Η Σκιάθος είναι ένα πανέμορφο νησί, ευλογημένο απο τη φύση. Το πρωί της Παρασκευής και του Σαββάτου το SpeedRunner “Άνδρος” της SeaJets έφερε πάνω απο 1000 επισκέπτες απο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης αν και ο κύριος όγκος των επισκεπτών έρχεται απο το λιμάνι του Βόλου και φυσικά αεροπορικά. Οι τουριστικοί παράγοντες του νησιού όμως είναι μουδιασμένοι, παρακολουθούν με αγωνία τις υγιειονομικές και πολιτικές εξελίξεις στη Βρετανία με την ελπίδα απο τις 15 Ιουλίου να ανοίξει για την Ελλάδα αυτή η τουριστική αγορά. Όσοι Έλληνες, Ιταλοί, Αυστριακοί ή Βαλκάνιοι αν φθάσουν στο νησί δεν μπορούν να “σώσουν” την τουριστική χρονιά δεδομένου ότι το νησί τα τελευταία χρόνια εξαρτάται για τις πληρότητες του και κατ’ επέκταση το οικονομικό του κεφάλαιο απο τους βρετανούς τουρίστες.
Απο αυτό προκύπτει το πρώτο μεγάλο δίδαγμα για τον μικρο και μάκρο τουρισμό αλλά και γενικότερα το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Όταν το 1/5 του ΑΕΠ της χώρας εξαρτάται απο τον τουρισμόμ όταν μια τοπική τουριστική αγορά εξαρτάται απο μια χώρα, ανα πάσα στιγμή μπορεί να δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα με οριζόντιες οικονομικές συνέπειες. Απαιτείται πολύπλευρη ανάπτυξη, ευρύ άνοιγμα πεδίου ώστε όχι μόνο δυνητικά οι ευκαιρίες να είναι περισσότερες αλλά και να υπάρχει διάχυση κινδύνου.
Το περσινό μάθημα που λόγω κορωνοϊού υπήρξε δραματική ύφεση στην τουριστική κίνηση φαίνεται πως γίνεται μάθημα σε πολλούς. Επί παραδείγματι η δημοτική αρχή της Σκιάθου, σε μια προσπάθεια διεύρυνσης της τουριστικής περιόδου και προσέλκυσης τουριστικών πολύπλευρων ή ειδικών ενδιαφερόντων, επιχειρεί να αναδείξει πολλές άλλες πτυχές του νησιού, πέρα απο τις όμορφες παραλίες του. Κάθε άλλο παρά υποτιμώ βέβαια το μοντέλο ήλιος-θάλασσα-ξεκούραση-αναψυχή-υπηρεσίες, ειδικά στη Σκιάθο με τις 68 παραλίες, η μία καλύτερη απο την άλλη.
Απλά πρέπει να διευρυνθεί όπως και συνολικά το ελληνικό παραγωγικό μοντέλο. Η ανάδειξη της ιστορίας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του Κάστρου, που η Υπουργός Πολιτισμού ανακοίνωσε χρηματόδοτηση 2.8 Εκ. Ευρώ για την αποκατάσταση και τις προσβάσεις του, την πρώτη γαλανόλευκη ελληνική σημαία που υφάνθηκε το 1807 στον αργαλειό της Μονής Ευαγγελισμού, οι περιπατητικές διαδρομές στο δάσος αλλά και τα τοπικά προϊόντα. Το νησί προ τουρισμού ζούσε απο το λάδι και το κρασί του. Τώρα, δεν μπορείς να βρεις μια τοπική ποικιλία κρασιού και για να γευτείς τα τοπικά τυριά πρέπει να γνωρίζεις κάποιον τοπικό παραγωγό.
Αυτό το κενό αρχίζει να καλύπτει ήδη η ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά απαιτείται πάντα η στήριξη της πολιτείας και των τοπικών φορέων. Και πάνω απ’ όλα οι συνέργειες. Στο οινοποιείο Παρίσση, πάνω στο κατάφυτο δάσος, πάνω ακόμη και απο το ξωκλήσι του Προφήτη, παράγονται σε μικρές ποσότητες τοπικά κρασιά. Στόχος οραματικός. Να “αναβιώσουν” παλιές τοπικές ποικιλίες όπως η Μαυροκουρούνα. Να αποκτήσει η Σκιάθος κρασιά αλλά αργότερα και άλλα προϊόντα ΠΟΠ, όπως τα τυριά της, μυζήθρα και γαλοτύρι, τα μπαχάρια και το λάδι της.
Αυτό ειναι το μέλλον του τουρισμού. Μια συνολική εμπειρία με τοπικά χαρακτηριστικά στο πλαίσιο της οποίας όλοι θα βρουν κάτι που θα τους γοητεύει.
Σε μια, ίσως αυθαίρετη ή διασταλτική διασύνδεση, αυτό πρέπει να ειναι και το ελληνικό παραγωγικό μοντέλο. Όχι μόνο τουρισμός αλλά καινοτομία και RnD και βιώσιμος σχεδιασμός σε κάθε παραγωγική έκφανση: στον πρωτογενή τομέα, στις υπηρεσίες, στην τεχνολογία, στις διαμετακομιστικές μεταφορές, την ενέργεια. Η νέα τουριστική και παραγωγική ταυτότητα κάθε τόπου και εν τω συνόλω της Ελλάδας πρέπει να αναφέρει πολλές ιδιότητες αλλά στοχευμένες και εξειδικευμένες ιδιότητες.