος ίσως και τρίτος γύρος και δε σας κρύβω το γεγονός, ό,τι αυτή η παρατεταμένη διχόνοια μπορεί να στοίχισε και την απώλεια της Κύπρου.
Όμως… Όμως πάντα μετά την καταστροφή με κάποιον τρόπο το ξαναπήγαμε. Θες με την βοήθεια που ήρθε από την μαμά Αμερική, θες με την βοήθεια αργότερα από την Ευρώπη, θες όταν βρέθηκε και κανένας ευπατρίδης, κάτι κάναμε. Μπήκαν κάποια χρήματα, έγιναν έργα, επενδύσεις το ξαναπήγαμε. Μετά την καταστροφή, με όλα τα κουτσά και τα στραβά μας, γεμίσαμε με δύναμη, βγάλαμε το “γαμώτο” μπροστά και φτιάξαμε ό,τι γκρέμισαν οι κακίες μας.
Τώρα;
Επιτακτική πέρα από κάθε προηγούμενο στην ιστορία του τόπου, να υπάρχει στον ελάχιστο βαθμό, ομόνοια και σύμπνοια των όσων εκφράζουν δημόσιο λόγο. Οι γιατροί δίνουν μάχη και αμέσως μετά θα δώσουν οι οικονομολόγοινκαιβοι πολιτικοί, που θα πάρουν αποφάσεις.
Αν δεν το πάμε όλοι μαζί, θα καταρρευσουμε όλοι μαζί…