Ακριβά μου λουκέτα

από Σαδανά Γεωργία
sms
Η τουριστική άνοδος, η οποία καταγράφηκε τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη -μετά από έναν πολυετή κύκλο παρακμής και εσωστρέφειας- απαιτεί συλλογική δουλειά. Απαιτεί, δηλαδή, να αντιληφθούν όλοι πως συμβάλλοντας στην αναβάθμιση της καθημερινής ζωής της πόλης τους διασφαλίζουν στο τέλος της ημέρας την ευημερία, παροντική και μελλοντική, των ίδιων και των παιδιών τους.
Αυτή η αντίληψη σε τελική ανάλυση είναι και ένας δείκτης για το ποιος, πώς και πόσο αγαπά τη Θεσσαλονίκη, διότι ορισμένοι μονοπωλούν την αγάπη στην πόλη, στην πατρίδα κτλ. μέχρις ότου εκλεγούν σε κάποιο αξίωμα… Αν, λοιπόν, αγαπά κανείς τη Θεσσαλονίκη, θα ενδιαφερόταν για το παραγόμενο πολιτιστικό προϊόν της, θα ενδιαφερόταν η πόλη του να διαθέτει κάθε είδους υποδομές που θα μπορούσαν να ενισχύσουν με τη σειρά τους το τουριστικό, εμπορικό, οικονομικό και πολιτιστικό της ρεύμα.
Πώς αλλιώς μπορεί, για παράδειγμα, να γίνει η Θεσσαλονίκη προορισμός του Σαββατοκύριακου (city break) για τους Βαλκάνιους και όχι μόνο;
Δεν θέλω να εικάσω ότι όσοι αποφάσισαν να κατεβάσουν ρολά τις ημέρες των γιορτών στις σκηνές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος σκέφτηκαν να επιλέξουν αυτήν την μορφή κινητοποίησης, στερούμενοι αγάπης και ενδιαφέροντος για την πόλη. Γιατί το σχεδόν θνησιγενές ΚΘΒΕ με τα εννιά εκατομμύρια ευρώ χρέη, που σήμερα σχεδόν μηδενίστηκαν,  και το αλήστου μνήμης παρωχημένο ρεπερτόριο παίζει πλέον στα ίσια το Εθνικό Θέατρο και άλλες, πολύ επιτυχημένες θεατρικές παραγωγές.
Αναντίρρητα, μια τέτοια ελπιδοφόρα εξέλιξη προϋποθέτει συναντίληψη και αγαστή συνεργασία διοίκησης, διεύθυνσης, ηθοποιών και λοιπού προσωπικού. Η καλλιτεχνική πνοή σε ένα θέατρο είναι οι ηθοποιοί του. Εξού και θα περίμενε κανείς από ανθρώπους πνευματικούς, δημιουργικούς και σε διαρκή αλληλεπίδραση με το κοινωνικό ερέθισμα να βρουν έναν πιο ευφάνταστο τρόπο να αντιδράσουν στο όποιο πρόβλημά τους. Να ενημερώσουν λχ. τους θεατές πριν και μετά τις παραστάσεις, να δραματοποιήσουν το πρόβλημά τους, να αυτοσχεδιάσουν μερικά λεπτά πάνω στη σκηνή μετά το πέρας της παράστασης, να γράψουν συνθήματα σε πανώ και αφίσες. Αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι την πλέον προνομιακή περίοδο για το Θέατρο, την περίοδο της υψηλής του ζήτησης, θα περνούσαμε όλες τις γιορτές στη Θεσσαλονίκη χωρίς ούτε μια παράσταση!
Τα τελευταία, μνημονιακά χρόνια, η λύση του λουκέτου επελέγη από όσους θεωρούσαν ότι τα νεοφιλελεύθερα μνημόνια είναι η συνταγή θεραπείας για τη χρόνια νόσο της χώρας. Όσοι, λοιπόν, μάχονται ενάντια στα απομεινάρια των μνημονιακών νόμων θα πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα, μήπως άθελά τους δίνουν το ιδανικό άλλοθι σε όσους θα βλέπουν στο μέλλον το ΚΘΒΕ ως μια δημόσια δομή “πολυτελείας” και τότε θα είναι πολύ αργά, ώστε η παράσταση να αρχίσει.