Tης Μαρίας Σαμολαδά, Δημοσιογράφου
Αν αναλογιστείς πότε «στρώνουν» κόκκινο χαλί, μπορείς να καταλάβεις την υποκρισία που κρύβεται πάνω από αυτό!
Δεν διαφέρει σε τίποτα εκείνο το κόκκινο χαλί, που στρώνουν για τους ηθοποιούς που πηγαίνουν να παραλάβουν τα βραβεία για το υποκριτικό τους ταλέντο, από αυτό που στρώθηκε και υποδέχτηκε τον Τούρκο Πρόεδρο στην Αθήνα.
Υποκρισία, αμφοτέρων και αμφίδρομη.
Ο μόνος, ο οποίος φάνηκε πως βγήκε εκτός κειμένου, επιδεικνύοντας τελικά αληθινό πατριωτικό ήθος, ήταν ο Έλληνας Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ο Έλληνας υποδέχτηκε τον Τούρκο 65 χρόνια μετά ή 196 χρόνια μετά;
Όπως και να έχει η υποκρισία ήταν διάχυτη, καθώς όλοι ανάμεναν την επίσκεψη του Σουλτάνου έχοντας κάτι στο νου. Και ο ίδιος με την ίδια διάθεση ήρθε όπως και η κουστωδία του.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η εξωτερική πολιτική μιας σοβαρής χώρας δεν γίνεται με εθιμοτυπικές συναντήσεις του δεκάλεπτου, ειδικά όταν γνωρίζεις ότι τουλάχιστον η μία πλευρά είναι εντελώς αναξιόπιστη και απολύτως προκλητική διαχρονικά.
Ένας «αχταρμάς» τα σοβαρά θέματα.
Από τη Συνθήκη της Λωζάννης μέχρι την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, από τις καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου μέχρι τους ψευδομουφτήδες και τα τζαμιά…
Δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα αν δεν το γνωρίζεις.
Ειδικά για τη Θράκη, τους κατοίκους της οποίας έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού και του Αλάχ εδώ και χρόνια, χάριν πολιτικών συμφερόντων.
Στην Θράκη, στη Ροδόπη, υπάρχουν μουσουλμάνοι Πομακικής, Βουλγαρικής, Ρομά, Τουρκικής και Ελληνικής καταγωγής. Όπως υπάρχουν και αντίστοιχα χριστιανοί…
Αλλά η οικονομική τους εξαθλίωση είναι τόσο μεγάλη, η αδιαφορία από το ελληνικό κράτος τόσο μεγάλη και η διείσδυση του τουρκικού κράτους τόσο μεγάλη που τελικά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ζουν με μια «ταυτότητα» που δεν την θέλουν αλλά από φόβο και από ανάγκη την αποδέχονται σιωπηλά.
Καθώς όσοι τόλμησαν να υψώσουν φωνή, τιμωρήθηκαν.
Μια κατάσταση που βολεύει χρόνια τώρα τα κόμματα, βάζοντας στα ψηφοδέλτιά τους ανθρώπους που δηλώνουν Τούρκοι, προκειμένου να κερδίσουν την έδρα της περιοχής στη Βουλή, χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες.
Αυτή η πρόσκαιρη ικανοποίηση, αυτό το ίδιον όφελος πόσα δεινά έχει προκαλέσει…
Αναρωτιούνται πολλοί, γιατί τελικά επισκέφθηκε ο Ερντογάν την Ελλάδα;
Γιατί ανταποδίδει τη «βίζιτα» που έκαναν τα κυβερνητικά επιτελεία όταν επισκέφθηκαν την Άγκυρα πριν δύο χρόνια με αφορμή τότε το προσφυγικό…
Όταν ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμα κάποιου να θυμάσαι ότι μπορεί να το ερμηνεύσει με όποιον τρόπο τον εξυπηρετεί.
Όπως και όταν απευθύνεις πρόσκληση σε κάποιον, θα πρέπει να περιμένεις ότι μπορεί να την αποδεχτεί έχοντας διαφορετικές προσδοκίες από εκείνες που εσύ υπολόγιζες…
Η εξωτερική πολιτική όμως δεν είναι κάλεσμα σε δεξίωση γνωριμίας, δεν είναι δημόσιες σχέσεις, δεν είναι ταξίδι αναψυχής… ειδικά όταν ο προσκεκλημένος είναι άλλης νοοτροπίας.
Και αυτό φαίνεται πως ο κ.Π.Παυλόπουλος το γνωρίζει και προς τιμήν του δεν υποκρίθηκε αφήνοντας ασχολίαστα τα όσα κατά καιρούς αλλά και μια μέρα πριν την επίσκεψή του άφησε να εννοηθούν ο κ.Ρ.Τ.Ερντογάν.
Έβαλε φρένο στις προσδοκίες ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα.
Όμως…
Ό,τι και να γίνει, όσα χρόνια και αν περάσουν δυστυχώς η πίκρα είναι ακόμη έντονη και αμφίδρομη…