Μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της περασμένης Κυριακής νομίζω πως μπορούμε να πούμε μερικά πράγματα με ασφάλεια για το τι συνέβει πριν, πριν ανοίξουν οι κάλπες. Η Νέα Δημοκρατία πέτυχε μία μεγάλη νίκη γιατί πήγε στις ευρωεκλογές έχοντας συσπείρωση εθνικών εκλογών, κουβάλησε δηλαδή στις κάλπες αυτό το 28 – 29% του εκλογικού σώματος που έχει κατοχυρώσει από τις εκλογές του Ιούνη του 2012.
Αυτό το κατάφερε, φυσικά, γιατί είναι στην αντιπολίτευση από τον Γενάρη του 2015, αλλά και γιατί από τον Απρίλη του 2016, δηλαδή μόλις 6 μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, διατύπωνε κάθε μέρα και με κάθε ευκαιρία το αίτημα για πρόωρες εκλογές. Αν και αυτή η στρατηγική συγκέντρωσε πολλά αρνητικά και ειρωνικά σχόλια, σήμερα νομίζω πως όλοι στη Ν.Δ. θα πρέπει να δώσουν συγχαρητήρια στον «στρατηγό» της νίκης, Τάκη Θεοδωρικάκο.
Παράλληλα η Ν.Δ. από το Σεπτέμβρη του 2016 εξέταζε τη δυνατότητα απορρόφησης των ψηφοφόρων του Ποταμιού, στους οποίους – όπως και αποδείχτηκε – ασκεί μία μεγάλη πολιτική γοητεία ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και παράλληλα η Ν.Δ. ανοίχτηκε στην εκτός των τειχών της εθνικιστική Δεξιά συμφωνώντας μαζί της στην πολεμική κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Και έτσι το 28 – 29% έγινε κάτι περισσότερο από 33% την περασμένη Κυριακή. Προφανώς υπάρχουν περιπτώσεις ψηφοφόρων – κυρίως από τις τάξεις των ελευθεροεπαγγελματιών – που ψήφισαν Ν.Δ. ενώ σε περασμένες εκλογικές αναμετρήσεις είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από πουθενά δεν προκείπτει ότι αποτέλεσαν την κρίσιμη μάζα που δημιούργησε αυτή τη διαφορά των 9,5 μονάδων.
Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε στις ευρωεκλογές έχοντας τόσο χαμηλή συσπείρωση που δεν θα έδινε την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα ακόμα και να εκλεγεί διαχειριστής στην πολυκατοικία που, πράγματι, μένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές του Μάη του 2012 κουβαλάει ένα 17 – 18% το οποίο έχει ταυτιστεί με τις θέσεις του κόμματος αλλά, κυρίως, με τον αρχηγό του. Ένα άλλο 17 – 18%, που του έδωσε τις εκλογικές νίκες του 2015, βρίσκεται σε μία μετέωρη πολιτικά κατάσταση και ήταν αρκετά λογικό να κρατήσει μία απόσταση από τα πράγματα σε όλη την περίοδο της εφαρμογής του τρίτου προγράμματος, που ήταν βέβαια πολύ πιο ήπιο (για αυτό το 17 – 18%) σε σχέση με τα δύο πρώτα, αλλά παρέμεινε πρόγραμμα προσαρμογής και λιτότητας.
Οι μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις, η αμφισβήτηση των δημοσκοπήσεων, το «αντιδεξιό» προσκλητήριο, προσέλκυσε τελικά ένα 6 με 7%. Το υπόλοιπο 12% είτε δεν ψήφισε κανέναν, είτε τους ψήφισε… όλους και το 3% πήγε συγκεκριμένα στο κόμμα Βαρουφάκη. Νέους ψηφοφόρους ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν μπορούσε να προσελκύσει, καθώς στην Ελλάδα κανένα κόμμα/κυβέρνηση που εφάρμοσε πρόγραμμα δεν προσέλκυσε νέους ψηφοφόρους στη πρώτη κάλπη που βρήκε μπροστά του.
Αυτά λοιπόν φαίνεται πως είναι τα δεδομένα ενόψει των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουλίου και στη ερώτηση αν το… παιχνίδι μπορεί να γυρίσει νομίζω πως η μόνη λογική απάντηση είναι ότι αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στα καράτε. Παρόλα αυτά η πολιτική ζωή του τόπου μας τα τελευταία χρόνια θυμίζει αρκετά ταινία καράτε, όπου πέρα από το πολύ ξύλο που πέφτει συμβαίνουν και απίθανα πράγματα, όπως τ’ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του «3% και της δικής σου ψήφου» των εκλογών του 2009, έγινε μέσα σε λίγα χρόνια βασικός παίχτης στο νέο δικομματικό σύστημα
Υ.Γ. Θα ήθελα, πραγματικά, να ευχαριστήσω τους ανθρώπους του my portal για τη φιλοξενία και τη συνεργασία που είχαμε από τις αρχές του 2019.