Ήρθε η ώρα για ένα Εθνικό … Failbook!

από Μπίλιας Πάρης
sms

Καταθέτω σήμερα, για πρώτη φορά, μια πρόταση αντιμετώπισης ενός διαχρονικού προβλήματος, της συχνής αδυναμίας έγκαιρης επέμβασης του λεγόμενου «κρατικού μηχανισμού» για αποκατάσταση προβλημάτων που ταλαιπωρούν τους πολίτες στην καθημερινότητά τους.

Το πρόβλημα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αδυναμία επαρκούς επιτήρησης-αστυνόμευσης του δημόσιου χώρου και της δημόσιας υποδομής, που με τη  σειρά της οφείλεται σε διάφορους λόγους, από τους μνημονιακούς περιορισμούς στις προσλήψεις και την έλλειψη πόρων, μέχρι τη συνταξιοδότηση υπαλλήλων, ή τον κακό καταμερισμό του διαθέσιμου προσωπικού.

Εκτιμώ, παρ` όλα αυτά, ότι στην εποχή της τεχνολογίας cloud, του internet of things, της μετάδοσης της πληροφορίας με ταχύτητες 5G και της ταχύτατης ευαισθητοποίησης μεγάλων κοινωνικών ομάδων μέσω των social media, ο χώρος για δικαιολογίες περιορίζεται.

Η παραπάνω σκέψη με οδηγεί στην εξής πρόταση:

Τη δημιουργία ενός Εθνικού… Failbook, δηλαδή μιας διαδικτυακής εφαρμογής, υπό κεντρική διαχείριση, μέσω της οποίας οι πολίτες που εντοπίζουν «αστοχίες» του δημόσιου εξοπλισμού και της δημόσιας τεχνικής υποδομής στον περιβάλλοντα χώρο στον οποίο καθημερινά κινούνται, θα μπορούν να τις επισημαίνουν και αυτομάτως να ενημερώνεται η κατά περίπτωση αρμόδια αρχή για να παρέμβει προς αποκατάσταση του προβλήματος.

Το συγκεκριμένο application θα μπορεί να είναι συνδεδεμένο με μια υπηρεσία ενημέρωσης αρμοδίων αρχών που θα ταξινομεί τις εισερχόμενες πληροφορίες ανά φορέα αρμοδιότητας και θα τις προωθεί σ` αυτούς για τις περαιτέρω επιτόπιες ενέργειες.

Η ανταπόκριση το κοινού σε μια τέτοια εφαρμογή, πρέπει να θεωρείται δεδομένη, καθώς δεν θα είναι καινοφανής, αν σκεφτεί κανείς πόσες σελίδες τύπου «στραβά κι ανάποδα» υπάρχουν διάχυτες στα social media, με τους πολίτες να αναδεικνύουν –κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων των smart phones- μια σειρά από «αστοχίες» καθημερινά: το χαλασμένο φανάρι, το STOP που έχει καλυφθεί από κλαδιά ενός δέντρου, το φραγμένο φρεάτιο ομβρίων, τη συσσώρευση σκουπιδιών σε κάποιο εγκαταλελειμμένο οικόπεδο, την επικίνδυνη λακκούβα στο οδόστρωμα…

Η ίδια ακριβώς λογική, θα μπορούσε να συγκεκριμενοποιηθεί στην έγκαιρη ενημέρωση για «αστοχίες» σε τεχνικά έργα, κυρίως οδικά, ύδρευσης, αποχέτευσης, όχι ως διαδικασία καταγγελίας, αλλά ως διαδικασία συνδρομής του ευαισθητοποιημένου πολίτη, στην επιτήρηση του δημόσιου χώρου και των υποδομών.

Και όχι φυσικά, ως υπηρεσία παραπόνων ή αιτημάτων για νέα τεχνικά έργα, αλλά αποκλειστικά ως διαδικασία εντοπισμού προβλημάτων, φθορών, βλαβών σε υφιστάμενες υποδομές.

Μάλιστα, θα μπορούσε η συγκεκριμένη εφαρμογή να ιεραρχεί αυτομάτως τη σοβαρότητα και την ακρίβεια των εισερχόμενων πληροφοριών, ανάλογα και με την ιδιότητα των πολιτών που τις υποβάλλουν.  Για παράδειγμα, είναι λογικό να ιεραρχηθεί ψηλότερα η πληροφορία για μια δυνητικά επικίνδυνη καθίζηση σε μια οδική γέφυρα, προερχόμενη από έναν πολιτικό μηχανικό.

Ένας τέτοιος μηχανισμός, λοιπόν, μπορεί κάλλιστα να αναπληρώσει το κενό που υπάρχει στον έγκαιρο εντοπισμό αστοχιών, στερώντας ταυτόχρονα από τις κατά περίπτωση αρμόδιες αρχές, το άλλοθι της μη έγκαιρης ενημέρωσης…