Αν η συμφωνία των Πρεσπών περνάει με πλειοψηφία πάνω από 151, τολμώ να πω ότι μπορεί να είναι ως και δύο με τρεις ψήφοι παραπάνω, σημαίνει πως η πλειοψηφία της αντιπροσώπευσης του λαού συμφωνεί με την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών ή έστω θεωρεί ότι είναι ένας έντιμος συμβιβασμός που επιλύει ένα χρόνιο πρόβλημα.
Αν λοιπόν η αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία είναι ο καθρέφτης της βούλησης του λαού, τότε είναι όλα καλά και σύμφωνα με το πολίτευμα μας και την υγεία των δημοκρατικών επιλογών. Η έστω και μικρή πλειοψηφία ορίζει “δικαίως” το μέλλον της χώρας σε ένα τόσο κρίσιμο εθνικό θέμα. Μπορεί λοιπόν κάποιος να επιχειρηματολογεί και να λέει πως ούτε μειοδοσία, ούτε προδοσία, ούτε λιγότερος πατριωτισμός είναι η υπερψήφιση της κύρωσης της συμφωνίας, εφόσον αυτό προβλέπεται στην δημοκρατία μας.
Τίθενται όμως και κάποιοι σοβαροί προβληματισμοί.
Αν πράγματι αντιπροσωπεύεται η βούληση του Ελληνικού λαού από την εθνική αντιπροσωπεία στο κοινοβούλιο, πως είναι δυνατόν να καταγράφεται δημοσκοπικά τόση μεγάλη εναντίωση στην συμφωνία; Είτε οι δημοσκόποι δεν ξέρουν να μετρούν σωστά, είτε η εθνική αντιπροσωπεία στην παρούσα ιστορική στιγμή δεν είναι και τόσο αντιπροσωπευτική της βούλησης του Ελληνικού λαού. Εκτός και αν στις δημοσκοπήσεις ερωτώνται μόνο οι «ακραίες», εθνικές συνειδήσεις και οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου κρύβονται.
Αν πράγματι είναι καλή και αναγκαία αυτή η συμφωνία πως και δεν επικυρώνεται και μέσω δημοψηφίσματος ώστε να μπορέσουν και άλλες προοδευτικές δυνάμεις να εκφραστούν. Και αν το δημοψήφισμα απορρίπτεται μετά από το τελευταίο δημοψήφισμα του όχι που έγινε ναι, γιατί δεν προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές αφού τίθεται ένα τόσο μεγάλο εθνικό θέμα και κατάφερε ο Τσίπρας αυτό που δεν κατάφεραν όλοι οι άλλοι.
Και αν ο πραγματικός σκοπός του Τσίπρα είναι η ένταξη του της γείτονας χώρας στο ΝΑΤΟ γιατί δεν φέρνει στην Βουλή και την συμφωνία και την κύρωση της ένταξης;
Είναι ξεκάθαρο πως εδώ παίζεται ένα καλοστημένο πολιτικό παιχνίδι, που μεθοδεύτηκε από την στιγμή που συμφώνησε ο Πρωθυπουργός της χώρας στην συμφωνία με την χώρα που αυτοπροσδιορίστηκε ενώ κάποτε ήταν μία επαρχία του άλλοτε Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Ο έντιμος ή ανέντιμος συμβιβασμός έρχεται πραγματικά σε δεύτερη μοίρα. Σκοπός ξεκάθαρος είναι ο διχασμός, η πόλωση ακριβώς πριν τις κάλπες. Δηλαδή την κατάλληλη στιγμή που ο αρεστός στους ξένους Πρωθυπουργός μας εξαργυρώνει πολιτικές επιταγές και ετοιμάζεται στην επόμενη αναμέτρηση του με τις αυταπάτες του.
Η χρησιμότητα των στιγμών και του δημοσιονομικού εγκλωβισμού μας, ευνοούν την επίλυση τέτοιων θεμάτων. Και μετά τι ακολουθεί, η Θράκη, το Αιγαίο, το Αλβανικό «ζήτημα» ; Τι; Και τελικά υπάρχουν προδότες ή προδομένοι; Και αν όλοι μαζί τα φάγαμε γιατί δεν μειοδοτήσαμε και όλοι μαζί αφού και το Μακεδονικό δεν λύσαμε για χρόνια και επιτρέψαμε σε κάποιες δήθεν αριστερές αλλά προοδευτικές δυνάμεις να διαπραγματεύονται «δημοκρατικά» το μέλλον μας.
Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι πολυποίκιλες και διαφορετικές ανάλογα με τον τρόπο σκέψης και αντίληψης του καθενός. Ένα είναι σίγουρο ωστόσο. Την άλλη εβδομάδα επικυρώνεται από πλειοψηφία της εθνικής κοινοβουλευτικής μας αντιπροσωπείας μία συμφωνία. Μία συμφωνία αλλά όχι η καλύτερη συμφωνία. Ας προσέχαμε.