Δεν πιστεύω πως υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος που να υποστηρίζει ότι κάνει καλό στην οικονομία μας η διατήρηση για πέντε χρόνια του στόχου για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5%. Το όλο σύστημα όμως, αυτό που λέμε οι «αγορές», δεν λειτουργεί λογικά. Και το όλο σύστημα είναι περίπου… ενθουσιασμένο γιατί η ελληνική κυβέρνηση πετυχαίνει τους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα και ο… ενθουσιασμός αυτός έχει να κάνει με το ότι αυτή τη στιγμή η χώρα μας έχει ταμειακά αποθέματα άνω των 40 δις ευρώ, που σημαίνει ότι για τα επόμενα χρόνια κανείς, ούτε εμείς ούτε οι «αγορές», δεν θα έχει κάποιο άγχος για το πως θα πληρωθεί κάποιο παλιό δάνειο, αλλά και για το ύψους της απόδοσης κάποιου νέου δανείου. Και κάπως έτσι θα φτάσουμε στο 2022 όπου ο στόχος για τα πρωτογενή πλεονάσματα θα πέσει κάτω από το 3% και θα εναρμονιστεί με αυτά που ισχύουν για τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Εδώ νομίζω πως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Σόιμπλε έδωσε και έχασε μία μάχη το 3,5% να ισχύει μέχρι το 2032(!) και κάποιοι στην Ελλάδα έλεγαν τότε «βάστα Σόιμπλε» και του ευχόταν πάντα νίκες.
Οι… κάποιοι κυβέρνησαν αυτή τη χώρα για πολλά χρόνια χώρια και για κάποια χρόνια μαζί. Μαζί τον Απρίλιο του 2014, με υπουργό Οικονομικών τότε τον σημερινό κεντρικό τραπεζίτη μας Γιάννη Στουρνάρα και αναπληρωτή υπουργό τον Χρήστο Σταϊκούρα, σήμερα τομεάρχη Οικονομικών της Νέας Δημοκρατίας, ψήφισαν στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πρόγραμμα 2014 – 2018 Αυτό προέβλεπε: Επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 2,3% του ΑΕΠ (4,190 δισ. ευρώ έναντι στόχου στο Μνημόνιο 2,733 δισ. ευρώ ή 1,5% του ΑΕΠ) το 2014. Για τα επόμενα έτη, προέβλεπε, πρωτογενή πλεονάσματα: 2,5% του ΑΕΠ (4,737 δισ. ευρώ έναντι στόχου 5,648 δισ. ευρώ ή 3% του ΑΕΠ) το 2015, 3,5% του ΑΕΠ (6,955 δισ. ευρώ έναντι στόχου 8,882 δισ. ευρώ ή 4,5% του ΑΕΠ) το 2016, 4,6% του ΑΕΠ (9,423 δισ. ευρώ έναντι στόχου 9,312 δισ. ευρώ ή 4,5% του ΑΕΠ) το 2017 και 5,3% του ΑΕΠ (11,585 δισ. ευρώ έναντι στόχου 9,108 δις. ευρώ ή 4,2% του ΑΕΠ) το 2018.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ λίγο έχω μπερδευτεί γιατί σήμερα τόσο ο κεντρικός μας τραπεζίτης όσο ο τομεάρχης Οικονομικών της Νέας Δημοκρατίας φυσικά και ο τότε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και σήμερα αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μοιάζουν να υποστηρίζουν ότι το 5,3% είναι μικρότερο από το 3,5%… Προφανώς όταν είσαι στην αντιπολίτευση μπορείς να λες, περίπου, ό,τι θες και να υποστηρίζεις πως όταν γίνεις κυβέρνηση – με τη βοήθεια του μεγάλου φιλέλληνα Βέμπερ – θα ρίξεις από το 2020 το στόχο για το πλεόνασμα κάτω από το 3%. Αλλά εδώ υπάρχει ένα θέμα με το τι ψήφισες όταν ήσουν πριν από πέντε χρόνια στην κυβέρνηση. Αλλά ζήτημα υπάρχει και με το τι πέτυχες, καθώς το 2014 ο στόχος ήταν 1,5% και η εκτίμηση 2,3% και τελικά το αποτέλεσμα έδειξε 0,3%, μία μεγάλη αποτυχία δηλαδή την οποία κλήθηκε να διαχειριστεί, στο γνωστό περιβάλλον «αγορών» και Γιούρογκρουπ όπου απουσιάσει η κοινή λογική, η κυβέρνηση που προέκυψε μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015.
Το να καταφέρει η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές του φθινόπωρου να πείσει το Γιούρογκρουπ να αλλάξει η συμφωνία και να μη χρειαστεί να έχουμε 3,5% πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2022 θα είναι, προφανώς, μία καλή είδηση. Αλλά αλήθεια, πιο πιθανό είναι να το καταφέρει ο Τσακαλώτος ή ο Σταϊκούρας;