Πριν από περίπου τρία χρόνια ο τότε νεοεκλεγείς πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε για πρώτη φορά την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες αν και είχαν περάσει μόλις πέντε μήνες από τις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Από τότε το αίτημα – πλέον και από το άλλο πρώην κυβερνητικό κόμμα – έχει κατατεθεί ξανά και ξανά νομίζω εκατοντάδες φορές και με κάθε αφορμή, από τη Συμφωνία των Πρεσπών μέχρι ένα κάποιο δημοσίευμα για κάποια φήμη που δήθεν συζητήθηκε πριν από τη συνεδρίαση ενός Γιούρογκρουπ.
Όπως ήταν απόλυτα λογικό και αναμενόμενο – εκτιμώ και σχεδιασμένο για εσωκομματικούς λόγους από το επιτελείο του κ. Μητσοτάκη – το αίτημα για πρόωρες εκλογές και η επανάληψη του ξανά και ξανά οδήγησε σε μία… πρόωρη συσπείρωση των ψηφοφόρων που παραμένουν πιστοί στα πρώην κυβερνητικά κόμματα καθώς δημιούργησε μία, ας πούμε, βάσιμη ελπίδα πως σύντομα, άμεσα, θα επιστρέψουν στο Μαξίμου και στα υπουργεία οι… νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας. Αυτή η συσπείρωση δίνει και την όποια διαφορά παρουσιάζουν οι μετρήσεις της κοινής γνώμης ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ και παράλληλα αυτή η συσπείρωση συντηρεί ζωντανό το, μπορούμε να πούμε κατά γενική ομολογία αποτυχημένο, εγχείρημα του Κινήματος Αλλαγής.
Οπότε πιστεύω ότι καλό θα ήταν να μην βιάζονται όσοι και όσες από τώρα επιχειρούν να προεξοφλήσουν το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2019, τότε δηλαδή που οι ψηφοφόροι θα κληθούν να απαντήσουν στο βασικό δίλλημα το οποίο δεν θα συναντήσουν ούτε στις τοπικές εκλογές, ούτε στις ευρωεκλογές του Μαίου.
Όσοι και όσες προσπαθούν να… μαντέψουν το αποτέλεσμα στη βάση κάποιου μοτίβου (π.χ. όταν η κυβέρνηση χάνει τους τρεις μεγάλους δήμους χάνει και τις εθνικές εκλογές) ή κάνοντας αναγωγές στο αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2009 ή, ακόμα χειρότερα, στο ποσοστό της αποχής στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, μοιάζουν να προσπαθούν να καθαρίσουν ένα σπίτι με μία ηλεκτρική σκούπα που έχει χαλάσει και είναι για ανακύκλωση.
Και μερικές ερωτήσεις για αυτούς που κάνουν δημοσκοπήσεις και κυρίως για αυτούς που ασχολούνται με αυτές. Είναι αλήθεια ότι στη στάθμιση του δείγματος ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός μοιράζεται 50 – 50 σε ελευθεροεπαγγελματίες και μισθωτούς, ενώ αυτό με βάση τα στοιχεία της ΑΑΔΕ είναι εντελώς λάθος; Είναι αλήθεια ότι στις μετρήσεις της κοινής γνώμης ο πληθυσμός των ανέργων δεν ξεπερνά το 10% ενώ σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είναι στο 18,5%; Είναι αλήθεια ότι το μέσο εισόδημα του – μέσου – δείγματος ξεπερνά τις 20.000 ευρώ ενώ σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα το μέσο εισόδημα είναι στις 14.000 ευρώ; Είναι αλήθεια ότι στο δείγμα του πληθυσμού δεν εντοπίζεται, καθόλου, ποσοστό ανασφάλιστων ενώ το υπουργείο Εργασίας εκτιμά ότι προσεγγίζουν τα 2 εκατομμύρια και σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Υγείας τουλάχιστον ένας στους τρεις, εξαιτίας κάποιου προβλήματος υγείας, έχει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;
Αν λοιπόν, αν λέω, μεγαλώνεις το ποσοστό των ΕΛΕ, μικραίνεις το ποσοστό των μισθωτών, βγάζεις εκτός όσους έχουν εισοδήματα κάτω των 8000 ευρώ, εξαφανίζεις τους μισούς άνεργους και το σύνολο των ανασφάλιστων, τότε μην περιμένεις να… καθαρίσεις το σπίτι.
Υ.Γ. Σε ότι αφορά το δήμο Θεσσαλονίκης προφανώς δεν μπορείς να… καθαρίσεις το σπίτι αν κάνεις δημοσκοπήσεις μπροστά από το Ηλέκτρα Παλλάς ή στην πλατεία Επταλόφου.