Επί δύο έτη, ζήσαμε το Μετρό Θεσσαλονίκης ως «έκθεμα» της ΔΕΘ, είτε μέσω επισκέψιμων βαγονιών, είτε μέσω περιηγήσεων πρωθυπουργού και κυβερνητικού κλιμακίου εν μέσω κατασκευαζόμενων εγκαταστάσεων, με… εικονικές λεπτομέρειες.
Η απουσία, από τη φετινή 84η διοργάνωση, διθυραμβικών εκδηλώσεων για ένα έργο που παραλαμβάνεται με ασαφές –ακόμα- χρονοδιάγραμμα, θα είναι ίσως, ένας από τους καλύτερους συμβολισμούς της επιστροφής από την «εικονικότητα» στη λεγόμενη «κανονικότητα».
Η ανάκτηση αίσθησης μέτρου για όσα επιδιώκουμε, επιτυγχάνουμε, ή προσδοκούμε, δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται, ούτε ως τροχοπέδη για την προσέγγιση υψηλών στόχων, ούτε ως έκπτωση στις προσδοκίες μας, είτε μιλάμε για το σύνολο της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας, είτε μιλάμε ειδικότερα για την ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης και της ευρύτερης περιοχής.
Η πόλη, ταλαιπωρημένη και καταπονημένη από πειραματισμούς στο τομέα των συγκοινωνιών, ασφαλώς έχει δικαίωμα να προσδοκά –ακόμα και να απαιτεί- την ταχύτερη δυνατή επαναφορά του ΟΑΣΘ (ή όποιου σχήματος τον διαδεχθεί) σε ένα «αξιόμαχο» επίπεδο επάρκειας και αξιοπρεπούς ανταπόκρισης στις ανάγκες του επιβατικού κοινού της Θεσσαλονίκης.
Η νέα ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου, σίγουρα έχει χρέος να διώξει την «ομίχλη», που καλύπτει την… πραγματική απόσταση που υπάρχει ως την δυνατότητα των Θεσσαλονικέων να μετακινηθούν με το μετρό και να «τρέξει» τους διαγωνισμούς που τελούν σε εκκρεμότητα.
Οι υποδομές σύνδεσης του ΟΛΘ με το σιδηροδρομικό δίκτυο, είναι αναγκαίο να προχωρήσουν, όπως και η ουσιαστική αναβάθμιση της περιφερειακής οδού, που ήδη ξεπερνά καθημερινά τις δυνατότητές της, από πλευράς κυκλοφοριακού φόρτου.
Το εγχείρημα του Διεθνούς Εκθεσιακού Κέντρου που έχει ήδη ενταχθεί στον κυβερνητικό σχεδιασμό και έχει αναγγελθεί, είναι ένα «εργαλείο» αναπτυξιακής ώθησης που πρέπει να αποτελέσει υπόδειγμα ταχύρυθμων διαδικασιών, χωρίς να αποτελέσει «παγίδα» εγκλωβισμού της πόλης σε έναν μόνο στόχο. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και το εγχείρημα της αναμόρφωσης του παραλιακού μετώπου, από το Καλοχώρι ως το Αγγελοχώρι, ως ένα ακόμα «εργαλείο» μακρόπνοης αναπτυξιακής ώθησης.
Όλα αυτά όμως, οι Θεσσαλονικείς έχουν ανάγκη να τα δουν να εξελίσσονται με σοβαρότητα, χωρίς μεγαλοστομίες από κυβερνητικά χείλη και χωρίς λαϊκιστικές προσεγγίσεις, από τις οποίες έχει υποφέρει ουκ ολίγες απογοητεύσεις η πόλη…
Είναι, εν ολίγοις, προτιμότερο το αληθινό «μέτρο», παρά ένα «ψεύτικο» μετρό!
Η μεγάλη συμμετοχή τεχνοκρατών στο κυβερνητικό σχήμα, προδιαθέτει κάθε καλόπιστο, θετικά, όσον αφορά στην προσεκτική στοχοθέτηση των επόμενων επιδιώξεων της Πολιτείας, για την πόλη, που είναι δεύτερη στη χώρα, αλλά δεν παύει να ονειρεύεται ενδόμυχα, ένα αναγνωρισμένο «πρωτείο» στη βαλκανική ενδοχώρα.
Ο στόχος είναι εφικτός. Αρκεί να πάψουμε –και αυτό αφορά και τις τοπικές δυνάμεις- να τον ατενίζουμε βαυκαλιζόμενοι για όσα μπορούν να γίνουν, αλλά αντίθετα να συγκεντρωθούμε με διάθεση μεθοδικότητας στα επόμενα βήματα που πρέπει να κάνουμε προς την κατεύθυνση της επιτυχίας. Έτσι, ώστε αυτά που «μπορούν», πραγματικά να γίνουν!