Στις 26 Αυγούστου ορκίζεται το νέο δημοτικό συμβούλιο και την 1η Σεπτεμβρίου αναλαμβάνει καθήκοντα ο νέος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας και η διοίκησή του. Κλείνει έτσι ένα κεφάλαιο στην ιστορία της πόλης που αφορούσε τη διοίκηση του Δήμου από τον Γιάννη Μπουτάρη.
Ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιανουαρίου 2011 μετά την οριακή του εκλογική στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010 επί του Κώστα Γκιουλέκα όταν θεωρούνταν αουτσάιντερ. Επανεκλέχθηκε στις εκλογές του Μάϊου του 2014 όντας το απόλυτο φαβορί και έμεινε στο τιμόνι του Δήμου συνολικά 8 χρόνια και 8 μήνες. Διόλου ευκαταφρόνητο χρονικό διάστημα…
Θα τον θυμόμαστε τον Γιάννη Μπουτάρη; Κατ’ αρχάς δεν θα τον χάσουμε από τα κοινά της πόλης. Μεταξύ άλλων ως πρόεδρο του Μουσείο Ολοκαυτώματος ένα μεγάλο project για τη Θεσσαλονίκη στην προώθηση του οποίου συνέβαλε τα μέγιστα… Αλλά όπως και να έχει, ναι θα τον θυμόμαστε κατ’ αρχάς για το ιδιαίτερο, αντισυμβατικό του στυλ που δεν είναι σύνηθες μεταξύ του πολιτικού προσωπικού.
Τον Γιάννη Μπουτάρη μπορούσες να τον προσεγγίσεις, ήταν «γήινος». Είχε βέβαια έναν απόλυτο τρόπο στην έκφραση των απόψεών του που πολλάκις προκαλούσαν αντιδράσεις. Οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις και τα πολιτικά πρόσωπα ήθελαν να τα έχουν καλά μαζί του. Αλλά και αυτός με αυτές και με αυτούς… Δύσκολα μπορούσες να ερμηνεύσεις την εκλογική του στάση, οι περισσότεροι υποψήφιοι που συναντώταν μαζί του πάντως για τις… ευλογίες, έφευγαν μάλλον ευχαριστημένοι. Ο ίδιος; Και ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι και και και…
Η μακρά του θητεία ολοκληρώνεται τις επόμενες εβδομάδες με μια μάλλον πικρή γεύση. Η «Πρωτοβουλία» δεν υφίσταται, οριακά διατήρησε την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο και αρκετές φορές την έχασε σε κρίσιμα θέματα, η διοίκηση παρουσιάζει εδώ και έναν χρόνο τουλάχιστον σημάδια παράλυσης… ή παραίτησης ειδικά από τη στιγμή που ο Μπουτάρης ξεκαθάρισε πως δεν είναι ξανά υποψήφιος.
Είχε αξιόλογα στοιχεία η διοίκηση Μπουτάρη. Ως ένα από τα σημαντικότερα το διεθνές άνοιγμα της πόλης που συνέβαλε τα μέγιστα και στην τουριστική ανάπτυξη. Επίσης το Μουσείο Ολοκαυτώματος που θα είναι μια σημαντική παρακαταθήκη για την Θεσσαλονίκη, την οποία ο απερχόμενος δήμαρχος «σύστησε» με ένα κομμάτι τις ιστορίας της. Αυτήν του εβραϊκού πληθυσμού της. Ακόμη ξεχώρισε για την κοινωνική πολιτική καθώς σε μεγάλο βαθμό ανταποκρίθηκε στις ανάγκες της κρίσης με νέες δομές, προχώρησε σε αναπλάσεις και παρεμβάσεις που ναι μεν είχαν μικρή έκταση αλλά ικανή συμβολή στην καθημερινότητα της πόλης. Τόλμησε τα πασαλάκια, τις πεζοδρομήσεις, με σημαντικότερη αυτή της Αγίας Σοφίας, παρά τις αντιδράσεις και άνοιξε το δρόμο.
Είχε όμως και σοβαρά κενά και παραλείψεις. Όπως το θέμα της καθαριότητας που οι σημαντικές προσπάθειες του τελευταίου χρόνου δεν αρκούν για να αλλάξουν την εικόνα της πόλης. Στην προστασία του δημόσιου χώρου, επίσης δεν τα πήγε καλά. Είχε το θέμα της «τρύπας» της Βενιζέλου στο Μετρό υποστηρίζοντας σθεναρά την κατασκευή του έργου με τα αρχαία στη θέση τους και επηρεάζοντας καταλυτικά στην τελική απόφαση που φέρνει κόστος και καθυστερήσεις -όταν πλέον σχεδόν όλοι αναγνωρίζουν πως η βέλτιστη λύση θα ήταν η απόσπαση και επανατοποθέτηση. Απουσίασαν επίσης σημαντικά έργα υποδομής με «ελαφρυντικό» την οικονομική κρίση που ανέτρεψε τα πάντα και συνόδευσε όλη τη θητεία του. Το δε νέο σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης απέδωσε τουλάχιστον ως προς το σκέλος των επισκεπτών που βρίσκουν εύκολα μια θέση πάρκινγκ αλλά «δέσμευσε» το μεγαλύτερο μέρος της δημοτικής αστυνομίας ώστε να επιτευχθούν οι εισπρακτικοί στόχοι, αφήνοντας άλλα σημαντικά κενά.
ΥΓ. Συζητήθηκε πολύ και η στάση του στη «Συμφωνία των Πρεσπών», πέρα και έξω από τις αρμοδιότητές του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης όμως, ειδικά για το θέμα αυτό, εννοείται πως έχει πολιτικό λόγο, ρόλο και επιρροή. Ο Γιάννης Μπουτάρης επέλεξε να πάρει ανοικτά θέση υπέρ της Συμφωνίας θεωρώντας πως είναι προς το συμφέρον της περιοχής. Δεν κρίνω την άποψή του, οι περισσότεροι διαφωνούν, κάποιοι συμφωνούν. Ωστόσο από τη στιγμή που επέλεξε να πάρει ο ίδιος δημόσια πολιτική θέση και μάλιστα την εξέφρασε και από βήματος του Δημοτικού Συμβουλίου όφειλε να το θέσει επισήμως στην ατζέντα και η πλειοψηφία να αποφασίσει τη θέση του Δήμου και να εκδοθεί σχετικό ψήφισμα. Το δε θέμα της άνανδρης επίθεσης που δέχθηκε ήταν πλήγμα όχι τόσο για τον ίδιο, γιατί βγήκε από αυτήν όρθιος, όσο για την ίδια την πόλη.