Με το που ανακοίνωσε ο Γιάννης Μπουτάρης ότι δεν θα διεκδικήσει μία νέα θητεία στο δήμο Θεσσαλονίκης ξεκίνησε κάτι που μοιάζει με διαγωνισμό συγγραφής έκθεσης ιδεών με θέμα «ο κύκλος που κλείνει και η επόμενη μέρα». Νομίζω πως το θέμα είναι λάθος. Αυτό που έγινε τον Γενάρη του 2011 στον κεντρικό δήμο της πόλης δεν ήταν το άνοιγμα ενός κύκλου, ήταν μία κίνηση προς τα μπροστά. Πράγματι σε αυτή την ιστορία εντοπίζεται και ένας κύκλος, αυτός που έκλεισε τότε και αν θα μπορούσαμε να βάλουμε ένα τίτλο σε εκείνα τα χρόνια θα ήταν το «Τι ωραίο πλιάτσικο!» από το γνωστό βιβλίο του Τζόναθαν Κόου.
Οπότε το θέμα μας είναι το αν ο κεντρικός δήμος της Θεσσαλονίκης, στις μέρες που έρχονται, συνεχίσει να κινείται προς τα μπροστά ή θα επιστρέψει στον κύκλο – της στασιμότητας, του συντηρητισμού και της κακοδιαχείρισης – που έκλεισε πριν από περίπου οκτώ χρόνια. Προσωπικά, επειδή ψηφίζω στη Μενεμένη, δεν μπήκα εκλογικά ποτέ στο δίλημμα Μπουτάρης ή… όμως από την πρώτη θητεία της διοίκησης Μπουτάρη βρέθηκα σε εκείνη την πλευρά που πίστευε ότι η αποτυχία της διοίκησης Μπουτάρη θα οδηγούσε την πόλη ξανά πίσω στον κλειστό κύκλο. Άρα εδώ υπάρχει ένα ζήτημα. Πέτυχε ή απέτυχε; Όπως σε πολλά πράγματα στη ζωή, την πολιτική, την οικονομία έτσι και εδώ νομίζω ότι έχουμε μια ισοπαλία.
Για τις επιτυχίες της διοίκησης Μπουτάρη μιλάνε οι άνθρωποι της «Πρωτοβουλίας» αλλά και κάποιοι αντίπαλοι που παραδέχονται ένα κάποιο «νοικοκύρεμα» στα οικονομικά του δήμου, σαν να ήταν αποτέλεσμα κάποιας ακαταστασίας το σκάνδαλο της υπεξαίρεσης την περίοδο του κλειστού κύκλου. Για τις αποτυχίες όμως, που γράφονται και λέγονται πολλά, θα ήθελα να τις δούμε από μία διαφορετική οπτική γωνία: Προφανώς τα προβλήματα που παρέλαβε από τον κλειστό κύκλο η διοίκηση Μπουτάρη ήταν πολλά και σε πολλές περιπτώσεις βουνό. Οι μεγάλες αποτυχίες όμως σημειώθηκαν σε εκείνα τα σημεία που απαιτούσαν ρήξεις με τα πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα που ιδιοποιούνται την πόλη, που βρίσκονται σε αντίθεση με το κοινό κακό, το δημόσιο συμφέρον και το δημόσιο χώρο. Ο Μπουτάρης ήταν αποφασισμένος από την αρχή – και το κράτησε χωρίς ταλαντεύσεις – να μη προχωρήσει σε αυτές τις ρήξεις.
Άρα για εκείνη την πλευρά των πολιτών που πιστεύουν σε μία νέα κίνηση προς τα μπροστά, και όχι στην επιστροφή στον κλειστό κύκλο, το θέμα είναι ποιος / ποια μπορεί να πετύχει εκεί που η διοίκηση Μπουτάρη – εξαιτίας και νεοφιλελεύθερων εμμονών – απέτυχε. Μπορεί να πετύχει ο επίσημος υποψήφιος της – θατσερικής αλλά και νοσταλγικής για την περίοδο Σαμαρά/Παπαγεωργόπουλου – Νέας Δημοκρατίας; Μπορούν να πετύχουν άνθρωποι που βρέθηκαν στον πυρήνα του κλειστού κύκλου; Μπορεί να πετύχουν διάφοροι, μάλλον, εγωπαθείς με απροσδιόριστα αυτοδιοικητικά ελατήρια; Όλα αυτά είναι ερωτήσεις.
Υ.Γ. Γέλασα πολύ με τον Α που παρακαλάει τον Βαγγέλη Βενιζέλο να τον στηρίξει, αλλά και με τον Β που πιέζει τη Φώφη Γεννηματά να του δώσει το χρίσμα, καθώς ο Α και ο Β (πριν λίγα χρόνια ο ένας έβριζε τον άλλο) συμφωνούν ότι θα είναι πολύ λάθος η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει την υποψηφιότητα της Κατερίνας Νοτοπούλου για το δήμο Θεσσαλονίκης.