Του Βαγγέλη Πλάκα
Ο προερχόμενος από την Ένωση Κεντρώων Γιώργος Κατσιαντώνης εντάχθηκε πριν λίγο στη ΝΔ. Ο Δημήτρης Καμμένος που διαγράφηκε από τους ΑΝΕΛ ιδρύει δικό του κόμμα. Η Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου έφυγε από την Ένωση Κεντρώων για το ΣΥΡΙΖΑ και από την ίδια αφετηρία ο Γιώργος Καρράς κατέληξε στο Κίνημα Αλλαγής. Η Κατερίνα Μάρκου από το Ποτάμι βρέθηκε στη Νέα Δημοκρατία. Και πόσες ακόμη μετακινήσεις, διαγραφές, ανεξαρτητοποιήσεις στο εσωτερικό του Ελληνικού Κοινοβουλίου την περίοδο των Μνημονίων.
Υπάρχει στη χώρα την τελευταία 10ετία με ένταση μια συζήτηση για Συνταγματικές Αλλαγές και νομοθετικές πρωτοβουλίες για τη διαφάνεια στην πολιτική και την βελτίωση των σχέσεων μεταξύ κομμάτων και πολιτών. Όπως για παράδειγμα το θέμα του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Ή τα οικονομικά (Πόθεν Έσχες και ουσιαστικός έλεγχος, ειδικό καθεστώς φορολόγησης κ.ά.).
Υπάρχουν όμως και θέματα που δεν χρειάζονται νόμους αλλά τήρηση κάποιων ηθικών κανόνων. Θα πρότεινα κανένα κόμμα να μην δέχεται στις κοινοβουλευτικές του τάξεις έναν βουλευτή που ανεξαρτητοποιήθηκε από το κόμμα με το οποίο είχε εκλεγεί. Μπορεί ασφαλώς να ενταχθεί στο κόμμα και στις επόμενες εκλογές να ειναι στα ψηφοδέλτια.
Είμαι υπέρ της παραίτησης από την κοινοβουλευτική έδρα ενός βουλευτή που διαφωνεί με την πορεία του κόμματός του και ανεξαρτητοποιείται. Έχει κάθε δικαίωμα βεβαίως να ενταχθεί σε ένα άλλο κόμμα αλλά οι έδρες δεν είναι προσωπικές: είναι συνδυασμός και του προσώπου αλλά και του κόμματος. Και τα κόμματα άλλωστε δεν μπορούν από τη μια όταν ‘φεύγουν’ οι βουλευτές τους να τους καλούν να παραδώσουν την έδρα και από την άλλη να δέχονται στις τάξεις τους βουλευτές που ανεξαρτητοποιήθηκαν από άλλα κόμματα. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν βοηθάει αυτή η στάση την ανάγκη να χτιστεί ξανά η τόσο τρωθείσα κομματική και πολιτική αξιοπιστία.