Tης Μαρίας Σαμολαδά, ΔημοσιογράφουΠες το μου ότι περίμενες αυτή τη μέρα για να αγοράσεις κάτι που σου είναι απαραίτητο… Δεν μπορώ να το πιστέψω.
Κάτι που σου είναι πραγματικά απαραίτητο θα το αγοράσεις εκείνη τη στιγμή που το χρειάζεσαι. Όλα τα άλλα είναι σπατάλη και απληστία.
Αυτό που πραγματικά είναι αυτή η μέρα είναι ένα «τριπάκι» καταναλωτικής μανίας που η οικονομική κρίση την είχε θάψει στα πιο βαθιά έγκατα.
Δεν δικαιολογώ τις ουρές, το συνωστισμό, την ταλαιπωρία για ένα προϊόν προσφοράς, αυτό που βρίσκεται ούτως ή άλλως στα αζήτητα και ήρθε η ώρα για ένα πετυχημένο περιτυλιγμένο «σμπρώξιμο».
Ωστόσο, θα ήταν άδικο να μην δηλώσω τον θαυμασμό μου σε όσους έχουν καταρχήν τον χρόνο για χάσιμο και φυσικά την υπομονή για ένα τέτοιο βασανιστήριο.
Η επιλογή τέτοιου είδους αγορών δυστυχώς υποδηλώνουν πολύ χαμηλή αντιληπτική ικανότητα, εκτός του ότι βασανίζουν ταυτόχρονα και κατάφορα τους εργαζόμενους στα εμπορικά καταστήματα.
Το ήξερες ότι οι δύσμοιρες πωλήτριες προετοιμάζονται μέρες πριν, ψυχολογικά και σωματικά, για αυτή τη ρημαδο-αμερικάνικη συνήθεια που φυσικά ήρθε και στην Ελλάδα και φυσικά αλλοιώθηκε πλήρως;
Μόνο στην Ελλάδα μπορούσε μία μέρα να διαρκεί δύο… μιλάμε για παγκόσμια πρωτοτυπία! Μάλιστα ορισμένες εταιρίες το «εξέλιξαν» ακόμη περισσότερο και παρατείνουν την προσφορά μέχρι και τη Δευτέρα!
Το επόμενο οξύμωρο του γεγονότος είναι οι ομαδικές «κοπάνες» μαθητών για να βρεθούν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για μία αγορά – επένδυση που με στοίχημα μόλις επιστρέψουν μετά την ταλαιπωρία στο σπίτι τους και ξαναδούν το «λάφυρο» θα απογοητευτούν… για την βιαστική επιλογή.
Την άλλη παράμετρο, τον μικρομεσαίο, την οικογενειακή – ατομική επιχείρηση, την σκέφτηκες; Αυτοί δεν έχουν «στοκ», δεν έχουν 150% κέρδος στο μπλουζάκι ή στην παιδική φόρμα που πουλάνε, αλλά έχουν να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές που διαθέτουν όλα τα «φόντα» για μια «μαύρη Παρασκευή».
Αυτοί οι τελευταίοι, ναι οι «μικρομεσαίοι» αυτοαπασχολούμενοι, έχουν κάθε μέρα μια «μαύρη μέρα»…
Γιατί ο καταναλωτής, δεν κάνει ποτέ «παζάρια», δεν ζητάει ποτέ «σκόντο» από την πολυεθνική. Ζητάει όμως, από το μαγαζί της γειτονιάς του, «έκπτωση» ή μια καλύτερη τιμή ή μια καλύτερη τιμή «χωρίς απόδειξη», όποια μέρα και αν αποφασίσει να αγοράσει κάτι. Μη σου πω ότι έχει απαίτηση για έκπτωση από το συνοικιακό, ενώ στην πολυεθνική το «παίζει» κιμπάρης…
Τέλος, έχεις σκεφτεί ποτέ ότι εκείνοι που εργάζονται στα εμπορικά, δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν από αυτές τις ευφάνταστες προσφορές της «τέλειας» καταναλωτικής μέρας;
Αυτό είναι διάκριση… και μην ξεχνάς… η φτήνια τρώει τον παρά.
Με καταναλωτική αγάπη,
Black Mamba