Εργατιά σου πίνουνε το αίμα…

από Σαμολαδά Μαρία
sms

Της Μαρίας Σαμολαδά, Δημοσιογράφου

 

Ήθελα να αφήσω το αυτοκίνητο στη μέση δρόμου και να μπω ανάμεσα στα σχεδόν 100 άτομα τα οποία αρχικά φάνταζαν πιο γραφικά και από τη Σαντορίνη (που λέει και ο Γ.Μ.)…Δεν ήταν όμως…

Οι πρώτοι, οι “μπροστάρηδες” κρατούσαν ένα πανό στο οποίο ήταν γραμμένα συνθήματα για τα εργασιακά δικαιώματα και φυσικά για το δικαίωμα της απεργίας.  Ορισμένοι άλλοι κρατούσαν τις κατακόκκινες σημαίες του ΚΚΕ… Έκαναν μια ειρηνική, μικρή, συμβολική πορεία στο κέντρο του Ευόσμου κλείνοντας τη μία λωρίδα κυκλοφορίας της οδού Μεγ.Αλεξάνδρου χθες το απόγευμα. Φώναζαν συνθήματα με αφορμή τις αλλαγές στα εργασιακά και στο καθεστώς προκήρυξης των απεργιών.

Στην αρχή, από συνήθεια, δεν δίνεις σημασία…τους προσπερνάς σχολιάζοντας…”κομμουνιστές”. (Και όμως υπάρχουν ακόμη και αυτοί που σκέφτονται έτσι. Και όμως υπάρχουν ακόμη κομμουνιστές).

Αν όμως το σκεφτείς καλύτερα, αυτοί οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι, με ό,τι κι αν ασχολούνται, όσο “βολεμένοι” κι αν είναι σε κάποια θέση του δημοσίου, σηκώθηκαν από τον καναπέ τους και βγήκαν στους δρόμους.

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν κάθεται απαθής απλώς να κρίνει, έναν άνθρωπο που σίγουρα θα είχε κάτι καλύτερο να κάνει από το να γυρνάει στους δρόμους και να προσπαθεί να αφυπνίσει και άλλους.

Καθώς δεν φημίζομαι για το μνημονικό μου σε αυτά τα θέματα, έτσι και δεν θυμάμαι ακριβώς ολόκληρο το κεντρικό σύνθημα της πορείας, θυμάμαι όμως ότι είχε τις λέξεις εργατιά, εργάτη, σου πίνουνε το αίμα, μη σκύβεις το κεφάλι…κλπ

Σκέφτηκα το δικό μου αίμα… Μου το πίνουνε, είναι αλήθεια. Σκέφτηκα και το δικό σου αίμα…

Όμως δεν μας το πίνουνε τα “αφεντικά”, οι εργοδότες μας, αλλά το ίδιο το κράτος, το Έθνος και τελικά τα μεγάλα Ευρωπαϊκά κ.α. “αφεντικά”. Είμαστε κανονικοί αιμοδότες…σε λάθος τράπεζες.

Και μπορεί να μην θυμάμαι ακριβώς το σύνθημα, θυμάμαι όμως πολύ καλά το βλέμμα τρόμου μιας γυναίκας που ήταν στο απέναντι πεζοδρόμιο από αυτό των “κομμουνιστών”. Τον φόβο της έως και την απέχθειά της σε αυτούς που απλά…προσπαθούν για τα ιδεώδη τους.

Το ίδιο περίπου βλέμμα διέκρινα και σε άλλους περαστικούς…απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους…

Επανέρχομαι όμως. Ήθελα να παρατήσω το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου και να γίνω ένα με τους “κομμουνιστές”. Γιατί είναι οι τελευταίοι που έμειναν να αγωνίζονται και να διεκδικούν.

Μήπως τελικά είναι οι τελευταίοι που έμειναν να διεκδικούν κάτι για όλους; Μήπως είναι οι τελευταίοι που έχουν ακόμη κουράγιο να φωνάξουν για τα αυτονόητα;

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν πιστεύω στην έννοια της απεργίας όπως έχει μεταλλαχθεί τα τελευταία χρόνια, όπως δεν πιστεύω στον συνδικαλισμό με τη μορφή που του δώσανε.

Πιστεύω όμως στη δύναμη των ανθρώπων που δεν βαριούνται…που σκέφτονται, έστω και με τον δικό τους τρόπο…που δεν ντρέπονται να φωνάξουν στο δρόμο συνθήματα αφύπνισης…που μπορούν να διεκδικούν…

Εσύ πότε διεκδίκησες τελευταία φορά κάτι για το σύνολο; Κάτι για τον εαυτούλη σου; …….. Ακόμη προσπαθείς να θυμηθείς; Κρίμα… Είμαι σίγουρη όμως ότι ξέρεις απέξω και ανακατωτά τις εξελίξεις σε δημοφιλή σίριαλ ή ριάλιτι… Κρίμα…Για τον καναπέ σου. Βαρέθηκε να σε βλέπει να βουλιάζεις μέσα του. Κρίμα…Για το αίμα σου…Αυτό που επιτρέπεις να σου πίνουνε, γιατί εσύ το επιτρέπεις και τελικά, καλά να πάθεις.

Εγώ πάντως την επόμενη φορά θα μπω στο πλήθος των “κομμουνιστών”, έτσι για αλλαγή…