Του Νίκου οικονόμου, δημοσιογράφου
Θα κάνω μια υπέρβαση σήμερα και θα μιλήσω για ποδόσφαιρο. Που έχει ώρες ώρες μια άγρια ομορφιά. Είναι ένα άδικο σπορ που με μια φάση και από μια απόφαση διαιτητή μπορεί να ανατρέψει την ισορροπία ενός ολοκλήρου αγώνα. Το είδαμε δύο φορές χτες και προχτές σε δύο βραδιές του Champions League, που ξεσήκωσαν θύελλα συζητήσεων. Μια με το ακυρωθέν γκολ στο Μάντσεστερ Σίτυ-Λίβερπουλ λίγο πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου, που οδήγησε στην αποβολή του Πεπ Γκουαρντιόλα από τον πάγκο της Μάντσεστερ και μια με το πέναλτι που δόθηκε στο 91’ του χτεσινού αγώνα Ρεάλ Μαδρίτης-Γιουβέντους και με το οποίο προκρίθηκε η ισπανική ομάδα.
Δε θα μπω στο δίκαιο ή όχι των αποφάσεων. Οι δύο φάσεις και οι δύο διαιτητικές αποφάσεις έχουν όμως μια διαφορά μεταξύ τους που μπορεί να μας φανεί χρήσιμη για το μέλλον. Στον αγώνα της Σίτυ μετά το ακυρωθέν γκολ υπήρξε το δεύτερο ημίχρονο και η αναγέννηση της Λίβερπουλ. Ετσι μετά από λίγες ημέρες λίγοι θα θυμούνται το γκολ του Σανέ που δεν μέτρησε, αλλά θα αναπολούν την ωραία μπάλα που έπαιξε στη συνέχεια η Λίβερπουλ.
Αντίθετα στο ματς της Ρεάλ το πέναλτι στο 91’ ήταν απόλυτα καθοριστικό. Γιατί πέραν όλων των άλλων δεν υπήρξε στη συνέχεια χρόνος για να ανατραπεί μια απόφαση που -να το πούμε έτσι- δεν ήταν 100% πέναλτι.
Εδώ είναι και η βασική μου διαφωνία προς τους διαιτητές που παίρνουν μια τέτοια απόλυτα καθοριστική απόφαση. Σε μια τέτοια σπάνια είναι η αλήθεια στιγμή ο άρχοντας του γηπέδου πρέπει να ξεφύγει από το ρόλο του διαιτητή και να γίνει λίγο διπλωμάτης. Τι εννοώ; Να αφήσει το χρόνο (δηλαδή στη συγκεκριμένη περίπτωση την παράταση) να κρίνει την ομάδα που τελικά θα προκριθεί. Σε απλά ελληνικά: Ένα πέναλτι μετά το 85’ και ενώ κρίνεται η πρόκριση πρέπει να σφυρίζεται μόνο όταν είναι μαρς! Που νομίζω –και σε αυτό όλοι συμφωνούμε- δεν ήταν το χτεσινό.
Εξάλλου κανείς δε χαίρεται με τέτοιες προκρίσεις. Αυτό έδειξαν χτες οι αδικημένες φάτσες των παικτών και των οπαδών της Γιουβέντους και οι μάλλον μέτριοι πανηγυρισμοί από τη μεριά της Ρεάλ.
Εκτός αν τελικά όλα λειτουργούν υπέρ αυτής της άγριας ομορφιάς του ποδοσφαίρου, που λέγαμε στην αρχή. Γιατί μπορεί να πει κανείς ότι αν δεν πονέσεις και δε νοιώσεις την αδικία θα ξεχάσεις πολύ γρήγορα τέτοιες απίθανες βραδιές σαν τη χτεσινή.