Του δημοσιογράφου Νίκου Οικονόμου
Kαι τώρα τι γίνεται; Βάλαμε τις σημαίες στη θέση τους, πήγαμε στα συλλαλητήρια, διχαστήκαμε μέχρι εκεί που δεν παίρνει, αλλά το πρόβλημα με τα Σκόπια και την ονομασία τους παραμένει. Και θα το λύσει η κυβέρνηση και το παρόν πολιτικό προσωπικό της χώρας. Αυτό δεν αλλάζει, όμως η αύρα των κινητοποιήσεων μένει.
Στον απόηχο αυτών των κινητοποιήσεων καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Είναι ανούσια η συζήτηση για το πόσος κόσμος ήταν χτες στην Αθήνα και την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη. Το έγραψα και μετά τη συγκέντρωση του Λευκού Πύργου και σε αυτό επιμένω: Μεγάλα τα συλλαλητήρια. Και τα δύο. Και αυτό έχει τη σημασία του. Οι παλιοί λένε ότι μόνο η δεύτερη συγκέντρωση για το Πολυτεχνείο το 1975 και η προεκλογική του ΠΑΣΟΚ το 1981 ήταν μεγαλύτερες. Αυτό εμένα μου αρκεί. Επίσης κρατώ ότι κανένα κόμμα σήμερα δεν μπορεί να διοργανώσει παρόμοια συγκέντρωση.
Ενα κρίσιμο ερώτημα είναι το γιατί κινητοποιήθηκε όλος αυτός ο κόσμος. Ηταν μόνο το θέμα της Μακεδονίας; Δε νομίζω ότι ευαισθητοποιεί τους πολίτες τόσο πολύ. Ο κόσμος (προσέξτε: ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου, όχι όλοι) αισθάνεται πνιγμένος. Ενοχλείται από την αίσθηση ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αποφασίσει μόνη της για την οικονομική της πολιτική, τρελαίνεται για το ότι έχει απολέσει μεγάλο κομμάτι του μισθού (που προ κρίσης ήταν υπερβολικός) και κάποιοι και τις δουλειές τους, ζορίζεται γιατί βλέπει τα παιδιά του να φεύγουν στο εξωτερικό για να δουλέψουν. Και κυρίως πνίγεται από μια γενική μιζέρια, που κυριαρχεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Ομως γι΄ αυτά όλα δεν υπάρχει συλλαλητήριο. Δε διοργανώνονται εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ή όταν διοργανώνονται ο κόσμος δε συμφωνεί με το πλαίσιο τους ή με τους διοργανωτές του, ενώ αισθάνεται μπαϊλντισμένος για να βγει στον δρόμο. Τώρα το βήμα ήταν πιο απλό. «Για τη Μακεδονία, ρε γαμώτο». Και για όλα τα υπόλοιπα.
Θα ευνοηθεί κανείς από την όλη κινητοποίηση; Θα κερδίσει κάποιο κόμμα εκλογικά οφέλη; Θα δημιουργηθεί στον απόηχο του συλλαλητηρίου ένα καινούργιο κόμμα; Πολλά τα αν. Εκτιμώ ότι το πολιτικό προφίλ του κόσμου που κατέβηκε στα συλλαλητήρια είναι πολύ ευρύ. Ξεκινά από την άκρα δεξιά και φτάνει μέχρι την πατριωτική κεντροαριστερά και τους εξωκοινοβουλευτικούς αντιμνημονιακούς της αριστεράς. Και επειδή το φάσμα αυτό είναι τόσο μεγάλο και πλατύ είναι πολύ δύσκολο να εκφρασθεί μέσα από ένα νέο κόμμα. Και αν αυτό προκύψει (το νέο κόμμα, δηλαδή) θα είναι κάτι σαν φωτοβολίδα, που γρήγορα θα ξεφτίσει.
Στο δια ταύτα. Την ονομασία της ΠΓΔΜ, δηλαδή. Ενα βασικό ερώτημα που υπάρχει είναι το κείμενο της συμφωνίας. Χωρίς αυτό ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να είναι εκτός θέματος. Οταν θα υπάρξει η όποια συμφωνία στο τραπέζι θα κληθούμε όλοι να πούμε τη γνώμη μας. Και τότε το Ναι θα είναι πολύ πιο βαρύ από το Οχι. Οπως πάντοτε..