Τα τελευταία χρόνια συντελείται εντατικά στη χώρα μία εκατέρωθεν του πολιτικού φάσματος ιδεολογική ριζοσπαστικοποίηση, που καθώς κορυφώνεται γεννά ένα διάχυτο εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Αυτό προς το παρόν εκδηλώνεται σε διαδικτυακό, επικοινωνιακό και κοινωνικό επίπεδο, όμως – καθώς η περαιτέρω όξυνσή του θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη – οι συνέπειές του μπορεί σε βάθος χρόνου να είναι απρόβλεπτες.
Το βλέπουμε πια παντού, μα κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε εξωσυστημικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Η ανθρωποφαγία και η ρητορική της βιαιότητας και της υπερβολής, που γεννήθηκαν από το αντιμνημόνιο, που έφεραν στην εξουσία τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και υπερίσχυσαν στο δημοψήφισμα, πλέον έχουν κατασταλάξει στις ιστορικές τους κοίτες επαναφέροντας στο προσκήνιο το υποτιθέμενα ξεπερασμένο δίπολο «αριστερά-δεξιά».
Οι συνθήκες του καλοκαιριού του ’15 έχουν πια γίνει κανονικότητα με διαφορετικό πρόσημο. Αφάνταστης χυδαιότητας λεξιλόγιο εκτοξεύεται εκατέρωθεν, αναφορές σε θηριωδίες και κτηνώδη ιστορικά περιστατικά ξανάρχονται στην ημερήσια διάταξη καθώς επιστρατεύονται και αναπαράγονται αψήφιστα από επώνυμους και ανώνυμους λογαριασμούς, φιλίες χαλάνε, καλημέρες κόβονται, η λογική χάνεται, το μίσος περισσεύει, όσο κομμουνιστές και εθνικόφρονες συσπειρώνονται ξανά.
Την αρχή έκανε, βεβαίως, ο Αλέξης Τσίπρας με την εγκληματική του συντροφιά, που ξήλωσε σε χρόνο-ρεκόρ όλο το πουλόβερ της εθνικής συμφιλίωσης για να καταλάβει την εξουσία αφήνοντας την κοινωνία γυμνή στη θύελλα της μισαλλοδοξίας. Μπορεί, όμως και να μην έχει και τόση σημασία ποιος το ξεκίνησε. Οι μεταναστευτικές επιπτώσεις της «αραβικής άνοιξης» στα ευρωπαϊκά κράτη, όσο και η αμφισβήτηση των εθνικών ταυτοτήτων και της κυρίαρχης κουλτούρας σε περιβάλλον οικονομικής ύφεσης θα καθιστούσαν, αργά ή γρήγορα, αυτό το νέο εμφυλιακό ρήγμα νομοτέλεια.
Συμβαίνει πια παντού στην Δύση. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η δεξιά απλώς αφυπνίστηκε μετά την αριστερά, εν πολλοίς λόγω της κυρίαρχης νεομαρξιστικής κουλτούρας που επιβλήθηκε στη χώρα μετά τη δικτατορία – ως απόρροια ενοχής των νικητών του εμφυλίου και υπαιτίων της εκτροπής, αλλά και ευκαιρία ρεβάνς των ηττημένων του ’49 και διωγμένων κατά την επταετία.
Το αποτέλεσμα της ελληνικής ιδιαιτερότητας («special case» σε όλα μας) είναι πως η χώρα έχει καταλήξει να κυβερνάται από κομμουνιστογενείς πολιτικούς, που, καθώς αντιλαμβάνονται ότι ιδεολογικά πλέον υπερισχύει η δεξιά, αισθάνονται λόγω πολιτικού DNA την υποχρέωση να αποτρέψουν πάσει θυσία την μετάβαση της εξουσίας στους «φασίστες».
«Ο Κυριάκος ετοιμάζει στρατιωτικό νόμο» έφτασε να γράψει δημοσιογράφος (του ΔΟΛ!), αντιδρώντας στην έκφραση ανησυχίας από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχετικά με τον στρατό των αναρχικών που κηδεμονεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και που την επόμενη μέρα είναι κοινό μυστικό πως θα επιχειρήσει να κάψει την Αθήνα. Πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα της φανατικής υπερβολής στην οποία ασκείται ένα ολόκληρο σύστημα, που πασχίζει να χαρακτηρίσει τους αντιπάλους του συλλήβδην ακροδεξιούς.
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Το τι μπορεί να επικαλεστεί και να επιστρατεύσει ο πρωθυπουργός, ένας πολιτικός αποδεδειγμένα αδίστακτος, για να αποσοβήσει την ομαλότητα της επερχόμενης ανάληψης της εξουσίας ξανά από αστικές δυνάμεις, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Να θυμόμαστε, πως δημοκράτης δεν είναι εκείνος που παίρνει την εξουσία με δημοκρατικό τρόπο, αλλά αυτός που δημοκρατικά την παραδίδει. Κι ότι ο κομμουνισμός καμιά σχέση δεν έχει με τη δημοκρατία.