Προφανώς αν γινόταν ένα δημοψήφισμα στην Ελλάδα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, η πλειοψηφία αυτών που θα πήγαιναν στις κάλπες θα ήταν αρνητική. Θα μπορούσαμε όμως στο ίδιο δημοψήφισμα να αποφασίζαμε το αν η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, μετά την απόρριψη της Συμφωνίας από την Ελλάδα, θα μετατρεπόταν σε οικονομικό και στρατιωτικό προτεκτοράτο του Ερντογάν;
Όταν έγινε το δημοψήφισμα στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας για τη Συμφωνία των Πρεσπών ήταν στα Σκόπια ο καλός συνάδελφος από την ΕΡΤ3 Γιώργος Γεωργιάδης και είχε πάρει μία δήλωση από τον Μίροσλαβ Γρέτσεφ: «Όλα τα Μνημεία που έστησε ο Γκρούεφσκι και αναφέρονται στην ιστορία της Ελλάδας και τα σημαίνοντα Ελληνικά πρόσωπα πρέπει να καταστραφούν γιατί επιβλήθηκαν δια της βίας με σκοπό την αλλοίωση της δικής μας Ιστορίας.
Με την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών θα γκρεμιστούν, σε αυτό θα επιμείνω πολύ». Ο Γρέτσεφ είναι καθηγητής Αρχιτεκτονικής και Πρόεδρος της Κρατικής Επιτροπής των Σκοπίων για την αξιολόγηση μνημείων που δημιουργήθηκε στη βάση της Συμφωνίας των Πρεσπών και των όσων προβλέπει για να μπει ένα τέλος στην παραχάραξη της ιστορίας της Αρχαίας Ελληνικής Μακεδονίας.
Θα μπορούσαμε σε ένα δημοψήφισμα να αποφασίζαμε για το αν θέλουμε να έχουμε γείτονες με τις απόψεις του Γρέτσεφ ή με τις απόψεις των… αρχαιομακεδόνων της εθνικιστικής Δεξιάς της ΠΓΔΜ που πιστεύουν ότι τα σύνορα της χώρας τους φτάνουν στα Τέμπη και ότι πραγματική τους πρωτεύουσα είναι η Θεσσαλονίκη που βρίσκεται υπό Ελληνική… κατοχή; Και τι θα αποφασίζαμε;
Είναι απόλυτα εξηγήσιμη η στάση της εθνικιστικής Δεξιάς στην Ελλάδα απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών. Αν η διαδικασία ολοκληρωθεί, η εθνικιστική Δεξιά στην Ελλάδα θα πρέπει να βρει κάποιο άλλο πεδίο πολιτικής δράσης. Όσο το θέμα μένει ανοιχτό και χωρίς λύση, τόσο καλύτερα είναι τα πράγματα για την εθνικιστική Δεξιά στην Ελλάδα. Ακόμα κι αν η ΠΓΔΜ – ως «Μακεδονία» σκέτη με τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τους χάρτες που δείχνουν την κόκκινη σημαία με το δεκαεξάκτινο στο Λευκό Πύργο – μετατραπεί σε στρατιωτική βάση της Τουρκίας.
Αυτό που δεν είναι καθόλου κατανοητό –λέμε τώρα, γιατί η δίψα για την επάνοδο στο Μαξίμου και στα υπουργεία δεν κρύβεται– είναι το γιατί η εθνικιστική Δεξιά καθοδηγεί τα πρώην κυβερνητικά κόμματα. Η εθνικιστική Δεξιά ήταν απέναντι στα πρώην κυβερνητικά κόμματα, όταν αυτά κυβερνούσαν, και κατήγγειλε προδοσίες και μιλούσε για εθνικές καταστροφές που έρχονται όταν έγινε η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, όταν η Ελλάδα καθόρισε την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα Δυτική Βαλκάνια το 2003 και όταν χαράχτηκε και αποφασίστηκε η Εθνική Γραμμή για το ονοματολογικό το 2008.
Αν είχε αυξηθεί η επιθετικότητα των γειτόνων μας, αν είχαν βγάλει χάρτες που να έδειχναν ότι τα σύνορα του φτάνουν μέχρι το Ρίο–Αντίρριο, αν απαγόρευαν στα καζίνο τους να διαφημίζονται στα αθλητικά ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης, αν παρέδιδαν στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων τα στοιχεία των αμοιβών Ελλήνων καλλιτεχνών που τραγούδησαν παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς στη Γευγελή, τότε ίσως να υπήρχε μία εξήγηση στο γιατί Νέα Δημοκρατία και Κίνημα Αλλαγής (ΔΗΣΥ/ΠΑΣΟΚ/ΕΛΙΑ) ταυτίζονται με τις θέσεις της εθνικιστικής Δεξιάς. Αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει συμβεί.
Υ.Γ. Το 1995 η Πολιτική Άνοιξη, του Αντώνη Σαμαρά, είχε ζητήσει τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την Ενδιάμεση Συμφωνία, απέρριψε κατηγορηματικά την οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία και απειλούσε την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου με πρόταση μομφής. Στις εκλογές του 1996 η ΠΟΛΑΝ έμεινε εκτός Βουλής.