2019: Ανακαλύπτοντας τη δύναμη της μονάδας.

Όσο πλησιάζουμε στη…μεθόριο του χρόνου ανασκοπούμε, μετανιώνουμε, μελαγχολούμε και αναπολούμε για όσα αφήνουμε πίσω. Ελπίζουμε, αγωνιούμε και σχεδιάζουμε για όσα ξεκινούν.Αυτές τις ώρες οι ευχές περισσεύουν. Χρόνια πολλά, υγεία, τύχη, ευτυχία, χαρά είναι το κυρίως πάνελ τους. Τετριμμένο μεν, αναγκαίο δε, δίνεται και παίρνεται σχεδόν μηχανικά, σε βαθμό που να υπηρετείται τελικά κυρίως ο σκοπός του πάρε-δώσε τους, παρά να μεταλαμπαδεύεται το νόημά τους.
Στην πραγματικότητα λαμβάνουν χώρα περισσότερο ως ενέργεια καθωσπρεπισμού και αβροφροσύνης, παρά ως έναυσμα που κινητοποιεί τους ανθρώπους, ώστε να τις μετατρέψουν σε γεγονότα. Χρόνια πολλά, λεφτά πολλά, πολλή τύχη, κάθε ευτυχία, όλα τα καλά, κά. Ευχόμαστε τα πάντα να είναι πολλά. Ένας μαξιμαλισμός, που στο τέλος καθιστά τις ευχές αόριστες, άρα εν τη γενέσει τους ανέφικτες. Αυτή η πλειοδοσία στην πραγματικότητα ακυρώνει την ίδια την αποστολή μιας ευχής: να προβληματίσει, να ερεθίσει, να ενεργοποιήσει τις νευρικές συνάψεις, να δώσει τα ερεθίσματα, ώστε να κινηθεί αλλιώς η ζωή μας, στη χρονιά που ξεκινά.
Ίσως να ήταν πιο ουσιώδες και πιο αποτελεσματικό αν εμπεριείχαν περισσότερη ποιότητα και λιγότερη ποσότητα κι αν στόχευαν περισσότερο στο πλήθος, παρά στο άτομο.
Θα ήταν πιο ρεαλιστικό και σίγουρα πιο εφικτό αν ευχόμασταν να κάνουμε μία, μόνο μία, πράξη ανθρωπιάς περισσότερη τη νέα χρονιά, αν στενοχωρούσαμε έναν, μόνον ένα, άνθρωπο λιγότερο. Αν περιοριζόμασταν στο να προτρέψουμε για να πούμε μία αλήθεια περισσότερη κι ένα ψέμα λιγότερο, να κάνουμε μια παραπάνω αγκαλιά κι ένα παρακάτω γύρισμα της πλάτης. Να πούμε ένα σε αγαπώ, ένα ευχαριστώ, μια συγνώμη κι ένα μπράβο περισσότερα, αλλά και να εκστομίσουμε μία ύβρη, μια λοιδορία και μια προσβολή λιγότερες. Να αφιερώσουμε μία ώρα παραπάνω στον παππού, στα παιδιά και σε κάθε ανήμπορο, που διψά για αγάπη και φροντίδα και να την…κλέψουμε από το κυνήγι του χρήματος και της δόξας, από τις ατέλειωτες ώρες ευδαιμονίας, από τη μακροημέρευση του εγωισμού μας. Να πούμε ένα μπορώ περισσότερο κι ένα θέλω λιγότερο, να ζήσουμε μια χαρά, μια ανακούφιση, μια παρηγορία περισσότερη κι ένα φόβο, μια λαχτάρα, μια απώλεια λιγότερη. Να δώσουμε και να πάρουμε ένα ακόμη χαμόγελο. Να τραγουδήσουμε μια επιπλέον φορά και να θρηνήσουμε μία λιγότερη. Να πνίξουμε μια οργή μας, να βουλώσουμε μια τρύπα στην ψυχή μας, να πνίξουμε μια κακία κι ένα φθόνο μας. Να ανοίξουμε ένα παράθυρο στην καρδιά μας, να κάνουμε μια θυσία, να αναγνωρίσουμε μια επιτυχία άλλων. Να γλυτώσει ένας νέος από τα ναρκωτικά, να νικήσει ένας άρρωστος τον πόνο, να βρει αληθινή πρόνοια ένα παιδί με ειδικές ανάγκες.
Κάπως έτσι ας είναι οι ευχές για το 2019. Αυτά τα “ένα” πρόχειρα ξεπήδησαν από τη σκέψη μου. Αυτά κι άλλα τόσα υπάρχουν. Ας προσθέσει όποιος ή όποια το πιστεύει το δικό του “ένα”. Ας αναδείξουμε τη δύναμη της μονάδας! Ας πιστέψει καθένας και κάθε μια στη δύναμη της ευχής του ενός και στη δυναμική που μπορεί να αποκτήσει, αν αυτό το κάνουν οι περισσότεροι. Κι όταν όλα αυτά τα “ένα” προστεθούν και πολλαπλασιαστούν, τότε θα απλωθεί το καλό στους πολλούς.
Οι ευχές για τα πολλά και τα μεγάλα, που επιχειρούμε μάλιστα να τις υλοποιήσουμε απεργαζόμενοι πράξεις αφαίρεσης, διαίρεσης και διχασμού, τελικά αποσπούν το καλό από τους πολλούς και το περνάν μεροληπτικά στον έναν ή στους λίγους.
Γι αυτό κι εδώ, αυτό το κείμενο…ευχών δεν θα κλείσει με το “χρόνια πολλά”, αλλά με το “άλλη μια χρονιά”, ώστε του χρόνου τέτοια μέρα να είμαστε όλοι και πάλι εδώ γεροί, λίγο καλύτεροι, λίγο πιο ευτυχισμένοι. “Λίγο ψηλότερα” που έγραψε κι ο ποιητής.
Κι αν δεν μπορούμε να νικήσουμε το “εγώ” μας, αν δεν καταφέρνουμε να υπηρετήσουμε το “εμείς”, ας κάνουμε στη νέα χρονιά έναν μικρό συμβιβασμό κι ας πιστέψουμε στο συλλογισμό, που υποστηρίζει πως “το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας, είναι να μην μας ενδιαφέρει μόνον ο εαυτός μας!”