“Μα γιατί κλείνουν τα σχολεία;. Δεν μπορούν οι δήμοι τόσες μέρες να καθαρίσουν τις αυλές;”, μου λένε πολλοί. Όταν προκύπτει η είδηση όμως ότι μαθητής έσπασε το πόδι του γλιστρώντας στον παγετό που δημιουργήθηκε στην αυλή του σχολείου του, όλοι θα αναζητήσουν ευθύνες στη δημοτική αρχή και τη διεύθυνση του σχολείου. “Μα που είναι το κράτος;” ακούω την ίδια ώρα να φωνάζουν καταστηματάρχες και πολίτες στα κανάλια. “Θα σκοτωθούμε, γλιστράει, λίγο αλάτι”…
Όντας μαζί με δεκάδες συναδέλφους μου στην TV100 από την πρώτη ώρα που ξέσπασε η κακοκαιρία την Παρασκευή στη μάχη της ενημέρωσης, είδα από μέσα τις προετοιμασίες και την προσπάθεια αντιμετώπισης των επιπτώσεων των έντονων καιρικών φαινομένων απο τις αρμόδιες υπηρεσίες και τους εργαζόμενους. Είδα αντιδημάρχους άυπνους, είδα εργαζόμενους εξουθενωμένους να προσπαθούν να κρατήσουν τους δρόμους ανοικτούς.
Δεν πιστεύω να φαντάζετε κανείς ότι, ειδικά στην χώρα που επί δέκα χρόνια βρίσκεται εντός Μνημονίων, οι Δήμοι έχουν τη δυνατότητα να έχουν έναν εργαζόμενο να ρίχνει αλάτι έξω από την πόρτα μας ή ένα αποχιονιστικό να καθαρίζει το δρόμο μας. Και η κάθε κριτική πρέπει να ασκείται με τη γνώση πως βιώσαμε έντονα καιρικά φαινόμενα, όμοια των οποίων συμβαίνουν κάθε αρκετά χρόνια.
Πιστεύω, έχοντας αρκετά καλή εικόνα από τη δουλειά που έκαναν οι υπηρεσίες της Περιφέρειας και των Δήμων ότι και στα δύο κύματα του χιονιά σε γενικές γραμμές τα κατάφεραν. Δεν μπορώ να το πω ίδιο για άλλες υπηρεσίες όπως ο ΟΑΣΘ. Αλλά οι κεντρικοί δρόμοι και ο περιφερειακός, με πολύ χιονόπτωση, έμειναν ανοικτοί όπως και οι δρόμοι προς τα νοσοκομεία κλπ.
Δεν μπορούν βέβαια να είναι ανοικτά όλα τα στενά ή να πέφτει αλάτι σε κάθε πεζοδρόμιο. Και ούτε προβλέπεται. Ο νόμος ρητά αναφέρει ως υπεύθυνους τους ιδιοκτήτες των ιδιοκτησιών για την κατάσταση που επικρατεί στα πεζοδρόμια μπροστά από αυτές. Δεν είναι δύσκολο. Αρκεί η συνείδηση της ατομικής ευθύνης. Ένας σάκος αλάτι, ένα φτυάρι και λίγα λεπτά δουλειάς.
Και ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους εργαζόμενους, που υπερέβαλαν εαυτούς.