Του Νίκου Οικονόμου, δημοσιογράφου
Ανοιξε την κουβέντα για το προφίλ των αυτοδιοικητικών υποψηφίων της ΝΔ η χτεσινή παρέμβαση της Ολγας Κεφαλογιάννη. Η γαλάζια βουλευτής στην Α’ Αθήνας υποστήριξε (και σωστά) την ανάγκη διαμόρφωσης μιας κεντρικής στρατηγικής της ΝΔ με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά που θα περιλαμβάνει όλες τις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις και θα έχει ως στόχο τη δημιουργία συνθηκών πολιτικής ηγεμονίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επικαλέστηκε μάλιστα το παράδειγμα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος το 1986 είχε δώσει απόλυτα πολιτικό χαρακτήρα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, επιλέγοντας προβεβλημένα πολιτικά στελέχη για τους τρεις κεντρικούς δήμους. Τον Μιλτιάδη Εβερτ για την Αθήνα, τον Σωτήρη Κούβελα για τη Θεσσαλονίκη και τον Ανδρέα Ανδιανόπουλο για τον Πειραιά. Μια στρατηγική που αποδείχτηκε νικηφόρα καθώς και οι τρεις κέρδισαν τις μάχες και ανέτρεψαν το όλο κλίμα κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ στη χώρα.
Μπορεί να επαναληφτεί κάτι τέτοιο σήμερα; Νομίζω πως όχι. Γιατί ενδέχεται οι πολιτικές συνθήκες να μοιάζουν μεταξύ τους, με τη διακυβέρνηση να είναι (τότε και σήμερα) έντονα αμφισβητούμενη και να ασκείται από κόμματα που είναι απέναντι στη ΝΔ (τότε ΠΑΣΟΚ, σήμερα ΣΥΡΙΖΑ), μπορεί και το 1986 και το 2018 στο τιμόνι της ΝΔ να βρίσκεται ένας Μητσοτάκης (τότε ο Κωνσταντίνος, τώρα ο Κυριάκος), όμως το υπόλοιπο φόντο δεν είναι ίδιο. Ούτε οκτώ χρόνια οικονομικής κρίσης και τεράστιας κοινωνικής κούρασης είχαμε τότε, ούτε η πολιτική είναι σήμερα στα επάνω της (το αντίθετο συμβαίνει) ούτε η αυτοδιοίκηση είναι τόσο ελκυστική όσο το 1986.
Last but not least: σήμερα η μάχη της αυτοδιοίκησης δεν είναι πια η ίδια. Το 1986 το βασικό διακύβευμα ήταν οι μεγάλοι δήμοι, όπου διοκούσε το ΠΑΣΟΚ, σήμερα υπάρχουν και οι περιφέρειες, αλλά και δήμοι, όπως ο Πειραιάς, όπου η ΝΔ μπορεί και να στηρίξει το σημερινό δήμαρχο…
Εκεί που έχει δίκαιο οη Ολγα Κεφαλογιάννη είναι ότι χρειάζεται μια ενιαία στρατηγική. Που θα παίρνει υπόψη της και τις εθνικές εκλογές (που ακόμη κανείς δεν γνωρίζει πότε θα γίνουν), αλλά και θα έχει ένα γενικό και κατανοητό μπούσουλα για το «γιατί» των γαλάζιων επιλογών στην αυτοδιοίκηση. Δεν μπορείς να στηρίζεις τον Κώστα Μπακογιάννη για τον δήμο της Αθήνας και ταυτόχρονα τον Κωνσταντίνο Ζέρβα ή τον Θανάση Σαββάκη για τη Θεσσαλονίκη. Ή τον Γιώργο Πατούλη στην Αθήνα και τον Σταύρο Καλαφάτη στη Θεσσαλονίκη.
Η πιο πολιτική μάχη θα δοθεί στις 13 περιφέρειες της χώρας, όπου και η ΝΔ θα πρέπει να προτάξει περισσότερο πολιτικές επιλογές. Οχι ντε και καλά βουλευτές ή πρώην βουλευτές, αλλά αυτοδιοικητικούς και ανθρώπους που εκπέμπουν ένα σαφές πολιτικό στίγμα. Αντίστοιχα στους μεγάλους δήμους να στηριχτούν ικανοί και αξιόπιστοι υποψήφιοι, που ενώνουν τους πολίτες στη στρατηγική της κοινής και της ευρωπαϊκής λογικής. Αυτό εύκολα λέγεται και δύσκολα υλοποιείται. Όμως είμαι βέβαιος ότι οι σύμβουλοι του προέδρου της ΝΔ θα βρουν τις λύσεις για το δύσκολο παζλ.
Με βάση όλα αυτά λίγη σημασία έχει αν θα δοθούν χρίσματα, αν θα υπάρξουν στηρίξεις ή αν το κόμμα τελικά αποφύγει οποιαδήποτε προτίμηση.
Ενιαία στρατηγική, με σαφή μπούσουλα, λοιπόν. Και κυρίως χωρίς εκπτώσεις…