Μετά τα δικαιώματα στην υγεία, την εργασία και την ασφάλεια αυτό της μετακίνησης ίσως είναι το σημαντικότερο. Με τα δημόσια μέσα μεταφοράς μετακινούνται φοιτητές, λαϊκά στρώματα, συνταξιούχοι και σίγουρα όχι οι «έχοντες και κατέχοντες».
Εδώ και χρόνια η Θεσσαλονίκη και οι πολίτες της στερούνται αυτό το βασικό δικαίωμα. Σε μια περίοδο μάλιστα, που οι πολιτικές εξαγγελίες θέλουν ως προτεραιότητα την ενίσχυση των δημοσίων συγκοινωνιών, για μια σειρά παραγόντων που σχετίζονται με σύγχρονα προβλήματα όπως το κυκλοφοριακό, η περιβαλλοντική μόλυνση και οι επιπτώσεις τους στην οικονομία.
Οι συγκοινωνίες στην πόλη βουλιάζουν, ο κόσμος ταλαιπωρείται και οι πολιτικοί ταγοί ανταλλάσσουν ευθύνες και κατηγορίες για το ποιος ευθύνεται περισσότερο αναζητώντας λύσεις με μπαλώματα.
Την ίδια ώρα μια απεργιακή κινητοποίηση στην Αθήνα που οδήγησε στο να μην έχει η πρωτεύουσα. η οποία έχει έξι μέσα μαζικής μεταφοράς, Μετρό και να ταλαιπωρηθούν οι πολίτες οδήγησε σε σειρά κυβερνητικών παρεμβάσεων. Μέχρι και ο πρωθυπουργός ζήτησε συγγνώμη από τους πολίτες που ταλαιπωρήθηκαν. Και καλά έκανε και έκανε την παρέμβαση. Οι πολίτες πρέπει να μπορούν να εξυπηρετηθούν για να πάνε στις δουλειές τους, στις υποχρεώσεις τους κ.ά.
Εδώ; Εδώ αρκούμαστε σε φιλικά χτυπήματα στην πλάτη κατανόησης. Σκεφτείτε μόνο στην πρωτεύουσα της χώρας να υπήρχε μόνο ένα μέσο και αυτό να είχε τα χάλια των υπηρεσιών που παρέχει σήμερα ο ΟΑΣΘ. Πιστέψτε με, όπως δείχνει και η σημερινή πολιτική παρέμβαση, το πρόβλημα θα είχε λυθεί, ούτε καν θα είχε φθάσει σε αυτό το μέγεθος.
Και τα παραδείγματα πολλά για το ότι δεν υπάρχουν ίσα μέτρα και ίσα σταθμά. Εδώ σκάβουμε 12 χρόνια για το Μετρό, στην Αθήνα, ένεκα και Ολυμπιακών Αγώνων, ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα ξεπεράστηκαν άμεσα.
Να’ ταν, λέει, η Θεσσαλονίκη Αθήνα για έστω ημέρα. Και να έπρεπε να ζήσουν και να κινηθούν εδώ όσοι λαμβάνουν τις αποφάσεις. Θα ήταν σίγουρα μια άλλη, καλύτερη πόλη.