Πολιτικά πρόσωπα ασκούσαν δριμεία κριτική στην κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ και λίγο μετά γίνονται υπουργοί του, του δίνουν δεκανίκι στο αφήγημα περί διεύρυνσης που θέλει να στήσει. Άλλοι μετακομίζουν με ευκολία από τη μια Κοινοβουλευτική Ομάδα στην άλλη βλέποντας τι είναι καλύτερο για το κοινοβουλευτικό τους μέλλον.
Νεόκοποι βουλευτές μικρών κομμάτων που γεννήθηκαν και μπήκαν στη Βουλή λόγω της κρίσης λένε άγνωστα πράγματα για τα κοινοβουλευτικά ήθη, στα δε κανάλια πρωταγωνιστούν με μια απίστευτη κενολογία και έναν εντελώς απολίτικο λόγο. Είναι όμως ρυθμιστές…
Στα ΜΜΕ υπουργός αντί για συνέντευξη απευθύνει διάγγελμα χωρίς κανείς να του απευθύνει ένα ερώτημα, στα πάνελ δημοσιογράφοι αντί για ρεπορτάζ ξιφουλκούν σαν να είναι εκπρόσωποι των κομμάτων.
Και κυρίως ελλείψει άλλου με ουσιαστικό περιεχόμενο, το πολιτικό διακύβευμα που καλλιεργείται από πολιτικές δυνάμεις εξακολουθεί να θέλει το διαφθαρμένο χθες, με το ελπιδοφόρο αύριο.
Μπροστά σε μια τέτοια εικόνα ο,τι θεωρείται συστημικό αμφισβητείται. Σε μια γενίκευση και ισοπέδωση χάνεται η αξιοπιστία. Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Ο δύσκολος ειναι της αναζήτησης του υγιούς. Και για αυτό όσα κάνει και λέει ο Πολάκης, βρίσκουν αποδοχή σε ένα ικανό κομμάτι της κοινωνίας. «Καλά τους τα λές, μεγάλε Παύλο». Ακούγεται απο πολλούς. Δυστυχώς.