Γράφει για το myportal.gr ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαΐδης
Μόλις έγινε γνωστή η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να καταθέσει προσφυγή ώστε να ακυρωθεί η απόφαση για χορήγηση ασύλου στον τούρκο αξιωματικό, αναδύθηκε στο Διαδίκτυο μία απίστευτη θεωρία περί «διπλωματικού ελιγμού»!
Δεν ήταν λίγοι όσοι ισχυρίστηκαν, θέλοντας προφανώς να πλέξουν το εγκώμιο του Αλέξη Τσίπρα, ότι η κυβέρνηση προσέφυγε, όχι επειδή πραγματικά επιθυμούσε την ακύρωση της δικαστικής απόφασης ή επειδή υπέκυψε στις ασφυκτικές πιέσεις του τούρκου προέδρου, αλλά «για τα μάτια του Ερντογάν μόνο». Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, η ελληνική κυβέρνηση θα προστατεύει για πάντα τους στρατιωτικούς αλλά για να ξεφύγει από την πίεση του Ερντογάν, κάνει μία κίνηση, η οποία ξέρει εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να αλλάξει την κατάσταση. Ωστόσο, μετά την εκδήλωση της θα μπορέσει να πει στον τούρκο πρόεδρο, «κοίτα να δεις Ταγίπ, εγώ έκανα ό,τι μπορούσα, μέχρι και αίτηση ακύρωσης κατέθεσα αλλά οι δικαστές έκριναν διαφορετικά»…
Δεν αμφιβάλω καθόλου πως ένα μεγάλο μέρος των ελλήνων πολιτών (όχι το μεγαλύτερο αλλά όχι και ευκαταφρόνητο), πιστεύει και θέλει τέτοιες μπαγαμποντιές. Ή πολιτική του «άλλα θέλω, άλλα κάνω και άλλα εννοώ» γίνεται ευκολότερα αντιληπτή από τις μάζες. Και η Αριστερά έχει παράδοση στο να απλοποιεί τα σύνθετα πολιτικά και διπλωματικά θέματα γιατί αποτελεί οξυγόνο της το να δίνει στον απλό πολίτη την (ψευδ)αίσθηση ότι είναι εύκολο να αντιληφθεί πλήρως κάθε κυβερνητικό ζήτημα. Θυμάστε άλλωστε το ερώτημα του δημοψηφίσματος αλλά και την κατάληξη του. Ο κόσμος αυτός πιστεύει ότι κάθε κυβέρνηση μπορεί και συνήθως λειτουργεί με την τακτική του φοιτητικού αμφιθεάτρου, αρκεί μία όμορφη ατάκα, ένα καταφερτζίδικο υπονοούμενο ή ένας πιασάρικος λόγος για να κερδίσουμε τις εντυπώσεις! Για τις εντυπώσεις μάχεσαι όταν είσαι πρόεδρος του 15μελούς, άντε και του φοιτητικού συλλόγου, για όλα τα υπόλοιπα αξιώματα το παιχνίδι παίζεται στο αποτέλεσμα και την ουσία…
Φρονώ ότι είναι πολλοί περισσότεροι οι πολίτες που κουράστηκαν από τέτοιες χαμηλού επιπέδου τακτικές. Οι περισσότεροι επιθυμούν μία σοβαρότητα στην πολιτική. Μία κυβέρνηση που θα κάνει αυτό που πιστεύει, θα προασπίζεται την χώρα, την Ελευθερία και τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και δεν θα μάχεται για τις στείρες εντυπώσεις.
Άραγε τι σχέση θα μπορούσε να έχει η οπτική αυτή με μία κυβέρνηση που την μία μέρα καταθέτει αίτηση ακύρωσης του ασύλου και την επομένη διακηρύττει ότι οι τούρκοι στρατιωτικοί δεν είναι καλοδεχούμενοι αλλά δεν πρόκειται να απελαθούν;