Η τρίτη φορά δεν μπορεί να είναι η πρώτη

από Σιχλετίδης Θεόφιλος
sms

Η ιδέα για μία προοδευτική διοίκηση στο δήμο Θεσσαλονίκης γεννήθηκε το βράδυ των δημοτικών εκλογών του 1998 όταν ανακοινώθηκε το 15% που «χτύπησε» ο Σπύρος Βούγιας έχοντας την υποστήριξη του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου αλλά και του Γιάννη Μπουτάρη που από το Σαντέ στη Μητροπόλεως ήταν ο μαέστρος μίας εξαιρετικής προεκλογικής καμπάνιας. Λίγο καιρό μετά ο Βούγιας τράβηξε μία γερή κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα και είπε το «ναι»  στην πρόταση που του έκανε ο Κώστας Σημίτης να είναι υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ. Και κάπως έτσι έληξε το θέμα της πρώτης φοράς.

Στις δημοτικές εκλογές του 2002 το ΠΑΣΟΚ επέλεξε με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση να στηρίξει την υποψηφιότητα του Βούγια, που στο μεταξύ είχε γίνει και υφυπουργός Μεταφορών. Η καμπάνια ήταν απολύτως άνευρη και τη μέρα των εκλογών η παράταξη της Δεξιάς και ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος πέτυχαν να κρατήσουν την πόλη από την πρώτη Κυριακή. Και πάλι όμως εκείνο το βράδυ γεννήθηκε ξανά η ιδέα για μία προοδευτική διοίκηση στο δήμο Θεσσαλονίκης. Η νέα… γέννηση βρέθηκε στο άθροισμα των ποσοστών της «Θεσσαλονίκη Τώρα» του Αγάπιου Σαχίνη- με τον Γιάννη Μπουτάρη στο πλάι του και  στο ρόλο του πρώτου βιολιού στην προεκλογική καμπάνια της παράταξης του ΚΚΕ- και της «Θεσσαλονίκης των Πολιτών και της Οικολογίας» του Τάσου Κουράκη που, έχοντας ξεπεράσει το «τραύμα» Βούγια που είχε υποστεί ο ΣΥΝ, παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα προοδευτικής διοίκησης του δήμου Θεσσαλονίκης. Και κάπως έτσι έληξε το θέμα της δεύτερης φοράς με τον Βούγια να επιστέφει – μετά το σύντομα διάλειμμα – στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Στις δημοτικές εκλογές του 2006 Βούγιας δεν υπήρχε, υπήρχε όμως ο Μπουτάρης πλέον ως υποψήφιος δήμαρχος με την «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη» που με την ίδρυση της αποτέλεσε μία απάντηση στην αδυναμία  συμπόρευσης των δυνάμεων της Αριστεράς, της Οικολογίας ,του προοδευτικού Κέντρου, ακόμα και ενός τμήματος του αστικού κόσμου της πόλης. Και το βράδυ των εκλογών, αυτή τη φορά της δεύτερης Κυριακής, μπορεί η Δεξιά και ο Παπαγεωργόπουλος να κράτησαν την πόλη – ενώ ήταν σε πλήρη εξέλιξη το σκάνδαλο της μεγάλης υπεξαίρεσης – αλλά  πάλι γεννήθηκε ξανά η ιδέα για μία προοδευτική διοίκηση στο δήμο Θεσσαλονίκης. Και μετά ήρθαν οι εκλογές του 2010 και τα υπόλοιπα είναι γνωστά και πλέον ιστορία καθώς η «Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη» σβήνει μετά την απόφαση του Μπουτάρη να μη διεκδικήσει τρίτη θητεία.

Προσπαθώ να καταλάβω ποια ακριβώς είναι τα κίνητρα του Σπύρου Βούγια, τι τον οδήγησε να είναι για τρίτη φορά υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Για να μην τον αδικήσω είναι αλήθεια ότι προσπάθησε και το 2014 να έχει μία εμπλοκή στα δημοτικά πράγματα αλλά τότε τον σταμάτησε ο ίδιος ο Μπουτάρης κλείνοντας του τις πόρτες των ψηφοδελτίων της «Πρωτοβουλίας». Προσπαθώ να θυμηθώ κάποια δημόσια παρέμβαση του Βούγια για κάτι που αφορά τη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια και πραγματικά δεν βρίσκω τίποτα. Ρώτησα και άλλους συναδέλφους αν κάτι μου διαφεύγει αν κάτι θυμούνται αυτοί και δεν βρήκαν τίποτα, πέρα από κάτι… κανακέματα στους πρώην μετόχους του ΟΑΣΘ με τους οποίους πιθανολογώ ότι ο Βούγιας ανέπτυξε μία γνωριμία όταν ήταν στο υπουργείο Μεταφορών.

Το να πιστεύει ο Βούγιας ότι η τρίτη φορά μπορεί να είναι σαν την πρώτη, δεν είναι κακό, είναι μάλλον και αρκετά ρομαντικό, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο 1998 και να μην είχε κάνει τα λάθη που έκανε. Να έλεγε του Σημίτη – ή του Τσουκάτου – στο τηλέφωνο ότι θα μείνει στη Θεσσαλονίκη γιατί για αυτόν η πόλη είναι πάνω από μία θέση στο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.  Τώρα είναι αργά και ένα νέο κορίτσι έχει έρθει στην πόλη.