Φαίνεται λοιπόν πως ήρθε η ώρα του διαζυγίου των δύο κυβερνητικών εταίρων. Η δε «Συμφωνία των Πρεσπών» δίνει και τη δυνατότητα στους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να χωρίσουν μαλωμένοι όπως για επικοινωνιακούς λόγους προς τα πολιτικά τους ακροατήρια θα ήθελαν.
Ο Πάνος Καμμένος επιμένει πως θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση και απλώς αναμένεται το πότε. Μια κίνηση βέβαια δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα πάνω στη «Συμφωνία των Πρεσπών». Αν ήθελε ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ να την μπλοκάρει το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να άρει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση πριν την υπογραφή της, όταν είχε κατατεθεί η πρόταση δυσπιστίας από τη ΝΔ.
Το πρώτο που πρέπει να εκτιμηθεί είναι πόσοι τελικά βουλευτές του θα ακολουθήσουν τον Πάνο Κάμμενο στις αποφάσεις του. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 145 βουλευτές συν την κα. Παπακώστα που στηρίζει την κυβέρνηση ενώ επτά βουλευτές αριθμεί η ΚΟ των ΑΝΕΛ.
Αν η κοινοβουλευτική δύναμη της κυβέρνησης πέσει κάτω από τους 151 δεν σημαίνει αυτόματα ότι αυτή «πέφτει». Αυτό προκαλείται είτε από παραίτησή της, είτε αν μια πρόταση δυσπιστίας συγκεντρώσει 151 ψήφους είτε αν δεν συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων όταν ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης (ακόμη και 120, αναλόγως τον αριθμό των παρισταμένων βουλευτών).
Τις τελευταίες ημέρες, εν όψει και την αποχώρησης των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση, κυβερνητικά στελέχη καλλιεργούν το ενδεχόμενο κυβέρνησης μειοψηφίας με τη λεγόμενη «ανοχή» μιας ομάδας βουλευτών. Το δήλωσε καθαρά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος. Και όντως προβλέπεται. Στην μεταπολιτευτική Ελλάδας δεν έχει συμβεί αλλά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχει.
Πέρα από τις Συνταγματικές προβλέψεις όμως υπάρχει και η πολιτική προσέγγιση, η πολιτική ηθική και η πολιτική δεοντολογία σε μια Δημοκρατία. Που κατά την κρίση μου λέει πως μια κυβέρνηση όταν προφανώς χάνει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία απλώς παραιτείται και οδηγεί τη χώρα σε εκλογές.