Η επέτειος του Πολυτεχνείου “έχει εξελιχθεί σε ένα παρακμιακό γεγονός με αυξομειώσεις έντασης”, αναφέρει σε συνέντευξη του στο “Βήμα της Κυριακής”, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη συμπληρώνει ότι “η 17 Νοέμβρη θα έπρεπε να είναι γιορτή της νεότητας και της κουλτούρας της αμφισβήτησης”.
Σχολιάζοντας το σύνθημα “η χούντα δεν τελείωσε το ’73”, το οποίο αναφωνούσαν οι “αγανακτισμένοι” κατά την περίοδο του πρώτου Μνημονίου όταν πολιορκούσαν την Βουλή έχοντας στις τάξεις του πολλούς ακροδεξιούς, ενώ τώρα έχει γίνει το κυρίαρχο σύνθημα των ακροαριστερών, ο κ. Χρυσοχοΐδης αναφέρει: “Άνθρωποι που μισούν δεν έχουν ιδεολογία, δεν έχουν όρια, τους τυφλώνει το μίσος, άρα λένε ότι θέλουν. Για αυτούς, όσο πιο ακραίο, τόσο πιο καλό. Ευτυχώς στις εκλογές απομονώθηκαν. Στην κρίση ήταν αλλιώς, ο θυμός και η οργή ήταν μεγάλη, Κινδυνέψαμε. Αλλά τα καταφέραμε, τα χειρότερα είναι πίσω μας. Αυτά σκέφτομαι όταν τα ακούω. Και ένα μεγάλο “ουφ” ανακούφισης που γλιτώσαμε”.
Όσον αφορά την έρευνα της αστυνομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη θεωρεί ότι η ΕΛ.ΑΣ. “δεν έχει δουλειά στα πανεπιστήμια. Σε κανέναν δεν αρέσει να βλέπει Αστυνομία στα πανεπιστήμια- πιστέψτε με, λιγότερο από όλους στους αστυνομικούς”. Συμπληρώνει ότι “ούτε η παρανομία όμως έχει δουλεία στο πανεπιστήμιο. Οι γιάφκες, τα στειλιάρια, τα μάρμαρα, τα μάρμαρα, η τρομοκράτηση διδασκόντων και διδασκομένων είναι παρανομία. Δεν είναι δικαιώματα. Έτσι λέει ο νόμος, έτσι λέει η λογική. Μόνο όταν διαπιστώνονται παρανομίες πιάνει δουλειά η Αστυνομία στα πανεπιστήμια. Τελικά να μας πουν : Θέλουν πανεπιστήμια με γιάφκες; Ποιος γονιός στέλνει το παιδί του στην ΑΣΟΕΕ για να χάνει το εξάμηνο; Ποιος πληρώνει τα σπασμένα, τις φωτιές, τις ζημιές; Τα σκέφτονται αυτά όταν σηκώνουν το δάκτυλο;” Προσθέτει ότι “είναι εξαθλίωση, δεν είναι κίνημα αυτό μέσα στα ναρκωτικά, στο μίσος, στα στειλιάρια και στην απόσταση από την πραγματικότητα”.
Όπως αναφέρει ο κ. Χρυσοχοΐδης θέλουμε “ανοιχτά πανεπιστήμια, ελεύθερα, οι νέοι να μορφώνονται και αν σκέφτονται, να αμφισβητούν και να βιώνουν τις αντιθέσεις και την ευθύνη. Εκεί θέλουμε να πάμε. Και εκεί θα φτάσουμε”.