Η εμπειρία μου: 14 μήνες στη μάχη με τον κορωνοϊό

sms

Το Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, στο οποίο εργάζομαι, ορίζεται κέντρο αναφοράς για την αντιμετώπιση πιθανού κρούσματος του νέου κορονοϊού. Το θεώρησα αναμενόμενο καθώς είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή σε όλες τις επιδημίες και τις κρίσεις Δημόσιας Υγείας. Στη συνέχεια ξεκίνησε μία σειρά ενημερώσεων και εκπαιδεύσεων, προσωρινά σε θεωρητικό επίπεδο. Όταν ιός εμφανίστηκε στη γειτονική Ιταλία, συνειδητοποιήσαμε ότι είναι θέμα ημερών να κάνει την εμφάνιση του στη χώρα μας.

Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η ανακοίνωση του κρούσματος ¨0 ¨, η αγωνία στο βλέμμα των συναδέλφων μου, οι απρόβλεπτες αντιδράσεις από κρίσεις άγχους μέχρι πανικού. Η συνέχεια ήταν πρωτόγνωρη για όλους, η προσαρμογή στις νέες συνθήκες ξεπέρασαν τη φαντασία μας. Κυκλοφορούσα με την ασφυκτική στολή, τις στενές ασπίδες προστασίας γεμάτη σημάδια και μόνιμη κόπωση. Και έρχεται η πρώτη καραντίνα, όπου αρκετοί το βλέπουν σαν μία μοναδική ευκαιρία να αφιερώσουν χρόνο στην οικογένεια και στο σπιτικό τους. Πιάνω τον εαυτό μου να κυκλοφορώ σε μία πόλη φάντασμα, με μοναδικό ήχο τις σειρήνες των ασθενοφόρων.

Αποκτούμε έξαφνα μία υπερπροβολή, τα ΜΜΕ επικεντρώνουν στο ρόλο των υγειονομικών, γινόμαστε ήρωες και μας χειροκροτούνε στα μπαλκόνια. Τα μάτια μας έχουν μετατραπεί σε μεζούρα, τα πρώτα κρούσματα βιώνουν έναν πολύ έντονο στιγματισμό και ο ασθενής που νοσηλεύεται αυτόματα δε μπορεί να δει τον συγγενή, τους γονείς του τη γυναίκα του το παιδί του και εσύ καλείσαι να γίνεις ο συνδετικός τους κρίκους. Οι επόμενες 2 εβδομάδες θα είναι κρίσιμες..

Μετά από μια μικρή ανάσα έρχεται το 2ο κύμα.. Η εξάντληση είναι εμφανής, οι συνάδελφοι αρρωσταίνουν κατά δεκάδες και ξεκινάνε οι απώλειες φίλων, συγγενών γνωστών και αγνώστων. Όταν δεν είμαι στο Νοσοκομείο μιλάω ώρες στο τηλέφωνο για να ενημερώσω ή να λύσω τις απορίες του κόσμου που ζει στη δίνη της παραπληροφόρησης των social media. Πόσες αλλαγές άραγε ήμασταν έτοιμοι να δεχτούμε; Κλειστά σχολεία, απομονωμένα παιδιά που θεωρούν πλέον ότι ο εγκλεισμός είναι κάτι φυσιολογικό, έντονη μοναχικότητα και ατελείωτες ώρες επαφών μέσω κάποιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας. Κόπηκα στα δύο, σπίτι-Νοσοκομείο και διαπίστωσα ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, έως αδύνατον να φέρω μία σχετική ισορροπία μεταξύ εργασίας και οικογένειας. Γυρνούσα σπίτι και δε μπορούσα να αγκαλιάσω τα παιδιά μου, φοβόμουνα για αυτά και αυτό μου προκαλούσε έντονη συναισθηματική αστάθεια καθώς προσπαθούσα να καταπιέσω τις ενοχές μου, αφού υποχρεωτικά η πρώτη μου προτεραιότητα ήταν η επαγγελματική  αφοσίωση. Απομακρύνθηκα  από τους  φίλους μου, δεν είχα κουράγιο και διάθεση να μεταφέρω το δράμα που ζούμε σε κανέναν.  Παρόλα αυτά, οφείλω να πω ότι εκτίμησα τους ανθρώπους που με στήριξαν ηθικά και αντιλαμβάνονταν τον πραγματικό καθημερινό κίνδυνο που αντιμετώπιζα. Οι επόμενες 2 εβδομάδες θα είναι κρίσιμες..

Σήμερα εν μέσω 3ου κύματος, μπορώ να πω ότι αισθάνομαι ανακούφιση διότι είμαι εμβολιασμένη και συνάμα αισιόδοξη. Έχω δυσανεξία στη μάσκα, αλλά τη φορώ ευλαβικά, μου λείπει η ψυχαγωγία, οι παρέες και η ανεμελιά μου. Συνεχίζω να είμαι παρούσα στην πρώτη γραμμή και έχω ζυγίσει καταστάσεις πρόσωπα και φιλίες. Εκτιμώ τις μικρές καθημερινές χαρές, και επιβραβεύθηκα ηθικά από τους συμπολίτες μου, που μου έδειξαν εμπιστοσύνη ευγνωμοσύνη και ενδιαφέρον. Όμως δε θα ξεχάσω ποτέ τις σκοτεινές εικόνες, τις αμέτρητες νεκροφόρες, τις απώλειες φίλων και συναδέλφων.

Δε μπορώ να πω ότι κοιμάμαι ήρεμα, αλλά τουλάχιστον έχω τη συνείδηση μου καθαρή. Το μόνο που με βαραίνει είναι η έντονη απουσία από την οικογένεια μου.  Εύχομαι τα παιδιά μου, οι δικοί μου ήρωες, να καταλάβουν, ότι δε μπόρεσα να είμαι όσο θα έπρεπε κοντά τους, για να είμαι κοντά στους ασθενείς, στους συγγενείς και στους συναδέλφους. Η χρονιά της πανδημίας δεν είναι μια χαμένη χρονιά για μένα, αντίθετα με έκανε καλύτερο άνθρωπο.  Αυτό είναι το δικό μου προσωπικό αφήγημα. Βιώνω πλήρη εγκεφαλική και ψυχική κάθαρση. Οι επόμενες 2 εβδομάδες θα είναι κρίσιμες..