Του δημοσιογράφου Νίκου Οικονόμου
Ηταν μια πολύ μεγάλη συγκέντρωση. Λίγη σημασία έχει το ακριβές αριθμητικό της μέγεθος, αλλά το πάθος, το βάθος, το αυθόρμητο, αλλά και το εύρος της.
Την γύρισα δύο φορές. Από τη μια άκρη έως την άλλη. Περπατώντας από το χώρο της εξέδρας μέχρι το άγαλμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και πίσω. Το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Λευκό Πύργο, το Βασιλικό Θέατρο και ξανά πίσω στην κεντρική εξέδρα, όπου στις 3 δεν μπορούσε κανείς να πλησιάσει. Είδα μεγάλη κοινωνική διαστρωμάτωση και πολλές ηλικίες. Από αγρότες και ανθρώπους που βγάζουν το ψωμί τους στα χωράφια, απλούς ιερείς και μοναχές, νεολαίους, γιαγιάδες και παππούδες, μεσήλικες, ανθρώπους από την επαρχία, αλλά και πολλούς Θεσσαλονικείς. Είδα Χρυσαυγίτες, ΑΝΕΛίτες, μέλη της Ενωσης Κεντρώων και πολλούς Νεοδημοκράτες, επώνυμους και ανώνυμους, αλλά και δεκάδες αντιμνημονιακούς που είχα να τους συναντήσω στους δρόμους πολλά χρόνια. Και αυτό το κρατώ: Ολοι αυτοί είχαν πολύ καιρό να βγουν από το σπίτι τους για να συμμετάσχουν σε μια διαδήλωση.
Δε σχημάτισα την εντύπωση ότι το ζήτημα της ονομασίας ήταν το μόνο ερέθισμα που τους έκανε να μπουν στα πούλμαν και να κάνουν τόσα χιλιόμετρα για να έρθουν στη Θεσσαλονίκη και να διαδηλώσουν ή πιο απλά να σηκωθούν από τον καναπέ, να αγοράσουν μια ελληνική σημαία και να κατέβουν στο συλλαλητήριο. Δεν ξεσηκώθηκαν γιατί το «σύστημα» ήταν κατά του συλλαλητηρίου. Το όνομα ήταν μάλλον το έναυσμα για να διαμαρτυρηθούν για πολλά πράγματα που τους πιέζουν τα τελευταία χρόνια. Τις περικοπές, το χάσιμο των δουλειών τους, το brain drain και όλο αυτό το ζόρι που κυριαρχεί στην Ελλάδα εδώ και οκτώ χρόνια. Το μακεδονικό ήταν μια καλή και λίγο ανώδυνη αφορμή. «Μας πήρατε τόσα χρόνια τόσα πράγματα, τώρα δε θα μας πάρετε και το όνομα» ή κάτι τέτοιο. Οσο για το σύνθημα «προδότες, αλήτες πολιτικοί, η Μακεδονία είναι ελληνική» ακούστηκε, αλλά αδικεί τη συγκέντρωση αν μείνουμε σε αυτό.
Στο δια ταύτα. Το μέγεθος του συλλαλητηρίου δεν αλλάζει τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης που θα είναι ιδιαίτερη δύσκολη. Ασκεί όμως μια μεγάλη πίεση στα δύο μεγάλα κόμματα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Που γνωρίζουν πια ότι το αντισυστημικό κομμάτι της χώρας είναι ακόμη ζωντανό.