Της Κλεονίκης Καρπώνη
Την περασμένη Δευτέρα, oλοκληρώθηκαν τα 55α Δημήτρια Θεσσαλονίκης στη διαδικτυακή μορφή τους, με πληθώρα επιλογών σε μουσική, περφόρμανς, αφήγηση, χορό και κινηματογράφο.Κάνοντας τον απολογισμό της διοργάνωσης, θα λέγαμε πως υπήρξαν δύο καλλιτεχνικοί άξονες, αυτός της αποτύπωσης του συγγραφικού τοπίου της πόλης και αυτός της σύγχρονης μορφής περφόρμανς, σε μια προσπάθεια ματιάς προς το μέλλον.
Με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Άκη Σακελλαρίου, η διοργάνωση του φεστιβάλ παρέδωσε ένα τίμιο καλλιτεχνικό αποτύπωμα, δεδομένων των συνθηκών, επιλέγοντας δραματοποιημένα κείμενα, αναγνωσμένα από αγαπημένους ηθοποιούς. Μία λύση αντικατάστασης των θεατρικών παραστάσεων που δε θα μπορούσαν, όπως φαίνεται, να πραγματοποιηθούν διαδικτυακά. Σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Αποστολόπουλου, παρακολουθήσαμε αφηγήσεις κειμένων Θεσσαλονικιών συγγραφέων, όπως του Άκη Δήμου, του Θωμά Κοροβίνη και του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, ταξιδεύοντας εκ νέου στην πόλη, μέσα από την προσωπική καταγραφή τους.
H αφήγηση των ηθοποιών, συνοδευόμενη από προβολές βίντεο με εικόνες της πόλης και των ίδιων να κινούνται μέσα σε αυτή, μας ταξίδεψε από τους οίκους ανοχής της εποχής του ’80 στα Λαδάδικα και την ερωτική πλευρά της πόλης, μέχρι τα ιστορικά πρόσωπά της. Έκπληξη αποτέλεσε η συμμετοχή της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου, σε μια ειλικρινή και συγκινητική αφήγηση επιστολών Εβραίων μητέρων από το γκέτο της Θεσσαλονίκης προς τους γιους τους: “Πιστεύω στον ήλιο, ακόμη κι όταν δε λάμπει. Πιστεύω στην αγάπη, ακόμη κι όταν δεν τη νιώθω. Πιστεύω στον Θεό, ακόμη κι όταν είναι σιωπηλός.”
O δεύτερος άξονας που αφορά τον χορό και την περφόρμανς, ταυτίστηκε με μια ανάγκη έκφρασης του σύγχρονου και φουτουριστικού, από τη χρήση ηλεκτρονικής μουσικής και τη σύζευξη των τεχνών -μουσική, εικαστικά, βίντεο («Trajectory of an Idea»)- μέχρι την καταγραφή της τάσης προς ρομποτοποίηση της κοινωνίας («Anachronism»).
Τα Δημήτρια, ως το βασικό φεστιβάλ παραστατικών τεχνών της Θεσσαλονίκης, αποδεικνύει κάθε χρόνο τον σύγχρονο χαρακτήρα του με πλούσιο καλλιτεχνικό υλικό. Ελπίδα όλων, του χρόνου να επιστρέψει στην αυθεντική μορφή του, που δεν είναι άλλη από αυτήν κάθε παραστατικής τέχνης, δηλαδή στο ζωντανό, στο εδώ και το τώρα.