Ας είμαστε ειλικρινείς. Σε όλα. Αν συναντήσει ένας π.χ. Ιταλός έναν πολίτη της πΓΔΜ (ακόμη αυτό είναι το επίσημο όνομά της) και τον ρωτήσει από που είναι θα του πεί “Από την Μακεδονία”. Τι γλώσσα μιλάς; “Μακεδονικά”, θα απαντήσει. Και τι είσαι; “Μακεδόνας”. Τις ίδιες απαντήσεις θα δώσει και μετά από την (σχεδόν βέβαιη πλέον) έγκριση και εφαρμογή της “Συμφωνίας των Πρεσπών”. Ούτε θα εξηγήσει, ούτε κανείς θα ρωτήσει πως είναι το επίσημο όνομα της χώρας, ούτε αν υπάρχει η υποσημείωση στη Συμφωνία και τη Ρηματική Διακοίνωση ότι ανήκει στις σλαβικές γλώσσες ή την εξήγηση ότι το κράτος δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία ελληνική ιστορία και τον Μέγα Αλέξανδρο. Και μισή αναφορά στη “Μακεδονία” θα πηγαίνει πακέτο με την ελληνική ιστορία, θα ακυρώνει την άρρηκτη και μοναδική σύνδεση της Μακεδονίας με την ελληνικότητα. Αλλά όπως είπαμε θα είμαστε ειλικρινείς. Αυτό ισχύει και σήμερα. Και ισχύει τις τελευταίες δεκαετίες. Άρα πας για μια Συμφωνία, για όσους ήταν υπέρ της ανάγκης να υπάρξει μια λύση, υπό συγκεκριμένα δεδομένα.
Η Συμφωνία θα έχει πρακτικό αποτέλεσμα μόνο σε θεσμικό, επίσημο επίπεδο. Είναι πολύ δύσκολο και θα απαιτήσει δεκαετίες να υπάρξει μια εμπέδωση στην διεθνή συνείδηση όσων προβλέπονται στα ψιλά γράμματα της Συμφωνίας. Και ίσως δεν γίνει ποτέ.
Επίσημα ωστόσο η χώρα θα λέγεται “Βόρεια Μακεδονία” και όχι “Μακεδονία”, που κακά τα ψέματα, την λένε όλοι. Πολλοί επίσημα, άλλοι μετά από ελληνικές παρεμβάσεις το διορθώνουν σε FYROM. Kαι αυτό αποτελεί μια σημαντική κατάκτηση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το διεθνές περιβάλλον, με τις ισορροπίες στο θέμα να είναι εις βάρος των χώρας μας. Και αυτό ήταν και εθνική γραμμή τα τελευταία πολλά χρόνια: μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes. Αυτό λοιπόν, το μείζον για την ελληνική πλευρά επιτεύχθηκε με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Και είχε ως προϋπόθεση να αλλάξει το Σύνταγμα μιας χώρας. Δεν φαντάζομαι πως μπορεί κανείς να θεωρήσει πως είναι μια μικρή κατάκτηση.
Κερδίσαμε λοιπόν; Ναι, κερδίσαμε το βασικό μας στόχο, σύμφωνα με όσα ως κοινωνία γνωρίζαμε. Διότι, κακώς και με ευθύνη του πολιτικού κόσμου, η συζήτηση είχε εστιαστεί μόνο στο όνομα. Αλλά να που ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες ή σε θέματα που τελικά δεν είναι και τόσο λεπτομέρειες αλλά δεν είχαν μπει στη δημόσια ατζέντα. Και τελικά αποτυπώνεται πως με τη συμφωνία παραχωρείται η “μακεδονική” ταυτότητα. Και αυτό δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτό. Δύσκολα μπορείς να το ξεπεράσεις και να το παραγνωρίσεις…
Προφανώς και σε έναν συμβιβασμό κάτι παίρνεις και κάτι δίνεις. Ο καθένας κρίνει στο ζύγι τι θεωρεί πιο σημαντικό. Αλλά τα βάρη στο ζύγι δεν είναι μόνο το όνομα από τη μία και η ταυτότητα από την άλλη.
Η Ελλάδα δίνει κάτι μεγάλο, αφοπλίζει ένα όπλο που μόνο μια φορά θα έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει: και αυτό είναι η έγκρισή της για να ενταχθεί η πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Και συγκριτικά με αυτό η συμφωνία είναι ετεροβαρής εις βάρος της Ελλάδας.